Jónas Sen sakaður um derring og mein­fýsni

„Við biðjum um fagmennsku og kurteisi gagnvart fólki, það er ekki flóknara,“ segir Helga Margrét. Hún gagnrýnir harðlega umfjöllun Jónasar um Carmina Burana og segir fjölda manna gapandi yfir skrifunum.

Jónas er tónlistargagnrýnandi tekur fast um penna í gagnrýni sinni á Carmina Burana sem hann segir að maður vilji helst gleyma í fyrirsögn – hvað fór úrskeiðis í Hörpu?

Bendingar kórstjóra minntu á geimfara

Jónas er umdeildur gagnrýnandi. Og hann fer fremur háðslegum orðum um kórinn sem fyrirbæri: 

„Almennt talað var kórinn, sem samanstóð af Söngfjelaginu og Kór Akraneskirkju, dálítið drafandi. Hið svokallaða staccato, þ.e. stuttar, slitnar nótur, var fremur loðið. Hin einkennandi snerpa í frægasta hluta verksins, O Fortuna, þar sem sungið er um fallvaltleika gæfunnar, var bara ekki til staðar. Það er ekki nóg að þruma eins hátt og mögulegt er, og vona að ærandi slagverk dugi til að lappa upp á það sem á vantar,“ segir Jónas.

Og hann heldur ódeigur áfram: „Ég set líka spurningamerki við kórstjórn Hilmars Arnar Agnarssonar. Hún var býsna ónákvæm. Bendingarnar hans minntu á geimfara sem er í mesta basli við að ráða við þyngdarleysi úti í geimi. Fyrir vikið var samspil píanistanna tveggja ekki alltaf nákvæmt. Og samspil kórs og hljómsveitar hefði mátt vera meitlaðra.“

Svo mæta slöttólfar á borð við Jónas og hæðast að öllu saman

Helga Margrét segir þetta grátlegt og hvorki hún né aðrir sem hafa tekið til máls hefur nokkurn áhuga á að láta Jónas komast upp með að vaða á skítugum skónum um kórastarf, sem hún segir perlu, mikilvægt grasrótarstarf sem mætir oft litlum skilningi og kemur einatt að lokuðum dyrum þegar það þarf á aðstoða að halda.

Hún bendir á að nánast allir íslenskir kórar séu áhugamannakórar. Þar velur áhugafólk um söng að taka þátt í starfi þar sem þarf að gefa mikið af sér. „Því fylgir að berskjalda sig á sviði nokkrum sinnum ári. Svona skuldbinding til langs tíma er eitthvað sem skortir áþreifanlega víðast annarsstaðar í samfélaginu.“

En allt virðist fyrir gíg undið þegar slöttólfar eins og Jónas eru annars vegar, sem nota tækifærið og hæðist svo að öllu saman.

„Jónas Sen hefur tekið að sér það hlutverk að vera einmitt þessi varðhundur tónlistarneytenda á Íslandi. Og rétt eins og örsamfélagið Ísland þarf stundum að sætta sig við að íslenskt kórstarf sé að mestu samsett af áhugafólki þarf kórsamfélagið líka að sætta sig við að gagnrýnendasamfélagið sé samsett af áhugamönnum,“ segir Margrét Helga. 

Skófla sig í gegnum meinfýsni og á köflum andstyggð

Hún hefur ritað færslu á Facebook sem hún segist standa við. Færslan hefur hlotið miklar viðtökur. En vert er að nefna að Margrét Helga er sannarlega ekki sú eina sem hefur fordæmt skrif Jónasar:

„Dómar Jónasar um tónlist eru þannig að ég sem tónlistarmaður þarf fyrst að skófla mig í gegnum misfyndna meinfyndni, hæðni og oft á köflum andstyggð. Áður en ég kemst svo loksins að því sem kallast kjarni málsins og nýst getur tónlistarfólki sem uppbyggileg gagnrýni.“

Margrét Helga segir að af tvennu illu sé hún sáttari við áhugamann í stöðu gagnrýnenda en að hafa engan í því hlutverki.

„Því hvet ég Jónas til að mæta sem oftast og sem víðast á kórtónleika en verð því miður að tilkynna hér að í krafti mínum sem formaður félags íslenskra kórstjóra hef ég úrskurðað svo að Jónasi Sen verði, ævilangt, óheimilt að mæta í kórferðalög í félagsheimilum utan höfuðborgarsvæðisins og neyta þar áfengra drykkja úr plastílátum. Hvort sem er með eða án svefnpoka.“

Helga Margrét er, sem áður segir, fráleitt sú eina sem tekur til máls og gagnrýnir umfjöllun Jónasar. Guðmundur Andri Thorsson rithöfundur, sem veit hvar eldarnir brenna, birti morgunhugleiðingu á Facebook þar sem hann telur Jónas á hálum ís.

Og Magnús Lyngdal Magnússon, tónlistargagnrýnandi Moggans, leggur sömu leiðis lykkju á leið sína til að finna að gagnrýninni. Og skrifar pistil á Facebook um það hvernig hann sjálfur nálgast gagnrýni. 

Þannig má segja að Jónas standi á berangri en spurning hvort meinhorn landsins sameinast um að standa á bak við hann í því að segja það sem honum býr í brjósti? Við lokum þessari umfjöllun á skrifum organista í Langholtskirkju, Magnúsi Ragnarssyni, sem harmar opinber skrif um kóramenningu sem eru uppfull af vankunnáttu og fordómum. Það sé dásamlegt að vera í kór.