Undrafjölskyldan í Ameríku 15. ágúst 2007 05:30 Að ala upp heila nýja manneskju er ekki smátt verkefni heldur krefst bæði hæfileika og úthalds. Þannig geta hinir dæmigerðu foreldrar sem sumir afgreiða jafnvel þrjú eða fjögur börn talist sannkallaðar hvunndagshetjur. Afrek okkar hinna venjulegu - mér liggur við að segja dauðlegu - blikna þó í samanburði við Duggers-hjónin sem búa vitaskuld í Ameríku. Nú í byrjun ágúst eignuðust þau sitt sautjánda barn. Að óathuguðu máli væri hægt að ímynda sér órakað hjólhýsahyski með bjórdós í annarri og hamborgara í hinni sem hefur aldrei kynnt sér aðgengilegar getnaðarvarnir. Rannsóknir mínar hafa hinsvegar leitt í ljós að hér er á ferð ameríski draumurinn í sinni ýktustu mynd. Ekkert afkvæmi þessara undursamlegu hjóna á við sjáanlega annmarka að glíma heldur eru þau eins og klippt út úr dúkkulísubók frá miðri síðustu öld. Öll í stíl heita þau nöfnum sem byrja á J. Yndisfögur og samheldin við að sinna hvert og eitt sínum daglegu skyldum með bros á vör, þau eldri gæta hinna yngri og enginn minnist á að þetta sé nú kannski orðið ágætt. Þvert á móti var ekki nema hálftími liðinn frá síðustu fæðingu þegar foreldrarnir voru farnir að plana þá næstu. Mömmunni fannst hálffúlt að eiga bara sjö stelpur og vill tíu stykki eins og strákana. Sannur feminísti. Börnin tóku virkan þátt í byggingu íbúðarhússins, læra öll bæði á fiðlu og píanó og ganga í skóla innan veggja heimilisins eins og tíðkast víða þarlendis. Kennararnir eru að sjálfsögðu hinir skotheldu foreldrar sem víla heldur ekki fyrir sér að fóðra allan skarann fyrir sama pening mánaðarlega og íslenskum hjónum með tvö börn tekst með sæmilegri útsjónarsemi. Í fjölmörgum frístundum leiðir heimilisfaðirinn svo biblíulestur fjölskyldunnar við eldhúsborðið. Ég kikna í hnjáliðunum yfir þessari ofurfjölskyldu og velti fyrir mér hvernig þetta gengur upp. Dettur einna helst í hug svipað feik eins og þegar kallinn fór til tunglsins, líklegast er þetta fólk ekki til í alvöru. Heima hjá mér þykir nefninlega bara alveg ljómandi gott ef allir komast út úr húsi fyrir klukkan níu á morgnana, saddir, greiddir og ógrátandi. Þá verður þetta örugglega góður dagur. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun Feluleikur ríkisstjórnarinnar? Lárus Guðmundsson Skoðun Þau eru framtíðin – en fá ekki að njóta nútímans Sigurður Kári Skoðun „Já, hvað með bara að skjóta hann!“ Þórhildur Hjaltadóttir Skoðun Trump les tölvupóstinn þinn Mörður Áslaugarson Skoðun Hvers vegna þegir kristin, vestræn menning? Ómar Torfason Skoðun Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir Skoðun Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun 52 milljarðar/ári x 30 ár = EES Jón Baldvin Hannibalsson Skoðun Heimar sem þurfa nýja umræðu! Sigurður Árni Reynisson Skoðun
Að ala upp heila nýja manneskju er ekki smátt verkefni heldur krefst bæði hæfileika og úthalds. Þannig geta hinir dæmigerðu foreldrar sem sumir afgreiða jafnvel þrjú eða fjögur börn talist sannkallaðar hvunndagshetjur. Afrek okkar hinna venjulegu - mér liggur við að segja dauðlegu - blikna þó í samanburði við Duggers-hjónin sem búa vitaskuld í Ameríku. Nú í byrjun ágúst eignuðust þau sitt sautjánda barn. Að óathuguðu máli væri hægt að ímynda sér órakað hjólhýsahyski með bjórdós í annarri og hamborgara í hinni sem hefur aldrei kynnt sér aðgengilegar getnaðarvarnir. Rannsóknir mínar hafa hinsvegar leitt í ljós að hér er á ferð ameríski draumurinn í sinni ýktustu mynd. Ekkert afkvæmi þessara undursamlegu hjóna á við sjáanlega annmarka að glíma heldur eru þau eins og klippt út úr dúkkulísubók frá miðri síðustu öld. Öll í stíl heita þau nöfnum sem byrja á J. Yndisfögur og samheldin við að sinna hvert og eitt sínum daglegu skyldum með bros á vör, þau eldri gæta hinna yngri og enginn minnist á að þetta sé nú kannski orðið ágætt. Þvert á móti var ekki nema hálftími liðinn frá síðustu fæðingu þegar foreldrarnir voru farnir að plana þá næstu. Mömmunni fannst hálffúlt að eiga bara sjö stelpur og vill tíu stykki eins og strákana. Sannur feminísti. Börnin tóku virkan þátt í byggingu íbúðarhússins, læra öll bæði á fiðlu og píanó og ganga í skóla innan veggja heimilisins eins og tíðkast víða þarlendis. Kennararnir eru að sjálfsögðu hinir skotheldu foreldrar sem víla heldur ekki fyrir sér að fóðra allan skarann fyrir sama pening mánaðarlega og íslenskum hjónum með tvö börn tekst með sæmilegri útsjónarsemi. Í fjölmörgum frístundum leiðir heimilisfaðirinn svo biblíulestur fjölskyldunnar við eldhúsborðið. Ég kikna í hnjáliðunum yfir þessari ofurfjölskyldu og velti fyrir mér hvernig þetta gengur upp. Dettur einna helst í hug svipað feik eins og þegar kallinn fór til tunglsins, líklegast er þetta fólk ekki til í alvöru. Heima hjá mér þykir nefninlega bara alveg ljómandi gott ef allir komast út úr húsi fyrir klukkan níu á morgnana, saddir, greiddir og ógrátandi. Þá verður þetta örugglega góður dagur.
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun