Liðsandinn smitar 2. júlí 2006 00:01 Þeir sem þekkja til í Þýzkalandi hafa rekið upp stór augu við að sjá myndirnar af svart-rauð-gula fánahafinu, af landsliðsmönnum raunverulega að syngja þýzka þjóðsönginn og almennt af þeirri fölskvalausu gleði sem ríkir þessa dagana í gestgjafalandi heimsmeistaramótsins í knattspyrnu. Aldrei fyrr í sögu þýzka Sambandslýðveldisins hefur jákvæður liðsandi þýzks landsliðs smitazt með eins árangursríkum hætti yfir á þýzku þjóðina, sem almennt hefur forðast eins og heitan eldinn að hampa þjóðartáknum sínum frá því þýzk þjóðernisöfgastefna kallaði ólýsanlegar hörmungar yfir Evrópu og heiminn allan fyrir tæplega einum mannsaldri. Nema ef vera skyldi árið 1954, þegar landslið Vestur-Þýzkalands vann óvænt úrslitaviðureign heimsmeistaramótsins í knattspyrnu í Bern í Sviss. Það var í fyrsta sinn eftir stríðið sem Þjóðverjum fannst þeir geta verið stoltir af einhverju. Þegar Jürgen Klinsmann tók við sem þjálfari þýzka landsliðsins og lýsti því yfir að heimsmeistaratitillinn væri markmiðið, ekkert minna, hæddust álitsgjafar opinberrar umræðu í Þýzkalandi gjarnan að honum. Nú er hins vegar svo komið að einbeittur sigurvilji og liðsandi landsliðsins hefur smitazt yfir á alla þjóðina. Nú keppast álitsgjafar og leiðarahöfundar þýzkra fjölmiðla við að bera lof á nýja liðsandann og benda stjórnmálamönnum landsins á að taka sér knattspyrnumennina til fyrirmyndar. Rétt eins og landsliðið hafi sýnt að það spili ekki hugmyndasnauðan öryggisfótbolta eins og flestir ættu að venjast þegar Þjóðverjar ættu í hlut, heldur metnaðarfullan, opinn og líflegan og næðu árangri með sigurvilja og einhug, ættu stjórnmálamennirnir að fylgja fordæmi landsliðsins og hefja sig uppúr umbótastíflunni og skotgrafahernaði sérhagsmunanna. Það er reyndar engu líkara en að stjórnmálamennirnir hafi tekið þetta strax til sín; uppstokkun á sambandsríkiskerfi Þýzkalands, sem togast hafði verið á um í mörg ár, var loks samþykkt á Sambandsþinginu á föstudag. Það sem liðsandinn er fyrir landsliðið er föðurlandsást fyrir þjóðina, skrifar einn leiðarahöfundurinn. Þjóðverjar hafa endurheimt þjóðartákn sín, sem stjórnmálamennirnir vissu ekki hvernig ætti að umgangast. Fáninn og þjóðsöngurinn eru allt í einu eign þjóðarinnar, þau eru tákn fyrir samheldni og samhug. Það bezta við þessa nýju þjóðernisvakningu í Þýzkalandi er þó, að hún verkar ekki ógnandi á grannþjóðirnar. Hún er vísbending um að skuggi nazismans á þýzku þjóðarsálinni sé loks að dofna. Eða eins og einn fótboltaáhugamaðurinn orðaði það: Við getum lagt söguna að baki. Við erum hið nýja Þýzkaland og viljum sýna heiminum að við kunnum að halda ærlega veizlu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Auðunn Arnórsson Fastir pennar Skoðanir Mest lesið Halldór 23.8.2025 Halldór Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra Alma D. Möller Skoðun Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson Skoðun Ég vildi óska þess að ég hefði hreinlega fengið krabbamein Íris Elfa Þorkelsdóttir Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson Skoðun
Þeir sem þekkja til í Þýzkalandi hafa rekið upp stór augu við að sjá myndirnar af svart-rauð-gula fánahafinu, af landsliðsmönnum raunverulega að syngja þýzka þjóðsönginn og almennt af þeirri fölskvalausu gleði sem ríkir þessa dagana í gestgjafalandi heimsmeistaramótsins í knattspyrnu. Aldrei fyrr í sögu þýzka Sambandslýðveldisins hefur jákvæður liðsandi þýzks landsliðs smitazt með eins árangursríkum hætti yfir á þýzku þjóðina, sem almennt hefur forðast eins og heitan eldinn að hampa þjóðartáknum sínum frá því þýzk þjóðernisöfgastefna kallaði ólýsanlegar hörmungar yfir Evrópu og heiminn allan fyrir tæplega einum mannsaldri. Nema ef vera skyldi árið 1954, þegar landslið Vestur-Þýzkalands vann óvænt úrslitaviðureign heimsmeistaramótsins í knattspyrnu í Bern í Sviss. Það var í fyrsta sinn eftir stríðið sem Þjóðverjum fannst þeir geta verið stoltir af einhverju. Þegar Jürgen Klinsmann tók við sem þjálfari þýzka landsliðsins og lýsti því yfir að heimsmeistaratitillinn væri markmiðið, ekkert minna, hæddust álitsgjafar opinberrar umræðu í Þýzkalandi gjarnan að honum. Nú er hins vegar svo komið að einbeittur sigurvilji og liðsandi landsliðsins hefur smitazt yfir á alla þjóðina. Nú keppast álitsgjafar og leiðarahöfundar þýzkra fjölmiðla við að bera lof á nýja liðsandann og benda stjórnmálamönnum landsins á að taka sér knattspyrnumennina til fyrirmyndar. Rétt eins og landsliðið hafi sýnt að það spili ekki hugmyndasnauðan öryggisfótbolta eins og flestir ættu að venjast þegar Þjóðverjar ættu í hlut, heldur metnaðarfullan, opinn og líflegan og næðu árangri með sigurvilja og einhug, ættu stjórnmálamennirnir að fylgja fordæmi landsliðsins og hefja sig uppúr umbótastíflunni og skotgrafahernaði sérhagsmunanna. Það er reyndar engu líkara en að stjórnmálamennirnir hafi tekið þetta strax til sín; uppstokkun á sambandsríkiskerfi Þýzkalands, sem togast hafði verið á um í mörg ár, var loks samþykkt á Sambandsþinginu á föstudag. Það sem liðsandinn er fyrir landsliðið er föðurlandsást fyrir þjóðina, skrifar einn leiðarahöfundurinn. Þjóðverjar hafa endurheimt þjóðartákn sín, sem stjórnmálamennirnir vissu ekki hvernig ætti að umgangast. Fáninn og þjóðsöngurinn eru allt í einu eign þjóðarinnar, þau eru tákn fyrir samheldni og samhug. Það bezta við þessa nýju þjóðernisvakningu í Þýzkalandi er þó, að hún verkar ekki ógnandi á grannþjóðirnar. Hún er vísbending um að skuggi nazismans á þýzku þjóðarsálinni sé loks að dofna. Eða eins og einn fótboltaáhugamaðurinn orðaði það: Við getum lagt söguna að baki. Við erum hið nýja Þýzkaland og viljum sýna heiminum að við kunnum að halda ærlega veizlu.