Aron sneri aftur á völlinn eftir tæpt ár frá vegna meiðsla á mjöðm. Hann spilaði fyrsta leik deildarinnar gegn Bayern München og skoraði svo fyrsta markið sitt í ellefu mánuði fyrir Brimara í Íslendingaslag gegn Alfreð Finnbogasyni og félögum í Augsburg í annarri umferðinni.
Sjá einnig:Klinsmann hjálpaði Aroni í gegnum meiðslin
Aron byrjaði vel með Bremen í fyrra og skoraði tvö mörk í fyrstu sex leikjum tímabilið. Þá meiddist hann og var ekkert meira með fyrr en ný leiktíð gekk í garð. Þessi tími hefur verið erfiður fyrir bandaríska landsliðsmanninn.
Óvissan erfiðust
„Ég fór í aðgerð í október í fyrra sem átti að hafa heppnast fullkomlega. Eftir þrjár vikur var ég mættur á æfingu með sjúkraþjálfara að skokka og gefa stuttar sendingar en þá fann ég fyrir sársauka sem var meiri en sá sem var fyrir,“ segir Aron.
Ég hvíldi þá í mánuð og reyndi svo aftur en verkurinn var enn þá sá sami. Þetta gerðist tvisvar sinnum í viðbót á næstu þremur mánuðum og alltaf fann ég fyrir sársaukanum. Ég er ekki svartsýnn maður en mér var hætt að lítast á blikuna. Alltaf þegar ég byrjaði aftur var þetta verra en áður.“.
Framherjinn segist ekki hafa verið kominn það langt niður að hann óttaðist um ferilinn en óvissan gerði hann vissulega svolítið hræddan.
„Ég hélt aldrei að þetta væri búið og var alls ekki á því að gefast upp. Þvert á móti var ég frekar byrjaður að hugsa um að ég þyrfti bara að læra að spila með sársaukanum. Verst var að enginn vissi hvað amaði að, sama hversu marga sérfræðinga ég hitti. Allir vita að hnémeiðsli taka 6-9 mánuði en þarna var óvissan erfiðust.“
Tár á hvarmi
Aron skoraði sitt fyrsta mark á tímabilinu og það fyrsta í tæpt ár þegar hann setti boltann örugglega í netið úr vítaspyrnu gegn Augsburg fyrir tveimur vikum.
Það mátti augljóslega sjá að markið skipti Aron miklu máli en hann hljóp að stúkunni og öskraði af gleði. Þarna var hann að losa út ellefu mánuði af sársauka, óvissu og svartnætti.
„Ég er ekki maður sem sýnir mikið tilfinningar sínar en ég verð að viðurkenna að ég var ekki langt frá því að fella tár þegar ég skokkaði til baka eftir að hafa skorað og öskrað,“ segir Aron.
Ég sagði það meira að segja við konuna mína þegar ég kom heim. Ég veit ekki hvernig ég á að lýsa þessu, þetta var svo mikill léttir og algjör tilfinningarússíbani. Fyrsta markið í ellefu mánuði og það á heimavelli. Tilfinningin var alveg mergjuð,“ segir hann.
„Hann var bara að reyna að taka mig á taugum og það gekk greinilega svona vel,“ segir Aron og hlær við. „Þegar ég hljóp til baka spurði ég Alfreð hvort hann ætlaði ekki að segja markverðinum hvar ég ætlaði að skjóta. Hann vann samt leikinn og ég hefði nú frekar viljað þrjá punkta en að skora þetta mark.“
Galdrakarlinn kom til bjargar
Aron dvaldi mikið á Íslandi á árinu eftir að hann gafst endanlega upp á sjúkraþjálfuninni og sérfræðingunum í Þýskalandi.
„Ég er mjög ánægður með félagið því það sýndi mér mikinn skilning eins og með þetta þegar mér fannst ég alltaf að vera að gera það sama og ekkert virkaði,“ segir Aron sem var í meðhöndlun hjá Friðrik Ellert Ragnarssyni, sjúkraþjálfara íslenska landsliðsins, áður en hann hitti mann sem átti eftir að gera meira fyrir hann á nokkrum vikum en allir sérfræðingar og sjúkraþjálfarar gerðu á mörgum mánuðum.
„Ég hitti mann sem heitir Jóhannes [Tryggvi Sveinbjörnsson] hjá Postura,“ segir Aron en umræddur Jóhannes sérhæfir sig í að leiðrétta líkamsstöðu íþróttamanna og hefur unnið með bæði Gunnari Nelson og „Fjallinu“, Hafþóri Björnssyni.
„Eftir tvær vikur hjá honum var hann búinn að hjálpa mér meira en allir aðrir í fimm mánuði. Ég kalla hann alltaf galdrakarlinn, en ég á honum mikið að þakka,“ segir Aron Jóhannsson.
