Dýrasta sjálfsmyndin í bransanum Bergur Ebbi Benediktsson skrifar 24. apríl 2014 07:00 Sextán nepalskir leiðsögumenn dóu á Everest-fjalli í síðustu viku. Þessir menn unnu við að hjálpa vestrænu fólki að vinna þá hetjudáð að stíga fæti á hæsta fjall heims. Núsit ég nú bara hérna við stofuhita og pikka inn orð á tölvu en langar samt að velta upp þeirri spurningu hvort það sé hetjudáð að klífa Everest-tind. Í því samhengi má nefna að það hafa um 1.500 manns þegar gert það, sá elsti var 76 ára, sá yngsti 13 ára. Árið 2001 fór blindur maður á toppinn. Menn hafa komist á toppinn frá öllum mögulegum hliðum, með og án súrefnis, í hóp eða verið einir á ferð. Árið 2005 var haldið brúðkaup á tindinum. Þó að það sé persónulegt afrek að klífa tindinn er það varla fréttnæmt eða samfélagslega merkilegt. Til að það teldist fréttnæmt veit ég ekki hvað fjallafólkið þyrfti að gera: klífa Everest berfætt, aftur á bak, haldandi á fiskabúri. Samt væri það bara kjánalegt. Ég ber virðingu fyrir öllum sem leggja á sig líkamlegt erfiði til að ná markmiðum sínum. En þetta nær ekkert lengra en það. Þetta er ekki Hringadróttinssaga. Það er enginn galdrakarl á toppnum sem bíður þar með mikilvæg skilaboð. Uppi á toppnum eru bara aðrir fjallagarpar með grýlukerti í skegginu sem segja upphátt hver við annan: „Jæja, þá kemst maður ekki hærra,“ sem er kaldhæðnislegt því í hvert skipti sem maður sest upp í farþegaþotu þá flýgur maður hærra en Evererst-tindur og þar getur maður slakað á í stól og sötrað Grand Marnier án þess að vera með grýlukerti í andlitinu. Ensamt leggja menn þetta á sig. Allt til að geta troðið frostbitnum lófa ofan í vasa sinn og náð þar í myndavél til að taka mynd af sjálfum sér á toppnum. Rándýr selfie. Og þar til í síðustu viku bar ég ákveðna virðingu fyrir því, allt þar til ég heyrði af dauðsföllum hinna nepölsku leiðsögumanna. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bergur Ebbi Mest lesið Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun Aðför Vinnueftirlits að hagsmunum slasaðra. Steinar Harðarson Skoðun Hörmulegur atburður í flugstöð Leifs Eiríkssonar Jón Pétursson Skoðun Börnin á Gaza eru ekki í fríi Bjarni Fritzson,Blær Guðmundsdóttir ,Elías Rúni Þorsteinsson,Elísabet Thoroddsen,Gunnar Helgason,Linda Ólafsdóttir,Lóa Hlín Hjálmtýsdóttir,Yrsa Þöll Gylfadóttir Skoðun Eiga ellilífeyrir og örorkubætur að fylgja launavísitölu? Haukur Arnþórsson Skoðun Uppbygging í Grafarvogi eflir hverfið og mætir húsnæðiskrísunni á skynsaman hátt Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Forstjórinn stígur fram Örn Pálsson Skoðun Ertu klár? Jakob Smári Magnússon Skoðun Brimrót og veðragnýr í alþjóðamálum Árni Þór Sigurðsson Skoðun Mannréttindi fatlaðs fólks - orð og efndir Unnur Helga Óttarsdóttir,Alma Ýr Ingólfsdóttir Skoðun
Sextán nepalskir leiðsögumenn dóu á Everest-fjalli í síðustu viku. Þessir menn unnu við að hjálpa vestrænu fólki að vinna þá hetjudáð að stíga fæti á hæsta fjall heims. Núsit ég nú bara hérna við stofuhita og pikka inn orð á tölvu en langar samt að velta upp þeirri spurningu hvort það sé hetjudáð að klífa Everest-tind. Í því samhengi má nefna að það hafa um 1.500 manns þegar gert það, sá elsti var 76 ára, sá yngsti 13 ára. Árið 2001 fór blindur maður á toppinn. Menn hafa komist á toppinn frá öllum mögulegum hliðum, með og án súrefnis, í hóp eða verið einir á ferð. Árið 2005 var haldið brúðkaup á tindinum. Þó að það sé persónulegt afrek að klífa tindinn er það varla fréttnæmt eða samfélagslega merkilegt. Til að það teldist fréttnæmt veit ég ekki hvað fjallafólkið þyrfti að gera: klífa Everest berfætt, aftur á bak, haldandi á fiskabúri. Samt væri það bara kjánalegt. Ég ber virðingu fyrir öllum sem leggja á sig líkamlegt erfiði til að ná markmiðum sínum. En þetta nær ekkert lengra en það. Þetta er ekki Hringadróttinssaga. Það er enginn galdrakarl á toppnum sem bíður þar með mikilvæg skilaboð. Uppi á toppnum eru bara aðrir fjallagarpar með grýlukerti í skegginu sem segja upphátt hver við annan: „Jæja, þá kemst maður ekki hærra,“ sem er kaldhæðnislegt því í hvert skipti sem maður sest upp í farþegaþotu þá flýgur maður hærra en Evererst-tindur og þar getur maður slakað á í stól og sötrað Grand Marnier án þess að vera með grýlukerti í andlitinu. Ensamt leggja menn þetta á sig. Allt til að geta troðið frostbitnum lófa ofan í vasa sinn og náð þar í myndavél til að taka mynd af sjálfum sér á toppnum. Rándýr selfie. Og þar til í síðustu viku bar ég ákveðna virðingu fyrir því, allt þar til ég heyrði af dauðsföllum hinna nepölsku leiðsögumanna.
Börnin á Gaza eru ekki í fríi Bjarni Fritzson,Blær Guðmundsdóttir ,Elías Rúni Þorsteinsson,Elísabet Thoroddsen,Gunnar Helgason,Linda Ólafsdóttir,Lóa Hlín Hjálmtýsdóttir,Yrsa Þöll Gylfadóttir Skoðun
Uppbygging í Grafarvogi eflir hverfið og mætir húsnæðiskrísunni á skynsaman hátt Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun
Börnin á Gaza eru ekki í fríi Bjarni Fritzson,Blær Guðmundsdóttir ,Elías Rúni Þorsteinsson,Elísabet Thoroddsen,Gunnar Helgason,Linda Ólafsdóttir,Lóa Hlín Hjálmtýsdóttir,Yrsa Þöll Gylfadóttir Skoðun
Uppbygging í Grafarvogi eflir hverfið og mætir húsnæðiskrísunni á skynsaman hátt Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun