Kosningamál María Bjarnadóttir skrifar 29. september 2017 07:00 Miðað við ástæður þess að boðað hefur verið til kosninga hlýtur tími alvöru stjórnmálaumræðu um upprætingu kynferðisbrota í þessu samfélagi loksins að vera kominn. Stjórnvöld þurfa að aðstoða við að koma í veg fyrir að kynferðisbrot eigi sér yfirhöfuð stað. Það er gert með forvörnum og fræðslu yfir langan tíma, ekki einskiptisaðgerðum og átaksverkefnum. Þetta krefst fjármagns og vinnu. Þau þurfa að tryggja virk réttarúrræði og að réttarvörslukerfið sé í stakk búið til þess að takast á við svona brot. Það krefst líka fjármagns úr sameiginlegum sjóðum. Þau þurfa að taka sig á í stuðningi við þá sem verða fyrir kynferðisbrotum hvort sem sakfellt er í málum eða ekki. Það gerist með aðgangi að sálfræðingum og almennri viðurkenningu á því hversu alvarlegar og margþættar afleiðingar kynferðisbrota geta verið. Þetta kostar líka pening og breyttan hugsunarhátt. Svo, eins og komið hefur fram undanfarið, þurfa stjórnvöld að huga að því hvað taki við hjá brotamönnum eftir að þeir taka út refsingu. Hvað á að gera við dæmda kynferðisbrotamenn? Eiga þeir ekki að eiga tækifæri til að endurbyggja sitt líf? Hvers vegna hefur ekki verið brugðist við margítrekuðu kalli um aukið fjármagn til sálfræðimeðferðar fanga? Af hverju er ekki löngu búið að taka til meðferðar frumvarpið um öryggisráðstafanir gagnvart einstaklingum sem hafa verið metnir hættulegir barnaníðingar? Rökin fyrir því að stjórnvöld taki kynferðisofbeldi alvarlega eru ekki bara persónuleg. Þau eru líka samfélagsleg, fjárhagsleg og efnahagsleg. Stjórnmálin hljóta að hafa áttað sig á því núna. Höfundur er pistlahöfundur Fréttablaðsins. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu María Bjarnadóttir Mest lesið Púslið sem passar ekki Ingibjörg Isaksen Skoðun Kemur þín háskólagráða úr kornflakes pakka? Davíð Már Sigurðsson Skoðun Ríkisstofnun forherðist við gagnrýni Björn Ólafsson Skoðun Nei, það verður ekki að vera Ísrael, það er Ísrael Einar Ólafsson Skoðun Íslenski fáninn fyrir samstöðu ekki mismunun Ása Berglind Hjálmarsdóttir Skoðun Þér er boðið með, kæri félagi Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun Eru smáþjóðir stikkfríar? Snæbjörn Guðmundsson Skoðun Á að leyfa eða halda áfram að banna? Sigurður G. Guðjónsson Skoðun Ákall Valdimar Júlíusson Skoðun Hinn óseðjandi Eiríkur Ólafsson Skoðun
Miðað við ástæður þess að boðað hefur verið til kosninga hlýtur tími alvöru stjórnmálaumræðu um upprætingu kynferðisbrota í þessu samfélagi loksins að vera kominn. Stjórnvöld þurfa að aðstoða við að koma í veg fyrir að kynferðisbrot eigi sér yfirhöfuð stað. Það er gert með forvörnum og fræðslu yfir langan tíma, ekki einskiptisaðgerðum og átaksverkefnum. Þetta krefst fjármagns og vinnu. Þau þurfa að tryggja virk réttarúrræði og að réttarvörslukerfið sé í stakk búið til þess að takast á við svona brot. Það krefst líka fjármagns úr sameiginlegum sjóðum. Þau þurfa að taka sig á í stuðningi við þá sem verða fyrir kynferðisbrotum hvort sem sakfellt er í málum eða ekki. Það gerist með aðgangi að sálfræðingum og almennri viðurkenningu á því hversu alvarlegar og margþættar afleiðingar kynferðisbrota geta verið. Þetta kostar líka pening og breyttan hugsunarhátt. Svo, eins og komið hefur fram undanfarið, þurfa stjórnvöld að huga að því hvað taki við hjá brotamönnum eftir að þeir taka út refsingu. Hvað á að gera við dæmda kynferðisbrotamenn? Eiga þeir ekki að eiga tækifæri til að endurbyggja sitt líf? Hvers vegna hefur ekki verið brugðist við margítrekuðu kalli um aukið fjármagn til sálfræðimeðferðar fanga? Af hverju er ekki löngu búið að taka til meðferðar frumvarpið um öryggisráðstafanir gagnvart einstaklingum sem hafa verið metnir hættulegir barnaníðingar? Rökin fyrir því að stjórnvöld taki kynferðisofbeldi alvarlega eru ekki bara persónuleg. Þau eru líka samfélagsleg, fjárhagsleg og efnahagsleg. Stjórnmálin hljóta að hafa áttað sig á því núna. Höfundur er pistlahöfundur Fréttablaðsins.