Vondur samsöngur, flottur píanóleikur Jónas Sen skrifar 25. júní 2013 13:15 Túlkun Víkings Heiðars og Þóru Einarsdóttur í lögum Strauss var mögnuð, að mati gagnrýnanda. Tónlist Síðustu söngvar Lokatónleikar Reykjavík Midsummer Music Norðurljós, Hörpu 21. júní Ítalski aðalsmaðurinn og tónskáldið Carlo Gesualdo (1566-1613) var morðingi. Hann myrti fyrri eiginkonu sína þegar hann kom að henni í rúminu með öðrum manni. Hann drap líka ástmann konunnar. Aðalstignin kom svo í veg fyrir að honum yrði refsað. Seinna hjónaband Gesualdos var ekki heldur hamingjuríkt. Þegar ég hlustaði á Madrígala (sem er sungin, fjölradda tónlist af veraldlegum toga) eftir hann á tónleikum á föstudagskvöldið hugsaði ég með mér: Nú veit ég af hverju eiginkonur hans gáfust upp á honum. Tónlist hans er tyrfin og vandmeðfarin. Ekki þarf mikið til að hún hljómi illa og verði þar með yfirgengilega leiðinleg. Kannski þurftu eiginkonurnar að hlusta á hryllinginn þar til þær brjáluðust. Þar sem Gesualdo var aðalsmaður og átti fullt af peningum þurfti hann ekki að vinna fyrir sér. Hann samdi tónlistina fyrir sjálfan sig, ekki til að þóknast neinum öðrum. Hann gat því leyft sér að gera tilraunir og verk hans voru langt á undan sinni samtíð. Þessi tónlist er flókin og ekki auðveld í flutningi, sem fyrr segir. Á tónleikunum nú voru raddirnar býsna ólíkar og hentuðu músíkinni misvel. Samhljómurinn var ekki sannfærandi. Sumir sungu beinlínis illa, eins og Viðar Gunnarsson bassi. Hann renndi sér allt of mikið á tónana. Það kom fáránlega út, hljómaði eins og tíbetskur lama-munkur að kyrja. Einn söngvari getur skemmt heildarsvipinn. Það gerðist hér og útkoman var oft svo gruggug að mig langaði mest til að halda fyrir eyrun. In Darkness Let Me Dwell eftir John Dowland skilaði sér ekki heldur. Marta Guðrún Halldórsdóttir söng lagið við lútuundirleik. Hún hefur átt betri daga. Röddin var leiðinlega mött og túlkunin litlaus og flöt. Píanóútsetning á laginu eftir Thomas Ades í meðförum Önnu Guðnýjar Guðmundsdóttur var sömuleiðis ekki neitt til að hrópa húrra fyrir. Útsetningin var óttalega glamúrkennd og sundurlaus. Sem betur fer var ekki allt slæmt á tónleikunum. Útsetning á Klassísku sinfóníunni eftir Prokofiev fyrir tvö píanó sem þau Anna Guðný og Víkingur Heiðar Ólafsson spiluðu var flott. Þrír japanskir ljóðasöngvar eftir Stravinsky og þrjú lög eftir Ravel við ljóð eftir Mallarmé voru líka frábær. Þóra Einarsdóttir söng þar við meðleik lítillar kammersveitar. Söngurinn var hástemmdur og tilfinningaþrunginn, hljóðfæraleikurinn nákvæmur og blæbrigðaríkur. Tveir svokallaðir Nonsense Madrigals eftir Ligeti voru jafnframt skemmtilegir. Og fjögur síðustu lög Richards Strauss í túlkun Þóru og Víkings voru mögnuð, söngurinn hrífandi og píanóleikurinn einnig. Því miður voru þau síðasti dagskrárliðurinn á tónleikum sem voru allt of langir. Gesualdo og Dowland hefði vel mátt sleppa, þá hefði maður notið laganna eftir Strauss betur.Niðurstaða:Sumt var afleitt, annað frábært. Gagnrýni Menning Mest lesið Sigurjón minnist David Lynch: „Jonni, við verðum að gera eitthvað fyrir Ísland“ Bíó og sjónvarp Þéna töluvert þrátt fyrir að vera ekki til Lífið Heill hljóðheimur Hildar fer afturábak Tónlist Fötlunin ekki stærsta áfallið heldur veikindin sem fylgdu Lífið Krakkatían: Grænland, galdrakarl og Greppikló Lífið „Lífið væri svo miklu leiðinlegra ef ég ætti ekki bróður með Downs“ Lífið Grundvallarmisskilnings gæti um þaksvalir á Íslandi Lífið Erling og Sigríður selja húsið eftir átján ár Lífið Einstakur bíll sem erfitt gæti verið að toppa Lífið samstarf Ragna Sigurðardóttir á von á barni Lífið Fleiri fréttir Illa bruggaðar Guðaveigar Vínartónleika skorti léttleika: Dansararnir stálu senunni Kynferðislega ófullnægður forstjóri finnur sér ungan graðfola Nýársswing með handbremsu Getuleysi á stóra sviðinu Barist um arfinn í Borgó Brostnar væntingar á Frostrósum Jólakötturinn hvæsti á tónleikagesti Bríet olli vonbrigðum Sjá meira
