Aftarlega á merinni Júlía Margrét Alexandersdóttir skrifar 29. nóvember 2011 06:00 Það var undarlegt að uppgötva ljóta tilfinningu, sem kallast öfund, þegar mongólskir reiðmenn þutu um sléttur lands síns á villtum hestum í sjónvarpinu. „Þið eruð að minnsta kosti ekki með bugles,“ hugsaði ég með mér og prófaði að athuga hvort buglesið passaði til að klóra mér í eyranu. „Og ekki internetið í fartölvu fyrir framan sjónvarpið, hah!“ bætti ég við meðan ég sendi sjálfri mér tölvupóst sem innihélt þrjú hjörtu og „sætust“. Síðar í þættinum, fræðsluþættinum, en ekki drápsþættinum eins og flestir aðrir þættir sem ég horfi á eru, kom í ljós að þessa fallegu hesta mjólka sléttubúar og útbúa svo þessa fínu jógúrt úr mjólkinni. Ég sá marga aðra menn og konur, sem eru mér samtíða á jörðinni í þessum þætti. Þau komu mér furðulega fyrir sjónir. Ekki bara vegna þess að fólkið lifir lífi í faðmi náttúrunnar frá morgni til kvölds, veiðir slöngur og mætir ljónum með einbeitingu og ákveðnu fasi, heldur voru allir á hreyfingu; hlupu, hoppuðu og gengu af því að líf þeirra krafðist þess. Ekki einn einasti komst í gegnum daginn eins og ég get hæglega gert; með því að færa mig úr einu sætinu yfir í annað. Og reisnin yfir reiðmönnunum. Ef fartölvan hefði breyst í spegil þetta augnablik í sófanum hefði greiningardeild þróunarlíffræðinnar átt í mestu vandræðum með að staðsetja mig á réttu stigi. Axlirnar húktu fram svo brjóstin voru farin að nuddast við lyklaborðið og ég var komin með náladofa af því að sitja of lengi í sömu stellingu. Ég er nokkuð viss um að hnyttnu og vitsmunalegu samtalsleikþættirnir á Facebook eigi sér allir stað þar sem þátttakendurnir eru að stanga kvöldmatinn úr tönnunum eða að borða táneglurnar á sér. Oft er erfitt að trúa því að maður eigi að tilheyra þeim hluta heimsins sem fellur undir siðmenningu en sérstaklega þegar ég hafði horft á útiskemmtun bræðra minna í Afríku við leik og söng. Mitt eigið síðasta skemmtiverk fyrir svefn var að horfa á karlmann á lestarstöð farga samferðafólki sínu með klaufhamri í sjónvarpinu. Ef það er svo satt að siðmenning sé afsprengi aukinnar verkkunnáttu verð ég að trítla aftast í röðina því þegar ég kvaddi vini mína í sjónvarpinu voru þeir að smyrja örvar sínar með eitri úr lirfu fyrir veiðar morgundagsins. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bakþankar Júlía Margrét Alexandersdóttir Skoðanir Mest lesið Halldór 31.05.2025 Halldór Nú er tími til aðgerða: Tóbaks- og nikótínfrítt Ísland Vala Smáradóttir,Jóhanna S. Kristjánsdóttir Skoðun Er stríðsglæpamaður í rútunni? Ragnhildur Hólmgeirsdóttir, Hrönn Guðmundsdóttir Skoðun Er ekki tími til kominn að tengja? Kristín María Birgisdóttir Skoðun Til hamingju með sjómannadaginn Sigurjón Þórðarson Skoðun Barnasáttmáli fyrir öll börn Guðný Björk Eydal,Paola Carenas Skoðun Tjáningarfrelsi, gagnrýni og Snorri Másson Birgir Orri Ásgrímsson Skoðun Súrdeigsbrauð, ilmkjarnaolíur og Samtökin 78 Snorri Másson Skoðun Ójafnvægið sem heimurinn býr við – og skellur á Bakka Erna Bjarnadóttir Skoðun Eins skýrt og það verður Jóna Hlíf Halldórsdóttir Skoðun
Það var undarlegt að uppgötva ljóta tilfinningu, sem kallast öfund, þegar mongólskir reiðmenn þutu um sléttur lands síns á villtum hestum í sjónvarpinu. „Þið eruð að minnsta kosti ekki með bugles,“ hugsaði ég með mér og prófaði að athuga hvort buglesið passaði til að klóra mér í eyranu. „Og ekki internetið í fartölvu fyrir framan sjónvarpið, hah!“ bætti ég við meðan ég sendi sjálfri mér tölvupóst sem innihélt þrjú hjörtu og „sætust“. Síðar í þættinum, fræðsluþættinum, en ekki drápsþættinum eins og flestir aðrir þættir sem ég horfi á eru, kom í ljós að þessa fallegu hesta mjólka sléttubúar og útbúa svo þessa fínu jógúrt úr mjólkinni. Ég sá marga aðra menn og konur, sem eru mér samtíða á jörðinni í þessum þætti. Þau komu mér furðulega fyrir sjónir. Ekki bara vegna þess að fólkið lifir lífi í faðmi náttúrunnar frá morgni til kvölds, veiðir slöngur og mætir ljónum með einbeitingu og ákveðnu fasi, heldur voru allir á hreyfingu; hlupu, hoppuðu og gengu af því að líf þeirra krafðist þess. Ekki einn einasti komst í gegnum daginn eins og ég get hæglega gert; með því að færa mig úr einu sætinu yfir í annað. Og reisnin yfir reiðmönnunum. Ef fartölvan hefði breyst í spegil þetta augnablik í sófanum hefði greiningardeild þróunarlíffræðinnar átt í mestu vandræðum með að staðsetja mig á réttu stigi. Axlirnar húktu fram svo brjóstin voru farin að nuddast við lyklaborðið og ég var komin með náladofa af því að sitja of lengi í sömu stellingu. Ég er nokkuð viss um að hnyttnu og vitsmunalegu samtalsleikþættirnir á Facebook eigi sér allir stað þar sem þátttakendurnir eru að stanga kvöldmatinn úr tönnunum eða að borða táneglurnar á sér. Oft er erfitt að trúa því að maður eigi að tilheyra þeim hluta heimsins sem fellur undir siðmenningu en sérstaklega þegar ég hafði horft á útiskemmtun bræðra minna í Afríku við leik og söng. Mitt eigið síðasta skemmtiverk fyrir svefn var að horfa á karlmann á lestarstöð farga samferðafólki sínu með klaufhamri í sjónvarpinu. Ef það er svo satt að siðmenning sé afsprengi aukinnar verkkunnáttu verð ég að trítla aftast í röðina því þegar ég kvaddi vini mína í sjónvarpinu voru þeir að smyrja örvar sínar með eitri úr lirfu fyrir veiðar morgundagsins.
Nú er tími til aðgerða: Tóbaks- og nikótínfrítt Ísland Vala Smáradóttir,Jóhanna S. Kristjánsdóttir Skoðun
Nú er tími til aðgerða: Tóbaks- og nikótínfrítt Ísland Vala Smáradóttir,Jóhanna S. Kristjánsdóttir Skoðun