Það var barn í dalnum 7. mars 2007 05:30 Nýlega flutti Ríkissjónvarpið frétt af manni sem steyptist á höfuðið ofan í brunn svo hann rotaðist. Slysið varð að nóttu til utan alfaraleiðar en þangað hafði maðurinn flúið undan hópi manna sem ógnaði honum. Eftir að hann rankaði við sér tókst honum að klöngrast upp úr brunninum af eigin rammleik en þá tók við önnur píslarganga því ökumenn sem áttu leið hjá hirtu ekki um að bjóða blóðugum manninum far. Ekki höfðu þeir heldur fyrir því að láta lögregluna vita af honum símleiðis. Loks stöðvaði þó leigubílstjóri og ók manninum á slysavarðstofuna. Fréttamaðurinn las okkur pistilinn í lok fréttarinnar. Hann sagði að „margir mættu skammast sín" og taldi upp þá sem ógnuðu manninum, ökumennina sem óku hjá og ekki síst borgaryfirvöld sem byrgja ekki brunna. Um áhorfendur hríslaðist eflaust ónotakennd yfir því að geta einhvern tímann þurft að treysta á aðstoð samborgara sinna. Fyrir örfáum árum tóku fréttir um afsagaðar haglabyssur og menn sem muldu hnéskeljar á öðrum að verða fyrirferðarmiklar í fjölmiðlum. Það undarlega var að starfsmenn spítalanna könnuðust ekkert við að þangað hefði neinn leitað með svo illa útleikin hné. 17. febrúar birti Mogginn síðan grein þar sem skýrt er frá því að ekkert bendi til þess að ofbeldisverkum sé neitt að fjölga. Þar er sagt að staðtölur sýni að dregið hafi úr ofbeldi í miðborginni. Aftur á móti hafi ofbeldi tengdum handrukkunum og á bráðamóttöku Landspítalans aukist, auk hótana í garð lögreglunnar. Sömuleiðis hafi grófum líkamsárásum fjölgað og ennfremur er nú algengara en áður að hnífum og kylfum sé beitt. Sem sagt, líkamsárásir innan viss hóps eru grófari en áður en þeim fjölgar ekki. Af umfjöllun fjölmiðla mætti hins vegar oft halda að þarna úti ríkti styrjöld þar sem svarthvítir barnaníðingar laumast um, konur hárreita leigubílstjóra og útlenskir nauðgarar ganga lausir en eins og kunnugt er þurfa þeir ekki að flagga hreinu sakavottorði áður en þeim er hleypt í naglhreinsanirnar - ekki frekar en íslensku nauðgararnir reyndar. Það er því í raun engin furða að fólk skuli gefa í þegar alblóðugur maður veifar eftir fari og hugsi sem svo að hann hljóti nú að vera sjálfur með síma á sér. Áhugi fjölmiðla á hvers konar ofbeldi gefur því miður ekki oft tilefni til að æsa upp hjálpsemina í fólki. Og hver á þá helst að skammast sín? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Vindmyllufyrirtæki í áskrift hjá íslenskum almenningi Linda Jónsdóttir Skoðun Börn, foreldrar og skólar í vanda: Hvernig eigum við að nálgast verkefnið? Margrét Sigmarsdóttir,Bergljót Gyða Guðmundsdóttir,Arndís Þorsteinsdóttir,Edda Vikar Guðmundsdóttir Skoðun Hvers virði er vara ef hún er ekki seld? Jón Jósafat Björnsson Skoðun Ógnin sem við sjáum ekki – Hið falda tungumál ungu kynslóðarinnar á netinu Birgitta Þorsteinsdóttir Skoðun Nokkur atriði sem almennum borgara finnst að helst megi ekki ræða – eða mjög sjaldan Hjalti Þórðarson Skoðun Aulatal um að Evrópa sé veik og getulaus Ole Anton Bieltvedt Skoðun Metnaðarfull markmið og stórir sigrar Halla Helgadóttir Skoðun Ár vondra vinnubragða í Stúdentaráði HÍ Katla Ólafsdóttir,Mathias Bragi Ölvisson Skoðun „Evrópa er í hnignun“ – Er það samt? Lítum aðeins á söguna Guðni Freyr Öfjörð Skoðun Vilja Ísland í sambandsríki Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun
