Álagabærinn Bergsteinn Sigurðsson skrifar 14. desember 2007 00:01 Þriðjudaginn 10. júní 2003 kom bæjarstjórn Kópavogs saman til fundar að Fannborg 2 og tók þá örlagaríku ákvörðun að vegur sem liggur sunnarlega í gegnum Kórahverfi skyldi heita Rjúpnavegur. Þessi samþykkt fór algjörlega fram hjá mér. Að minnsta kosti hafði ég aldrei heyrt minnst á þetta einskismannsland þegar ég lenti þar í sjálfheldu rúmum fjórum síðar, bensínlítill á dimmu frostkvöldi í október, og ekki víst að ég ætti afturkvæmt. Kópavogur er dálítið eins og álagaskógurinn í gömlu ævintýrunum; ef maður hættir sér of langt inn í hann á maður á hættu að rata aldrei aftur út. Kópavogur er eiginlega alveg kennileitalaus, þar er enginn miðbær og ef maður færi þangað með áttavita myndi nálin ábyggilega snúast í hringi. Smáralindin er eins og töfrahöll sem lætur mann alltaf gleyma úr hvaða átt maður kom þegar maður ætlar komast aftur burt. Frá henni er aðeins ein rétt beygja - allar aðrar leiða annað hvort aftur að Smáralind eða það sem verra er: í Kórahverfið og Salina. Þetta tiltekna kvöld henti hið síðarnefnda mig .Ég hafði ekið um villur vega í að minnsta kosti hálftíma. Mér datt í hug að spyrja fólk til vegar en varð ekki var við lifandi sálu, gangandi né akandi. Það var farið að sækja að mér þó nokkur beygur þegar ég sá á skilti á ljósastaur, sem gæti kannski gefið mér hugmynd um hvar ég var. Ég snarhemlaði, steig út úr bílnum og las í fyrsta skipti nafnið sem hefur vakið með mér ískaldan hroll allar götur síðan: Rjúpnavegur. Ég var engu næ um hvar ég var. Fyrir utan malið í bílvélinni heyrðist ekki eitt aukatekið hljóð en í höfði mér hljómaði dimm og tröllsleg rödd sem hló sagði „það er gott að búa...." Klukkan var að ganga tólf og ég taldi næsta víst að örlög mín væru ráðin: Að ganga af vitinu við Rjúpnaveg, hverfa sporlaust og enda í besta falli í sem efniviður í skáldsögu eftir Arnald. Í þann mund sem mér var að fallast allur ketill í eld sneri ég mér til norðurs og leit til himins. Og þarna blasti hún við mér eins varða hlaðin af æðri máttarvöldum: friðarsúla Yoko Ono. Sem ég ók af stað varð mér hugsað til John Lennon. Með dauða sínum bjargaði hann mögulega lífi mínu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bergsteinn Sigurðsson Mest lesið Halldór 4.10.2025 Halldór Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun Barnafjölskyldur í Reykjavík eiga betra skilið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir Skoðun Kæra Epli, skilur þú mig? Lilja Dögg Jónsdóttir Skoðun Þorgerður og erlendu dómstólarnir Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Lyftum umræðunni á örlítið hærra plan Jóna Hlíf Halldórsdóttir Skoðun Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman Skoðun Transumræðan og ruglið um fjölda kynja Einar Steingrímsson Skoðun 752 dánir vegna geðheilsuvanda – enginn vegna fjölþáttaógnar Grímur Atlason Skoðun 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun
Þriðjudaginn 10. júní 2003 kom bæjarstjórn Kópavogs saman til fundar að Fannborg 2 og tók þá örlagaríku ákvörðun að vegur sem liggur sunnarlega í gegnum Kórahverfi skyldi heita Rjúpnavegur. Þessi samþykkt fór algjörlega fram hjá mér. Að minnsta kosti hafði ég aldrei heyrt minnst á þetta einskismannsland þegar ég lenti þar í sjálfheldu rúmum fjórum síðar, bensínlítill á dimmu frostkvöldi í október, og ekki víst að ég ætti afturkvæmt. Kópavogur er dálítið eins og álagaskógurinn í gömlu ævintýrunum; ef maður hættir sér of langt inn í hann á maður á hættu að rata aldrei aftur út. Kópavogur er eiginlega alveg kennileitalaus, þar er enginn miðbær og ef maður færi þangað með áttavita myndi nálin ábyggilega snúast í hringi. Smáralindin er eins og töfrahöll sem lætur mann alltaf gleyma úr hvaða átt maður kom þegar maður ætlar komast aftur burt. Frá henni er aðeins ein rétt beygja - allar aðrar leiða annað hvort aftur að Smáralind eða það sem verra er: í Kórahverfið og Salina. Þetta tiltekna kvöld henti hið síðarnefnda mig .Ég hafði ekið um villur vega í að minnsta kosti hálftíma. Mér datt í hug að spyrja fólk til vegar en varð ekki var við lifandi sálu, gangandi né akandi. Það var farið að sækja að mér þó nokkur beygur þegar ég sá á skilti á ljósastaur, sem gæti kannski gefið mér hugmynd um hvar ég var. Ég snarhemlaði, steig út úr bílnum og las í fyrsta skipti nafnið sem hefur vakið með mér ískaldan hroll allar götur síðan: Rjúpnavegur. Ég var engu næ um hvar ég var. Fyrir utan malið í bílvélinni heyrðist ekki eitt aukatekið hljóð en í höfði mér hljómaði dimm og tröllsleg rödd sem hló sagði „það er gott að búa...." Klukkan var að ganga tólf og ég taldi næsta víst að örlög mín væru ráðin: Að ganga af vitinu við Rjúpnaveg, hverfa sporlaust og enda í besta falli í sem efniviður í skáldsögu eftir Arnald. Í þann mund sem mér var að fallast allur ketill í eld sneri ég mér til norðurs og leit til himins. Og þarna blasti hún við mér eins varða hlaðin af æðri máttarvöldum: friðarsúla Yoko Ono. Sem ég ók af stað varð mér hugsað til John Lennon. Með dauða sínum bjargaði hann mögulega lífi mínu.
Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun
Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman Skoðun
Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun
Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman Skoðun