Forrest Gump og ég 27. mars 2007 05:45 Síðasta haust gerði ég samning við sjálfa mig um að hlaupa 10 kílómetra í einni lotu á næstu menningarnótt. Sumum finnst það auðvitað algjört prump, þá væntanlega þeim sem sjálfir skreppa milli landshluta á fæti án þess að blása úr nös eða þá hinum sem hreyfa sig einkum milli ísskáps og sófa. Fyrir mig sem vill en ekki getur hljómaði vegalengdin sem mikils háttar afrek. Undirbúningurinn hófst af nokkrum krafti á haustmisseri en lognaðist út af í miðjum klíðum. Ég get hins vegar huggað æsta aðdáendur langhlaupa með því að æfingar eru hafnar á ný og nú með dálitlum framförum. Um helgina náði ég þeim merka áfanga í fyrsta sinn að langa ekki allan tímann til að leggjast niður í vegarkantinn og deyja. Reyndar sá ég dálítið eftir því að vera enn í eldgömlu hlaupaskónum sem hafa verið notaðir í alls kyns skítverk í mörg ár og eru dálítið götóttir. Vegna vatnsveðursins sem gekk yfir landið þennan sögulega dag skvampaði í þeim eiginlega allan tímann. Eiginmaður minn hélt því reyndar fram að það væri virkilega hollt að hlaupa svona blautur í fæturna en ég er í vafa. Með hann í hlutverki sérlegs þjálfara hef ég nefnilega fengið staðfestingu á áralöngum grun: Hið blíða yfirborð hans er blekking ein. Engin af þeim fjölmörgu afsökunum sem ég hef reynt á tímabilinu hefur virkað. Hann hlustar hvorki á rök um rigningu og rok eða hefur skilning á því þegar ég er dálítið þreytt. Heldur ekki eitthvað slöpp, aum í hægra hné eða með marblett á vinstri legg. Ekki búin að borða, fæddist fyrir tímann og er örugglega enn með óþroskuð lungu, finn enga barnapíu. Alltaf tekst honum að skófla mér af stað, maðurinn er stálkrumla í flauelshanska. Á meðan bóndi minn fjaðrar þetta léttilega eins og Forrest Gump tifa ég eins og kvalinn hamstur á eftir honum. Samt sem áður er mér alls ekki sama um hlaupastílinn en reyni allt hvað af tekur að virðast áreynslulaus og kúl þegar ég mæti öðru fólki. Hjá manneskju með alvarlega andarteppu og í tíu ára gömlum málningartúttum er það undarlegur hégómi. Hógværð og lítillæti eru einkenni hinna göfugu, hjá okkur hinum er summa lastanna sennilega alltaf sú sama. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Hefur ítrekað hótað okkur áður Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Bandaríkin voru alltaf vondi kallinn Karl Héðinn Kristjánsson Skoðun Þjóðaratkvæðagreiðsla vegna umsóknar um aðild að ESB er stjórnsýslugrín! Júlíus Valsson Skoðun Fyrsta flokks heilbrigðisþjónustu á Íslandi Lilja Alfreðsdóttir Skoðun Halldór 02.08.2025 Halldór Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun Fjárskipti við slit óvígðrar sambúðar: Meginreglur og frávik Sveinn Ævar Sveinsson Skoðun Kæfandi klámhögg sveitarstjóra Jón Trausti Reynisson Skoðun Að tala við börn um alvarleg lífsógnandi veikindi, sorg, dauða og missi Guðlaug Helga Ásgeirsdóttir,Svandís Íris Hálfdánardóttir Skoðun Líknarmeðferð og líknarmiðstöðvar Svandís Íris Hálfdánardóttir,Dóra Björk Jóhannsdóttir Skoðun
Síðasta haust gerði ég samning við sjálfa mig um að hlaupa 10 kílómetra í einni lotu á næstu menningarnótt. Sumum finnst það auðvitað algjört prump, þá væntanlega þeim sem sjálfir skreppa milli landshluta á fæti án þess að blása úr nös eða þá hinum sem hreyfa sig einkum milli ísskáps og sófa. Fyrir mig sem vill en ekki getur hljómaði vegalengdin sem mikils háttar afrek. Undirbúningurinn hófst af nokkrum krafti á haustmisseri en lognaðist út af í miðjum klíðum. Ég get hins vegar huggað æsta aðdáendur langhlaupa með því að æfingar eru hafnar á ný og nú með dálitlum framförum. Um helgina náði ég þeim merka áfanga í fyrsta sinn að langa ekki allan tímann til að leggjast niður í vegarkantinn og deyja. Reyndar sá ég dálítið eftir því að vera enn í eldgömlu hlaupaskónum sem hafa verið notaðir í alls kyns skítverk í mörg ár og eru dálítið götóttir. Vegna vatnsveðursins sem gekk yfir landið þennan sögulega dag skvampaði í þeim eiginlega allan tímann. Eiginmaður minn hélt því reyndar fram að það væri virkilega hollt að hlaupa svona blautur í fæturna en ég er í vafa. Með hann í hlutverki sérlegs þjálfara hef ég nefnilega fengið staðfestingu á áralöngum grun: Hið blíða yfirborð hans er blekking ein. Engin af þeim fjölmörgu afsökunum sem ég hef reynt á tímabilinu hefur virkað. Hann hlustar hvorki á rök um rigningu og rok eða hefur skilning á því þegar ég er dálítið þreytt. Heldur ekki eitthvað slöpp, aum í hægra hné eða með marblett á vinstri legg. Ekki búin að borða, fæddist fyrir tímann og er örugglega enn með óþroskuð lungu, finn enga barnapíu. Alltaf tekst honum að skófla mér af stað, maðurinn er stálkrumla í flauelshanska. Á meðan bóndi minn fjaðrar þetta léttilega eins og Forrest Gump tifa ég eins og kvalinn hamstur á eftir honum. Samt sem áður er mér alls ekki sama um hlaupastílinn en reyni allt hvað af tekur að virðast áreynslulaus og kúl þegar ég mæti öðru fólki. Hjá manneskju með alvarlega andarteppu og í tíu ára gömlum málningartúttum er það undarlegur hégómi. Hógværð og lítillæti eru einkenni hinna göfugu, hjá okkur hinum er summa lastanna sennilega alltaf sú sama.
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun
Að tala við börn um alvarleg lífsógnandi veikindi, sorg, dauða og missi Guðlaug Helga Ásgeirsdóttir,Svandís Íris Hálfdánardóttir Skoðun
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun
Að tala við börn um alvarleg lífsógnandi veikindi, sorg, dauða og missi Guðlaug Helga Ásgeirsdóttir,Svandís Íris Hálfdánardóttir Skoðun