Dagsatt rugl Júlía Margrét Alexandersdóttir skrifar 16. maí 2009 00:01 Vinkona mín þurfti að koma cocker spaniel-hundinum sínum, honum Nökkva, fyrir á nýju heimili í vikunni. Eftirfarandi er sönn saga. Vitnað er í símtöl sem áttu sér stað yfir einn sólarhring. (Nöfnum hefur verið breytt.) 13.00: „Júlía, ég hringdi áðan í skakkt númer. Byrjaði símtalið svona (hélt ég væri að tala við stelpu á hárgreiðslustofu sem vildi kannski taka Nökkva): „Viltu hundinn eða ekki?" Konan sem svaraði sagði bara: „Ha?" og sagði þetta vera skakkt númer. Ég hafði óvart hringt í ræstitækninn sem skúrar hjá mömmu. Ég spurði hvort hún vildi samt ekki hundinn. Hún sagði mágkonu sína í Njarðvíkum spennta, hana Lóu, og spurði hvort þær mættu ekki allar koma. Svo brunaði hún hingað heim við þriðja mann (á tveimur ræstitæknibílum), þær tóku Nökkva og keyrðu á brott. Gólandi æstar." Lóa, sem fékk Nökkva, hringdi hins vegar síðar um kvöldið. Karlinn hennar hafði tekið tryllinginn á Nökkva og vildi ekki sjá hann. 19.45: „Júlía. Ég grátbað hana um að finna einhvern annan. Lóa hringdi út í sveit í Önnu Jónu sem átti þrjá labrador-hunda sem allir létu lífið í fyrra. (Þarna tók hún það fram að þetta væri ekki lygasaga, hún hefði ekki hugmyndaflugið í þetta bull). En Anna Jóna treysti sér ekki í Nökkva en benti á góða konu í Breiðholtinu. Svo, Nökkvi er á leið til Önnu Jónu sem mun svo ferja hann í Breiðholtið til konu sem heitir Karítas." 22.00: „Ég hringdi í Karítas og hún hljómaði ekki traustvekjandi. Ég hef áhyggjur." 13.00 (daginn eftir): „Þú munt ekki trúa hverju ég lenti í í morgun. Ég hringdi aftur í konuna í Breiðholti. Eftir svefnlausa nótt tilkynnti ég henni að ég ætlaði að koma og sækja hundinn. Hún skellti á mig. Ég brunaði upp í Breiðholt að blokkinni, hringdi bjöllunni, ekkert svar. Ég hringdi aftur og aftur. Ekkert svar. (Þarna var ég byrjuð að gráta og hringdi í Njarðvíkina og skammaði ræstitækninn). Svo hringdi ég á öllum bjöllum í stigaganginum og komst inn. Íbúð Karítasar var eins og dópgreni+blómabúð eftir húsleit. Ég sá glitta í mann í stól í stofunni sem starði út í tómið (gæti hafa verið lík). Nökkvi stökk fram, beint í fangið á mér og ég hljóp út. Júlía, ég fann hvað ég elskaði hann þegar hann stökk út úr draslinu, þá gleymdi ég öllu, ég elska þetta helvítis dýr." Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Júlía Margrét Alexandersdóttir Mest lesið Hefur ítrekað hótað okkur áður Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Bandaríkin voru alltaf vondi kallinn Karl Héðinn Kristjánsson Skoðun Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun Þjóðaratkvæðagreiðsla vegna umsóknar um aðild að ESB er stjórnsýslugrín! Júlíus Valsson Skoðun Halldór 02.08.2025 Halldór Fyrsta flokks heilbrigðisþjónustu á Íslandi Lilja Alfreðsdóttir Skoðun Kæfandi klámhögg sveitarstjóra Jón Trausti Reynisson Skoðun Fjárskipti við slit óvígðrar sambúðar: Meginreglur og frávik Sveinn Ævar Sveinsson Skoðun Að tala við börn um alvarleg lífsógnandi veikindi, sorg, dauða og missi Guðlaug Helga Ásgeirsdóttir,Svandís Íris Hálfdánardóttir Skoðun Líknarmeðferð og líknarmiðstöðvar Svandís Íris Hálfdánardóttir,Dóra Björk Jóhannsdóttir Skoðun
Vinkona mín þurfti að koma cocker spaniel-hundinum sínum, honum Nökkva, fyrir á nýju heimili í vikunni. Eftirfarandi er sönn saga. Vitnað er í símtöl sem áttu sér stað yfir einn sólarhring. (Nöfnum hefur verið breytt.) 13.00: „Júlía, ég hringdi áðan í skakkt númer. Byrjaði símtalið svona (hélt ég væri að tala við stelpu á hárgreiðslustofu sem vildi kannski taka Nökkva): „Viltu hundinn eða ekki?" Konan sem svaraði sagði bara: „Ha?" og sagði þetta vera skakkt númer. Ég hafði óvart hringt í ræstitækninn sem skúrar hjá mömmu. Ég spurði hvort hún vildi samt ekki hundinn. Hún sagði mágkonu sína í Njarðvíkum spennta, hana Lóu, og spurði hvort þær mættu ekki allar koma. Svo brunaði hún hingað heim við þriðja mann (á tveimur ræstitæknibílum), þær tóku Nökkva og keyrðu á brott. Gólandi æstar." Lóa, sem fékk Nökkva, hringdi hins vegar síðar um kvöldið. Karlinn hennar hafði tekið tryllinginn á Nökkva og vildi ekki sjá hann. 19.45: „Júlía. Ég grátbað hana um að finna einhvern annan. Lóa hringdi út í sveit í Önnu Jónu sem átti þrjá labrador-hunda sem allir létu lífið í fyrra. (Þarna tók hún það fram að þetta væri ekki lygasaga, hún hefði ekki hugmyndaflugið í þetta bull). En Anna Jóna treysti sér ekki í Nökkva en benti á góða konu í Breiðholtinu. Svo, Nökkvi er á leið til Önnu Jónu sem mun svo ferja hann í Breiðholtið til konu sem heitir Karítas." 22.00: „Ég hringdi í Karítas og hún hljómaði ekki traustvekjandi. Ég hef áhyggjur." 13.00 (daginn eftir): „Þú munt ekki trúa hverju ég lenti í í morgun. Ég hringdi aftur í konuna í Breiðholti. Eftir svefnlausa nótt tilkynnti ég henni að ég ætlaði að koma og sækja hundinn. Hún skellti á mig. Ég brunaði upp í Breiðholt að blokkinni, hringdi bjöllunni, ekkert svar. Ég hringdi aftur og aftur. Ekkert svar. (Þarna var ég byrjuð að gráta og hringdi í Njarðvíkina og skammaði ræstitækninn). Svo hringdi ég á öllum bjöllum í stigaganginum og komst inn. Íbúð Karítasar var eins og dópgreni+blómabúð eftir húsleit. Ég sá glitta í mann í stól í stofunni sem starði út í tómið (gæti hafa verið lík). Nökkvi stökk fram, beint í fangið á mér og ég hljóp út. Júlía, ég fann hvað ég elskaði hann þegar hann stökk út úr draslinu, þá gleymdi ég öllu, ég elska þetta helvítis dýr."
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun
Að tala við börn um alvarleg lífsógnandi veikindi, sorg, dauða og missi Guðlaug Helga Ásgeirsdóttir,Svandís Íris Hálfdánardóttir Skoðun
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun
Að tala við börn um alvarleg lífsógnandi veikindi, sorg, dauða og missi Guðlaug Helga Ásgeirsdóttir,Svandís Íris Hálfdánardóttir Skoðun