Tónlist Síðustu söngvar Lokatónleikar Reykjavík Midsummer Music Norðurljós, Hörpu 21. júní Ítalski aðalsmaðurinn og tónskáldið Carlo Gesualdo (1566-1613) var morðingi. Hann myrti fyrri eiginkonu sína þegar hann kom að henni í rúminu með öðrum manni. Hann drap líka ástmann konunnar. Aðalstignin kom svo í veg fyrir að honum yrði refsað. Seinna hjónaband Gesualdos var ekki heldur hamingjuríkt. Þegar ég hlustaði á Madrígala (sem er sungin, fjölradda tónlist af veraldlegum toga) eftir hann á tónleikum á föstudagskvöldið hugsaði ég með mér: Nú veit ég af hverju eiginkonur hans gáfust upp á honum. Tónlist hans er tyrfin og vandmeðfarin. Ekki þarf mikið til að hún hljómi illa og verði þar með yfirgengilega leiðinleg. Kannski þurftu eiginkonurnar að hlusta á hryllinginn þar til þær brjáluðust. Þar sem Gesualdo var aðalsmaður og átti fullt af peningum þurfti hann ekki að vinna fyrir sér. Hann samdi tónlistina fyrir sjálfan sig, ekki til að þóknast neinum öðrum. Hann gat því leyft sér að gera tilraunir og verk hans voru langt á undan sinni samtíð. Þessi tónlist er flókin og ekki auðveld í flutningi, sem fyrr segir. Á tónleikunum nú voru raddirnar býsna ólíkar og hentuðu músíkinni misvel. Samhljómurinn var ekki sannfærandi. Sumir sungu beinlínis illa, eins og Viðar Gunnarsson bassi. Hann renndi sér allt of mikið á tónana. Það kom fáránlega út, hljómaði eins og tíbetskur lama-munkur að kyrja. Einn söngvari getur skemmt heildarsvipinn. Það gerðist hér og útkoman var oft svo gruggug að mig langaði mest til að halda fyrir eyrun. In Darkness Let Me Dwell eftir John Dowland skilaði sér ekki heldur. Marta Guðrún Halldórsdóttir söng lagið við lútuundirleik. Hún hefur átt betri daga. Röddin var leiðinlega mött og túlkunin litlaus og flöt. Píanóútsetning á laginu eftir Thomas Ades í meðförum Önnu Guðnýjar Guðmundsdóttur var sömuleiðis ekki neitt til að hrópa húrra fyrir. Útsetningin var óttalega glamúrkennd og sundurlaus. Sem betur fer var ekki allt slæmt á tónleikunum. Útsetning á Klassísku sinfóníunni eftir Prokofiev fyrir tvö píanó sem þau Anna Guðný og Víkingur Heiðar Ólafsson spiluðu var flott. Þrír japanskir ljóðasöngvar eftir Stravinsky og þrjú lög eftir Ravel við ljóð eftir Mallarmé voru líka frábær. Þóra Einarsdóttir söng þar við meðleik lítillar kammersveitar. Söngurinn var hástemmdur og tilfinningaþrunginn, hljóðfæraleikurinn nákvæmur og blæbrigðaríkur. Tveir svokallaðir Nonsense Madrigals eftir Ligeti voru jafnframt skemmtilegir. Og fjögur síðustu lög Richards Strauss í túlkun Þóru og Víkings voru mögnuð, söngurinn hrífandi og píanóleikurinn einnig. Því miður voru þau síðasti dagskrárliðurinn á tónleikum sem voru allt of langir. Gesualdo og Dowland hefði vel mátt sleppa, þá hefði maður notið laganna eftir Strauss betur.Niðurstaða:Sumt var afleitt, annað frábært.
Gagnrýni Menning Mest lesið Sigurjón minnist David Lynch: „Jonni, við verðum að gera eitthvað fyrir Ísland“ Bíó og sjónvarp Þéna töluvert þrátt fyrir að vera ekki til Lífið Heill hljóðheimur Hildar fer afturábak Tónlist Fötlunin ekki stærsta áfallið heldur veikindin sem fylgdu Lífið Krakkatían: Grænland, galdrakarl og Greppikló Lífið „Lífið væri svo miklu leiðinlegra ef ég ætti ekki bróður með Downs“ Lífið Grundvallarmisskilnings gæti um þaksvalir á Íslandi Lífið Erling og Sigríður selja húsið eftir átján ár Lífið Einstakur bíll sem erfitt gæti verið að toppa Lífið samstarf Ragna Sigurðardóttir á von á barni Lífið Fleiri fréttir Illa bruggaðar Guðaveigar Vínartónleika skorti léttleika: Dansararnir stálu senunni Kynferðislega ófullnægður forstjóri finnur sér ungan graðfola Nýársswing með handbremsu Getuleysi á stóra sviðinu Barist um arfinn í Borgó Brostnar væntingar á Frostrósum Jólakötturinn hvæsti á tónleikagesti Bríet olli vonbrigðum Sjá meira