Heimkoman Þórgunnur Oddsdóttir skrifar 29. ágúst 2008 06:00 Það var klippt á borða þegar mamma og pabbi komu með mig heim af fæðingardeildinni. Ég man náttúrulega ekkert eftir þessu en systur mínar strengdu borða milli tveggja staura og stóðu heiðursvörð við afleggjarann heima með eldhússkærin til reiðu. Borðinn var klipptur og rauði Volvóinn með hvítvoðunginn innanborðs ók hægt í gegn. Viðstaddir segja mér að þetta hafi verið ákaflega hátíðleg stund og lengi vel stóð ég í þeirri meiningu að fáir hefðu fengið konunglegri móttökur á íslenskri grund. Nú held ég hins vegar að þetta atvik norður í landi sem aðeins sex einstaklingar (þar af einn sofandi) urðu vitni að hafi loksins verið toppað. Sú sjón sem blasti við vegfarendum í miðborg Reykjavíkur á miðvikudag, þegar strákarnir okkar sneru heim frá Peking, var klikkuð og krúttleg í senn. Það var tilkomumikið að sjá flugvélina nálgast með þennan dýrmæta farm, sleikja húsþök gamalla bárujárnshúsa í höfuðborg á hjara veraldar og lenda svo mjúklega á Reykjavíkurflugvelli. Slík sýn dugar jafnvel til þess að réttlæta veru flugvallarins í Vatnsmýrinni um alla framtíð. Í fyrstu minnti þetta á stundina, fyrir tæpum tíu árum, þegar Keikó kom heim nema núna var allt miklu stærra og flottara. Rauður dregill, fálkaorður, tárvotir hvarmar, ráðherrakossar og þjóðhátíð í miðbænum. Borðinn sem klippt var á við heimkomu mína um árið bliknar í samanburði. Heimkomunni glæsilegu fylgir þó dálítill tregi. Veislan er á enda. Hetjurnar komnar heim með silfurpeningana sína, landinn búinn að þvo af sér áhorfendasvitann og allt fellur aftur í sama hversdagslega horfið. Ég óttast að það séu eintóm leiðindi fram undan, ekkert til að hlakka til og ekkert fyrir þjóðina að sameinast um. Í stað hressilegra frétta af gengi strákanna fyllast fjölmiðlarnir á ný af umfjöllun um efnahagsástandið og borgarstjórastólinn. Það er freistandi að sökkva í þunglyndi. Meira að segja sumarið er á enda. Nema við tileikum okkur jákvæðnina sem fyrirliðinn kenndi okkur og segjum bara *bíb* þegar kreppuna eða skammdegið ber á góma. Það virkaði vel á vellinum. Trúin var slík að liðið varð að hálfgerðu náttúruafli. Það hætti meira að segja að rigna um leið og kapparnir stigu til jarðar á Reykjavíkur-flugvelli. Það fannst mér flottast í þessu öllu saman. Fálkaorðuna geta nær allir öðlast en það er ekki á margra færi að stöðva rigninguna. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórgunnur Oddsdóttir Mest lesið Stormur í Þjóðleikhúsinu Bubbi Morthens Skoðun Börn í skugga stríðs Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir Skoðun Hvernig gerum við Grundarhverfi enn betra? Ævar Harðarson Skoðun Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir Skoðun Opið bréf til mennta- og barnamálaráðherra Gunnar Örn Vopnfjörð Þorsteinsson Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson Skoðun
Það var klippt á borða þegar mamma og pabbi komu með mig heim af fæðingardeildinni. Ég man náttúrulega ekkert eftir þessu en systur mínar strengdu borða milli tveggja staura og stóðu heiðursvörð við afleggjarann heima með eldhússkærin til reiðu. Borðinn var klipptur og rauði Volvóinn með hvítvoðunginn innanborðs ók hægt í gegn. Viðstaddir segja mér að þetta hafi verið ákaflega hátíðleg stund og lengi vel stóð ég í þeirri meiningu að fáir hefðu fengið konunglegri móttökur á íslenskri grund. Nú held ég hins vegar að þetta atvik norður í landi sem aðeins sex einstaklingar (þar af einn sofandi) urðu vitni að hafi loksins verið toppað. Sú sjón sem blasti við vegfarendum í miðborg Reykjavíkur á miðvikudag, þegar strákarnir okkar sneru heim frá Peking, var klikkuð og krúttleg í senn. Það var tilkomumikið að sjá flugvélina nálgast með þennan dýrmæta farm, sleikja húsþök gamalla bárujárnshúsa í höfuðborg á hjara veraldar og lenda svo mjúklega á Reykjavíkurflugvelli. Slík sýn dugar jafnvel til þess að réttlæta veru flugvallarins í Vatnsmýrinni um alla framtíð. Í fyrstu minnti þetta á stundina, fyrir tæpum tíu árum, þegar Keikó kom heim nema núna var allt miklu stærra og flottara. Rauður dregill, fálkaorður, tárvotir hvarmar, ráðherrakossar og þjóðhátíð í miðbænum. Borðinn sem klippt var á við heimkomu mína um árið bliknar í samanburði. Heimkomunni glæsilegu fylgir þó dálítill tregi. Veislan er á enda. Hetjurnar komnar heim með silfurpeningana sína, landinn búinn að þvo af sér áhorfendasvitann og allt fellur aftur í sama hversdagslega horfið. Ég óttast að það séu eintóm leiðindi fram undan, ekkert til að hlakka til og ekkert fyrir þjóðina að sameinast um. Í stað hressilegra frétta af gengi strákanna fyllast fjölmiðlarnir á ný af umfjöllun um efnahagsástandið og borgarstjórastólinn. Það er freistandi að sökkva í þunglyndi. Meira að segja sumarið er á enda. Nema við tileikum okkur jákvæðnina sem fyrirliðinn kenndi okkur og segjum bara *bíb* þegar kreppuna eða skammdegið ber á góma. Það virkaði vel á vellinum. Trúin var slík að liðið varð að hálfgerðu náttúruafli. Það hætti meira að segja að rigna um leið og kapparnir stigu til jarðar á Reykjavíkur-flugvelli. Það fannst mér flottast í þessu öllu saman. Fálkaorðuna geta nær allir öðlast en það er ekki á margra færi að stöðva rigninguna.
Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun
Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun