Morðæði Haukur Viðar Alfreðsson skrifar 28. október 2013 10:45 Ég klifra upp stiga á hárri byggingu. Ég dreg fram haglabyssu og miða á gangstéttina fyrir neðan. Plaff! Fyrsta manneskja sem gengur framhjá dettur niður dauð. Svo reyni ég að ná svona fjórum eða fimm til viðbótar. Restina af skotfærunum geymi ég fyrir lögregluna. Mínútu síðar er ég umkringdur. Ég næ að drepa nokkrar löggur áður en ég dey sjálfur í kúlnaregni. Einhverra hluta vegna lifna ég aftur við. Eftir stutta dvöl á sjúkrahúsi er mér hleypt út í samfélagið á ný. Ég bíð ekki boðanna heldur ræðst á saklausa eldri konu fyrir utan sjúkrahúsið. Stappa á hausnum á henni og hleyp svo út á götu þar sem ég stel bíl. Ég reyni að keyra eins marga niður og ég get áður en lögreglan handtekur mig. Ég veit ekki af hverju ég geri það sem ég geri. Verkefnin í GTA V eru í sjálfu sér ekki erfið, en mér finnst mun skemmtilegra að hlaupa í morðæði um tölvuleikinn en að leysa þau. Alveg eins og mér fannst mun skemmtilegra að tækla markmann litla bróður míns í FIFA 2000 en að spila við hann fótbolta. Jafnvel þó það endaði iðulega með því að bróðir minn slökkti öskrandi og emjandi á tölvunni. Ég útiloka auðvitað ekki að ég eigi eitthvað bágt, en hvernig stendur þá á því að þessi ofbeldishneigð mín hefur aldrei látið á sér kræla í raunveruleikanum? Ég hugsa enn til þess með hryllingi þegar ég ákvað að lina þjáningar hálfétins fugls á Höfn í Hornafirði sem hafði orðið ketti að bráð. Ef ég yrði manneskju að bana er ég hræddur um að ég myndi aldrei líta glaðan dag framar. En í tölvuleikjum er ég ótemja og hrotti. Kannski á þetta sér eðlilega skýringu. Hver einasti dagur er stútfullur af verkefnum. Vinnu, innkaupum, leiðinlegum símtölum, eldamennsku, uppvaski og ef þú leysir ekki verkefnin hefur það afleiðingar í för með sér. Af hverju ætti ég að bæta á verkefnin í einhverjum tölvuleik á meðan ég get framið fjöldamorð án afleiðinga? Líklega er skýringin samt sú að ég er með eindæmum lélegur í tölvuleikjum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Haukur Viðar Alfreðsson Mest lesið Kveðjur úr Grafarvogi til þeirra sem kasta steinum úr glerhúsi Davíð Már Sigurðsson Skoðun Hvað er „furry“ annars? Jóhanna Jódís Antonsdóttir Skoðun Að undirbúa börnin okkar fyrir heim sem er að hverfa Halldóra Mogensen Skoðun Opið bréf til fjármálaráðherra, Daða Más Kristóferssonar Íris Róbertsdóttir Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir Skoðun Sjúklingur settur í fangaklefa Arnar Þór Jónsson Skoðun Leiðsöguhundurinn Gaur gerir mig að betri manneskju Þorkell J. Steindal Skoðun Ég kalla hann Isildur; mentorinn minn er gervigreind Björgmundur Guðmundsson Skoðun Fimmtíu ár frá lokum Víetnamstríðsins Finnur Th. Eiríksson Skoðun Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir Skoðun
Ég klifra upp stiga á hárri byggingu. Ég dreg fram haglabyssu og miða á gangstéttina fyrir neðan. Plaff! Fyrsta manneskja sem gengur framhjá dettur niður dauð. Svo reyni ég að ná svona fjórum eða fimm til viðbótar. Restina af skotfærunum geymi ég fyrir lögregluna. Mínútu síðar er ég umkringdur. Ég næ að drepa nokkrar löggur áður en ég dey sjálfur í kúlnaregni. Einhverra hluta vegna lifna ég aftur við. Eftir stutta dvöl á sjúkrahúsi er mér hleypt út í samfélagið á ný. Ég bíð ekki boðanna heldur ræðst á saklausa eldri konu fyrir utan sjúkrahúsið. Stappa á hausnum á henni og hleyp svo út á götu þar sem ég stel bíl. Ég reyni að keyra eins marga niður og ég get áður en lögreglan handtekur mig. Ég veit ekki af hverju ég geri það sem ég geri. Verkefnin í GTA V eru í sjálfu sér ekki erfið, en mér finnst mun skemmtilegra að hlaupa í morðæði um tölvuleikinn en að leysa þau. Alveg eins og mér fannst mun skemmtilegra að tækla markmann litla bróður míns í FIFA 2000 en að spila við hann fótbolta. Jafnvel þó það endaði iðulega með því að bróðir minn slökkti öskrandi og emjandi á tölvunni. Ég útiloka auðvitað ekki að ég eigi eitthvað bágt, en hvernig stendur þá á því að þessi ofbeldishneigð mín hefur aldrei látið á sér kræla í raunveruleikanum? Ég hugsa enn til þess með hryllingi þegar ég ákvað að lina þjáningar hálfétins fugls á Höfn í Hornafirði sem hafði orðið ketti að bráð. Ef ég yrði manneskju að bana er ég hræddur um að ég myndi aldrei líta glaðan dag framar. En í tölvuleikjum er ég ótemja og hrotti. Kannski á þetta sér eðlilega skýringu. Hver einasti dagur er stútfullur af verkefnum. Vinnu, innkaupum, leiðinlegum símtölum, eldamennsku, uppvaski og ef þú leysir ekki verkefnin hefur það afleiðingar í för með sér. Af hverju ætti ég að bæta á verkefnin í einhverjum tölvuleik á meðan ég get framið fjöldamorð án afleiðinga? Líklega er skýringin samt sú að ég er með eindæmum lélegur í tölvuleikjum.
Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir Skoðun
Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir Skoðun