Nýlega flutti Ríkissjónvarpið frétt af manni sem steyptist á höfuðið ofan í brunn svo hann rotaðist. Slysið varð að nóttu til utan alfaraleiðar en þangað hafði maðurinn flúið undan hópi manna sem ógnaði honum. Eftir að hann rankaði við sér tókst honum að klöngrast upp úr brunninum af eigin rammleik en þá tók við önnur píslarganga því ökumenn sem áttu leið hjá hirtu ekki um að bjóða blóðugum manninum far. Ekki höfðu þeir heldur fyrir því að láta lögregluna vita af honum símleiðis. Loks stöðvaði þó leigubílstjóri og ók manninum á slysavarðstofuna. Fréttamaðurinn las okkur pistilinn í lok fréttarinnar. Hann sagði að „margir mættu skammast sín" og taldi upp þá sem ógnuðu manninum, ökumennina sem óku hjá og ekki síst borgaryfirvöld sem byrgja ekki brunna. Um áhorfendur hríslaðist eflaust ónotakennd yfir því að geta einhvern tímann þurft að treysta á aðstoð samborgara sinna. Fyrir örfáum árum tóku fréttir um afsagaðar haglabyssur og menn sem muldu hnéskeljar á öðrum að verða fyrirferðarmiklar í fjölmiðlum. Það undarlega var að starfsmenn spítalanna könnuðust ekkert við að þangað hefði neinn leitað með svo illa útleikin hné. 17. febrúar birti Mogginn síðan grein þar sem skýrt er frá því að ekkert bendi til þess að ofbeldisverkum sé neitt að fjölga. Þar er sagt að staðtölur sýni að dregið hafi úr ofbeldi í miðborginni. Aftur á móti hafi ofbeldi tengdum handrukkunum og á bráðamóttöku Landspítalans aukist, auk hótana í garð lögreglunnar. Sömuleiðis hafi grófum líkamsárásum fjölgað og ennfremur er nú algengara en áður að hnífum og kylfum sé beitt. Sem sagt, líkamsárásir innan viss hóps eru grófari en áður en þeim fjölgar ekki. Af umfjöllun fjölmiðla mætti hins vegar oft halda að þarna úti ríkti styrjöld þar sem svarthvítir barnaníðingar laumast um, konur hárreita leigubílstjóra og útlenskir nauðgarar ganga lausir en eins og kunnugt er þurfa þeir ekki að flagga hreinu sakavottorði áður en þeim er hleypt í naglhreinsanirnar - ekki frekar en íslensku nauðgararnir reyndar. Það er því í raun engin furða að fólk skuli gefa í þegar alblóðugur maður veifar eftir fari og hugsi sem svo að hann hljóti nú að vera sjálfur með síma á sér. Áhugi fjölmiðla á hvers konar ofbeldi gefur því miður ekki oft tilefni til að æsa upp hjálpsemina í fólki. Og hver á þá helst að skammast sín?
Börn, foreldrar og skólar í vanda: Hvernig eigum við að nálgast verkefnið? Margrét Sigmarsdóttir,Bergljót Gyða Guðmundsdóttir,Arndís Þorsteinsdóttir,Edda Vikar Guðmundsdóttir Skoðun
Ógnin sem við sjáum ekki – Hið falda tungumál ungu kynslóðarinnar á netinu Birgitta Þorsteinsdóttir Skoðun
Nokkur atriði sem almennum borgara finnst að helst megi ekki ræða – eða mjög sjaldan Hjalti Þórðarson Skoðun
Börn, foreldrar og skólar í vanda: Hvernig eigum við að nálgast verkefnið? Margrét Sigmarsdóttir,Bergljót Gyða Guðmundsdóttir,Arndís Þorsteinsdóttir,Edda Vikar Guðmundsdóttir Skoðun
Ógnin sem við sjáum ekki – Hið falda tungumál ungu kynslóðarinnar á netinu Birgitta Þorsteinsdóttir Skoðun
Nokkur atriði sem almennum borgara finnst að helst megi ekki ræða – eða mjög sjaldan Hjalti Þórðarson Skoðun