Jöfn og frjáls 9. maí 2007 06:00 Fyrir sekúndubroti af jarðlífssögunni höfðu konur ekki kosningarétt og stuttu áður aðeins fáeinir framámenn. Lýðræðið er þannig ekki náttúrulögmál, heldur viðkvæm áunnin réttindi, seinleg í framkvæmd, kostnaðarsöm og oft ósanngjörn fyrir marga. Allskyns gallar skjóta upp kollinum, til dæmis þegar ponsulítill flokkur kemst sífellt í oddaaðstöðu og fær völd langt umfram umboð. Samt er fátt eins spennandi og kjördagur. Eins og manneskja af annarri kynslóð er ég í hátíðarskapi frá morgni til kvölds, fer í skárri fötin og set á mig púður og varalit fyrir ferðalagið á kjörstað. Stemning sameiningar og náungakærleiks lyftir mér um stund á hærra plan, næstum eins og í vel heppnaðri landssöfnun fyrir góðu málefni. Mér tekst jafnvel að gleyma því að sumir hinna við kjörklefann hugsa sér mögulega að kjósa aðra flokka en ég. Svipaður hátíðarandi blæs lífi í vordaginn þegar Evróvisjónkeppnin fer fram þó ég sé ekki nógu mikill aðdáandi til að hafa séð hana samfellda síðustu áratugina. Þennan dag er samt upplagt að æsa upp keppnisskapið með því að raula íslenska lagið, bjóða hávaðasömum gestum með börn í Evróvisjonpartý, grilla eitthvað virkilega flókið og missa í látunum af sjálfri keppninni nema kannski eigin framlagi og fáeinum glefsum af annarra. Þegar maður hefur treyst á þessa tvo tyllidaga - kosningar og Evróvisjón - á vori síns tilbreytingarsnauða lífs, er auðvitað glæpsamlegt að svippa þeim saman í einn. Sama daginn þarf maður nú að punta sig, kjósa, taka á móti gestum, grilla baki brotnu og vera með hnút í maganum út af allskyns úrslitum. Þetta hljómar nú ekki mikið svona í einni setningu en getur verið virkilega lýjandi í framkvæmd. Svona eins og ef jólum og páskum væri steypt saman og fólk yrði að vinda sér beint úr pökkunum í páskaeggið. En þó svo - eða vegna þess - að Ségoléne Royal hafi ekki náð alla leið, Hillary Clinton eigi langan veg fyrir höndum, launamisrétti kynjanna sé enn eins og arfi í þjóðmenningunni og íslenskar konur verði í hæsta lagi millistjórnendur - þá getum við á laugardaginn nýtt gullið tækifæri til að kjósa fyrstu konuna sem forsætisráðherra á Íslandi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Er stríðsglæpamaður í rútunni? Ragnhildur Hólmgeirsdóttir, Hrönn Guðmundsdóttir Skoðun Gigt, vinnumarkaðurinn, fjölgun hlutastarfa og viðeigandi aðlögun Hrönn Stefánsdóttir Skoðun Halldór 31.05.2025 Halldór Nú er tími til aðgerða: Tóbaks- og nikótínfrítt Ísland Vala Smáradóttir,Jóhanna S. Kristjánsdóttir Skoðun Er ekki tími til kominn að tengja? Kristín María Birgisdóttir Skoðun Til hamingju með sjómannadaginn Sigurjón Þórðarson Skoðun Trollveiðar og veiðiráðgjöf Magnús Jónsson Skoðun Tjáningarfrelsi, gagnrýni og Snorri Másson Birgir Orri Ásgrímsson Skoðun Súrdeigsbrauð, ilmkjarnaolíur og Samtökin 78 Snorri Másson Skoðun Bensínstöðvardíll og Birkimelur Helgi Áss Grétarsson Skoðun
Fyrir sekúndubroti af jarðlífssögunni höfðu konur ekki kosningarétt og stuttu áður aðeins fáeinir framámenn. Lýðræðið er þannig ekki náttúrulögmál, heldur viðkvæm áunnin réttindi, seinleg í framkvæmd, kostnaðarsöm og oft ósanngjörn fyrir marga. Allskyns gallar skjóta upp kollinum, til dæmis þegar ponsulítill flokkur kemst sífellt í oddaaðstöðu og fær völd langt umfram umboð. Samt er fátt eins spennandi og kjördagur. Eins og manneskja af annarri kynslóð er ég í hátíðarskapi frá morgni til kvölds, fer í skárri fötin og set á mig púður og varalit fyrir ferðalagið á kjörstað. Stemning sameiningar og náungakærleiks lyftir mér um stund á hærra plan, næstum eins og í vel heppnaðri landssöfnun fyrir góðu málefni. Mér tekst jafnvel að gleyma því að sumir hinna við kjörklefann hugsa sér mögulega að kjósa aðra flokka en ég. Svipaður hátíðarandi blæs lífi í vordaginn þegar Evróvisjónkeppnin fer fram þó ég sé ekki nógu mikill aðdáandi til að hafa séð hana samfellda síðustu áratugina. Þennan dag er samt upplagt að æsa upp keppnisskapið með því að raula íslenska lagið, bjóða hávaðasömum gestum með börn í Evróvisjonpartý, grilla eitthvað virkilega flókið og missa í látunum af sjálfri keppninni nema kannski eigin framlagi og fáeinum glefsum af annarra. Þegar maður hefur treyst á þessa tvo tyllidaga - kosningar og Evróvisjón - á vori síns tilbreytingarsnauða lífs, er auðvitað glæpsamlegt að svippa þeim saman í einn. Sama daginn þarf maður nú að punta sig, kjósa, taka á móti gestum, grilla baki brotnu og vera með hnút í maganum út af allskyns úrslitum. Þetta hljómar nú ekki mikið svona í einni setningu en getur verið virkilega lýjandi í framkvæmd. Svona eins og ef jólum og páskum væri steypt saman og fólk yrði að vinda sér beint úr pökkunum í páskaeggið. En þó svo - eða vegna þess - að Ségoléne Royal hafi ekki náð alla leið, Hillary Clinton eigi langan veg fyrir höndum, launamisrétti kynjanna sé enn eins og arfi í þjóðmenningunni og íslenskar konur verði í hæsta lagi millistjórnendur - þá getum við á laugardaginn nýtt gullið tækifæri til að kjósa fyrstu konuna sem forsætisráðherra á Íslandi.
Nú er tími til aðgerða: Tóbaks- og nikótínfrítt Ísland Vala Smáradóttir,Jóhanna S. Kristjánsdóttir Skoðun
Nú er tími til aðgerða: Tóbaks- og nikótínfrítt Ísland Vala Smáradóttir,Jóhanna S. Kristjánsdóttir Skoðun