Vakandi samfélag 13. febrúar 2007 00:01 Í síðustu viku fréttist af innrás lögreglu - nú í Austurríki - í enn einn barnaklámhringinn sem náði vítt um veröld. Líka til Íslands. Hjá Interpol er geymd hálf milljón klámmynda með börnum sem allar hafa verið teknar úr fórum þeirra sem una sér við að sjá börnum misþyrmt. Því miður bera glæpamenn afbrigðilegar hneigðir sjaldan utan á sér, flestir líta út fyrir að vera fullkomlega eðlilegir. Aldrei er reyndar talað um konur sem þjást af barnagirnd, svo yfirleitt hljóta þetta að vera karlar. Að óreyndu hefði maður ímyndað sér svona einn eða tvo ljóta og lævíslega perverta innan um allt venjulega fólkið en miðað við upplýsingar úr Kompási er hér á landi fjöldinn allur af áhugamönnum um kynlíf með börnum. Hvort vandamálið fari vaxandi er ekki vitað, en það væri þarft rannsóknarverkefni. Öfgar eða sinnuleysi eru einhvers konar mælikvarðar á þroska samfélags. Hér sitja barnaníðingar inni í mesta lagi í fáein ár, virðast sjaldnast fá eftirmeðferð og geta svo tekið til við fyrri iðju um leið og þeir sleppa út, jafnvel enn í umsjá yfirvalda. Það bendir til sinnuleysis. Sagt er að fælingarmáttur langrar fangelsisvistar sé lítill og því skili takmörkuðum árangri að lengja refsingar. Því til sönnunar er stundum bent á háa glæpatíðni í Bandaríkjunum þrátt fyrir langa fangelsisdóma þar í landi; lítil frétt frá Kaliforníu segir að nýlega hafi barnaníðingur verið dæmdur í 800 ára tugthúsvist. Svo langur dómur ber auðvitað öfgunum vitni, en í honum felst að minnsta kosti yfirlýsing um að þjóðfélagið samþykki ekki kynferðisglæpi gegn börnum. Að sá sem níðist á barni sé ekki velkominn í samfélag siðaðra og verði varanlega tekinn úr umferð. Hvorki öfgar eða sinnuleysi bera þjóðfélagi gott vitni, en skýrari afstaða í dómum sem fjalla um misnotkun barna þarf að koma til. Alls kyns ofbeldi sem þrífst í skúmaskotum gegn þeim sem síst skyldi er ekki einkamál þeirra sem að koma, vakandi samfélag fólks passar hvað annars börn.Við þurfum virkari umræðu um ábyrgð okkar allra, klámvæðingu og mikilvægi þess að hafa skoðanir á því sem skiptir máli. Það þarf heilt þorp til að ala upp barn. Þórhildur Elín Elínardóttir Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Ógnin sem við sjáum ekki – Hið falda tungumál ungu kynslóðarinnar á netinu Birgitta Þorsteinsdóttir Skoðun Vanhæfur Sjálfstæðisflokkur Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Myllan sem mala átti gull Andrés Kristjánsson Skoðun Fé án hirðis Þorvaldur Lúðvík Sigurjónsson Skoðun Fáum presta aftur inn í skólana Rósa Guðbjartsdóttir Skoðun Pírati pissar í skóinn sinn Helgi Áss Grétarsson Skoðun Goðsögnin um UFS-sjóði sem róttækar „woke"- fjárfestingar Már Wolfgang Mixa Skoðun Rösk og reiðubúin fyrir landsbyggðina Hópur Röskvuliða Skoðun Sjö mýtur um loftslagsbreytingar Kristinn Már Hilmarsson,Elva Rakel Jónsdóttir Skoðun Framtíð Öskjuhlíðar Magnea Gná Jóhannsdóttir Skoðun
Í síðustu viku fréttist af innrás lögreglu - nú í Austurríki - í enn einn barnaklámhringinn sem náði vítt um veröld. Líka til Íslands. Hjá Interpol er geymd hálf milljón klámmynda með börnum sem allar hafa verið teknar úr fórum þeirra sem una sér við að sjá börnum misþyrmt. Því miður bera glæpamenn afbrigðilegar hneigðir sjaldan utan á sér, flestir líta út fyrir að vera fullkomlega eðlilegir. Aldrei er reyndar talað um konur sem þjást af barnagirnd, svo yfirleitt hljóta þetta að vera karlar. Að óreyndu hefði maður ímyndað sér svona einn eða tvo ljóta og lævíslega perverta innan um allt venjulega fólkið en miðað við upplýsingar úr Kompási er hér á landi fjöldinn allur af áhugamönnum um kynlíf með börnum. Hvort vandamálið fari vaxandi er ekki vitað, en það væri þarft rannsóknarverkefni. Öfgar eða sinnuleysi eru einhvers konar mælikvarðar á þroska samfélags. Hér sitja barnaníðingar inni í mesta lagi í fáein ár, virðast sjaldnast fá eftirmeðferð og geta svo tekið til við fyrri iðju um leið og þeir sleppa út, jafnvel enn í umsjá yfirvalda. Það bendir til sinnuleysis. Sagt er að fælingarmáttur langrar fangelsisvistar sé lítill og því skili takmörkuðum árangri að lengja refsingar. Því til sönnunar er stundum bent á háa glæpatíðni í Bandaríkjunum þrátt fyrir langa fangelsisdóma þar í landi; lítil frétt frá Kaliforníu segir að nýlega hafi barnaníðingur verið dæmdur í 800 ára tugthúsvist. Svo langur dómur ber auðvitað öfgunum vitni, en í honum felst að minnsta kosti yfirlýsing um að þjóðfélagið samþykki ekki kynferðisglæpi gegn börnum. Að sá sem níðist á barni sé ekki velkominn í samfélag siðaðra og verði varanlega tekinn úr umferð. Hvorki öfgar eða sinnuleysi bera þjóðfélagi gott vitni, en skýrari afstaða í dómum sem fjalla um misnotkun barna þarf að koma til. Alls kyns ofbeldi sem þrífst í skúmaskotum gegn þeim sem síst skyldi er ekki einkamál þeirra sem að koma, vakandi samfélag fólks passar hvað annars börn.Við þurfum virkari umræðu um ábyrgð okkar allra, klámvæðingu og mikilvægi þess að hafa skoðanir á því sem skiptir máli. Það þarf heilt þorp til að ala upp barn. Þórhildur Elín Elínardóttir
Ógnin sem við sjáum ekki – Hið falda tungumál ungu kynslóðarinnar á netinu Birgitta Þorsteinsdóttir Skoðun
Ógnin sem við sjáum ekki – Hið falda tungumál ungu kynslóðarinnar á netinu Birgitta Þorsteinsdóttir Skoðun