Gamlir símastaurar syngja Gerður Kristný skrifar 27. september 2008 05:00 Sjálfstæðismenn eru ákveðnir sem aldrei fyrr að reisa skáldinu Tómasi Guðmundssyni aðra styttu til viðbótar þeirri sem er í Borgarbókasafninu við Tryggvagötu. Það er náttúrlega gleðiefni að til séu peningar fyrir henni nú á krepputímum og gaman að íslenskur listamaður eigi von á jafnarðbæru verkefni. Maður hefði reyndar haldið að myndhöggvarar hefðu nóg að gera við að móta alla borgarstjórana sem fengið hafa að spreyta sig í Reykjavík að undanförnu en kannski einhver þeirra getið litið upp úr því föndri og búið til einn Tómas. Styttan var rædd í Kiljunni á miðvikudaginn. Ég skildi ekki betur en að þar væri sagt að þeir sem ekki væru fylgjendur styttna af mikilmennum væru eins og rauðu khmerarnir sem vildu strika yfir fortíðina og ákváðu því að hefja árið 0. Þetta er svo sem ágæt samlíking. Ein að pyntingaraðferðunum sem rauðu khmerarnir beittu var sú að láta bráðið blý leka inn í eyrnagöng fórnarlamba sinna. Þegar blýið harðnaði mátti fólk lifa við það að hafa málm innan í hausnum á sér, einmitt eins og sumar styttur. Ég vona að ekki verði reist hefðbundin stytta af skáldinu Tómasi, heldur frekar eitthvað í ætt við verk Finnu Birnu Steinsson sem stóð um tíma við göngustíginn í Skerjafirðinum. Það lýsti sér í eilitlum palli með grindverki sem á var bæði hnappur og hátalari. Þegar stutt var á hnappinn bárust skemmtileg sjómannalög úr hátalaranum eins og Sjipp og hoj. Þarna fékk maður sér snúning á fögrum sumarkvöldum, man ég, alveg þangað til apparatið bilaði en þá hallaði maður sér bara fram á grindverkið, horfði út á haf og þóttist vera í siglingu á fínu skemmtiferðaskipi. Gott listaverk eykur ímyndunaraflið. Hugsa mætti sér eitthvað svipað með honum Tómasi. Listamaður yrði fenginn til að móta símastaur og þegar stutt væri á takka færðist grænn blær yfir staurinn, hann hæfi upp raust sína og kyrjaði ljóð Tómasar. Hefðbundin stytta af manni úr grjóti eða steyptum í járn vekti nefnilega bara upp ótta hjá fólki um að svona geti líka farið fyrir því sjálfu verði því það á að skara fram úr. Steinrenningin varð endalok tröllanna í þjóðsögunum, jafnvel þótt þau fyndu fyrir geislum sólarinnar rétt á meðan. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Gerður Kristný Mest lesið Halldór 23.8.2025 Halldór Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra Alma D. Möller Skoðun „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson Skoðun Ný sókn í menntamálum Guðmundur Ari Sigurjónsson Skoðun
Sjálfstæðismenn eru ákveðnir sem aldrei fyrr að reisa skáldinu Tómasi Guðmundssyni aðra styttu til viðbótar þeirri sem er í Borgarbókasafninu við Tryggvagötu. Það er náttúrlega gleðiefni að til séu peningar fyrir henni nú á krepputímum og gaman að íslenskur listamaður eigi von á jafnarðbæru verkefni. Maður hefði reyndar haldið að myndhöggvarar hefðu nóg að gera við að móta alla borgarstjórana sem fengið hafa að spreyta sig í Reykjavík að undanförnu en kannski einhver þeirra getið litið upp úr því föndri og búið til einn Tómas. Styttan var rædd í Kiljunni á miðvikudaginn. Ég skildi ekki betur en að þar væri sagt að þeir sem ekki væru fylgjendur styttna af mikilmennum væru eins og rauðu khmerarnir sem vildu strika yfir fortíðina og ákváðu því að hefja árið 0. Þetta er svo sem ágæt samlíking. Ein að pyntingaraðferðunum sem rauðu khmerarnir beittu var sú að láta bráðið blý leka inn í eyrnagöng fórnarlamba sinna. Þegar blýið harðnaði mátti fólk lifa við það að hafa málm innan í hausnum á sér, einmitt eins og sumar styttur. Ég vona að ekki verði reist hefðbundin stytta af skáldinu Tómasi, heldur frekar eitthvað í ætt við verk Finnu Birnu Steinsson sem stóð um tíma við göngustíginn í Skerjafirðinum. Það lýsti sér í eilitlum palli með grindverki sem á var bæði hnappur og hátalari. Þegar stutt var á hnappinn bárust skemmtileg sjómannalög úr hátalaranum eins og Sjipp og hoj. Þarna fékk maður sér snúning á fögrum sumarkvöldum, man ég, alveg þangað til apparatið bilaði en þá hallaði maður sér bara fram á grindverkið, horfði út á haf og þóttist vera í siglingu á fínu skemmtiferðaskipi. Gott listaverk eykur ímyndunaraflið. Hugsa mætti sér eitthvað svipað með honum Tómasi. Listamaður yrði fenginn til að móta símastaur og þegar stutt væri á takka færðist grænn blær yfir staurinn, hann hæfi upp raust sína og kyrjaði ljóð Tómasar. Hefðbundin stytta af manni úr grjóti eða steyptum í járn vekti nefnilega bara upp ótta hjá fólki um að svona geti líka farið fyrir því sjálfu verði því það á að skara fram úr. Steinrenningin varð endalok tröllanna í þjóðsögunum, jafnvel þótt þau fyndu fyrir geislum sólarinnar rétt á meðan.