Saga úr kirkjugarði María Bjarnadóttir skrifar 11. nóvember 2016 07:00 Af hverju kaus fólkið sér svona forseta?“ spurði hann og horfði yfir grafreit bandarískra hermanna sem féllu í D-dagsinnrásinni í Frakkland. Þó að ég hefði helst viljað svara: „Mamma er ekki sagnfræðingur, kíktu á Wikipedia,“ þá reyndi ég eitthvað að útskýra afleiðingar breyttrar heimsmyndar Þjóðverja eftir fyrri heimsstyrjöldina og hvað það sé mikilvægt að fólki finnist það skipta máli og sé ekki skilið útundan í lífinu. „Hvers vegna voru þau svona hræðilega vond við gyðingana bara af því að einhver sagði þeim að vera það?“ Í alvöru, er eitthvað flóknara en að vera foreldri? Mig langaði helst að segja: „Þú skilur það þegar þú verður stór,“ en sagði eitthvað um að þegar fólk er hrætt og líður illa þá er það oft móttækilegt fyrir einföldum lausnum og að allt slæmt sé öðrum að kenna. Það væri mjög erfitt að gera öðruvísi en allir hinir og að á þessum tíma hafi það beinlínis verið hættulegt. Svo stoppaði hann við legstein sem var eins og Davíðsstjarnan, ein stjarna umkringd þúsundum krossa. Og ég horfði á hann, litla drenginn minn, og hugsaði til allra foreldranna sem hafa horft á eftir börnunum sínum ofan í grafir; undir bandaríska fánanum í hermannagrafir, votar grafir á flótta undan stríðinu í Sýrlandi og í ómerktar grafir í útrýmingarbúðum. Lokaði augunum og þakkaði fyrir frelsið og friðinn og tækifærin sem fylgja ríkisfanginu okkar. Óskaði þess að fleiri gætu notið sömu gæfu. Þetta rifjaðist upp þegar ég frétti af forsetakjöri í útlöndum.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein María Bjarnadóttir Mest lesið Hörmulegur atburður í flugstöð Leifs Eiríkssonar Jón Pétursson Skoðun Púslið sem passar ekki Ingibjörg Isaksen Skoðun Ríkisstofnun forherðist við gagnrýni Björn Ólafsson Skoðun Kemur þín háskólagráða úr kornflakes pakka? Davíð Már Sigurðsson Skoðun Nei, það verður ekki að vera Ísrael, það er Ísrael Einar Ólafsson Skoðun Íslenski fáninn fyrir samstöðu ekki mismunun Ása Berglind Hjálmarsdóttir Skoðun Kvótaverð, veiðigjald, fjárfesting og arðsemi í sjávarútvegi Ásgeir Daníelsson Skoðun Þér er boðið með, kæri félagi Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun Eru smáþjóðir stikkfríar? Snæbjörn Guðmundsson Skoðun Á að leyfa eða halda áfram að banna? Sigurður G. Guðjónsson Skoðun
Af hverju kaus fólkið sér svona forseta?“ spurði hann og horfði yfir grafreit bandarískra hermanna sem féllu í D-dagsinnrásinni í Frakkland. Þó að ég hefði helst viljað svara: „Mamma er ekki sagnfræðingur, kíktu á Wikipedia,“ þá reyndi ég eitthvað að útskýra afleiðingar breyttrar heimsmyndar Þjóðverja eftir fyrri heimsstyrjöldina og hvað það sé mikilvægt að fólki finnist það skipta máli og sé ekki skilið útundan í lífinu. „Hvers vegna voru þau svona hræðilega vond við gyðingana bara af því að einhver sagði þeim að vera það?“ Í alvöru, er eitthvað flóknara en að vera foreldri? Mig langaði helst að segja: „Þú skilur það þegar þú verður stór,“ en sagði eitthvað um að þegar fólk er hrætt og líður illa þá er það oft móttækilegt fyrir einföldum lausnum og að allt slæmt sé öðrum að kenna. Það væri mjög erfitt að gera öðruvísi en allir hinir og að á þessum tíma hafi það beinlínis verið hættulegt. Svo stoppaði hann við legstein sem var eins og Davíðsstjarnan, ein stjarna umkringd þúsundum krossa. Og ég horfði á hann, litla drenginn minn, og hugsaði til allra foreldranna sem hafa horft á eftir börnunum sínum ofan í grafir; undir bandaríska fánanum í hermannagrafir, votar grafir á flótta undan stríðinu í Sýrlandi og í ómerktar grafir í útrýmingarbúðum. Lokaði augunum og þakkaði fyrir frelsið og friðinn og tækifærin sem fylgja ríkisfanginu okkar. Óskaði þess að fleiri gætu notið sömu gæfu. Þetta rifjaðist upp þegar ég frétti af forsetakjöri í útlöndum.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.