Buguðu foreldrarnir Anna Margrét Björnsson skrifar 23. mars 2010 06:00 Um daginn var frétt í þessu ágæta blaði um konu sem var gífurlega ósátt við að komast ekki með níu mánaða barn sitt á háværa teknóglaða Latabæjarhátíð nema að borga miðann fullu verði. Þessi frétt leiddi huga minn að þeirri algengu tilhneigingu íslenskra foreldra til að fara með kornung börn út um allar trissur vegna einhvers konar skandinavískrar hippafílósófíu þar sem börnin eiga að ráða öllu. Þessi tilhneiging er stundum einkar óviðeigandi og bæði tillitslaus við stórt fólk og smátt. Látið börnin koma til mín sagði Jesús. Síðast þegar ég var við messu að hlusta á kórsöng lítillar dóttur minnar hlupu börn á milli sætaraða, skriðu niður altarisganginn þar sem þau hófust handa við að borða bland í poka og rífa pappír utan af brjóstsykri og dreifa honum um allar trissur. Auk þessa skríktu þau, æptu og grétu á milli þess sem þau kröfðu foreldra sína um meira nammi háum rómi. Foreldrarnir hummuðu alfarið af sér háreystið í kirkjunni. Þeim þótti það mjög eðlilegt að tveggja ára gamalt barn þeirra lægi kylliflatt á miðjum kirkjuganginum og fleygði pappír upp í loftið eða að átta ára sonur væri að nota kirkjubekkina sem klifurgrind. Og smábarnið sem grét allan tímann hafði ábyggilega ekkert gaman af því að hanga í kirkju í klukkutíma. þessir foreldrar af Einars Áskels-kynslóðinni hvísla í mesta lagi með afsökunaraugnaráði: „Nei, elskan, ekki hafa alveg svona hátt." Að öðru leyti virðist það fara gersamlega framhjá þeim að hegðun barna þeirra er eins og síða sem rifnaði úr Flugnahöfðingjanum. Og þarna í guðshúsinu var ég komin með gífurlegt samviskubit gagnvart almættinu að vera í alvörunni að láta það fara í taugarnar á mér að óþekk börn og sinnulausir foreldrar væru að eyðileggja kyrrláta og fallega stund fyrir öllum hinum. Bugaðir, þreyttir og undirgefnir foreldrar verða oft á vegi mínum á rölti um bæinn. Foreldrar sem láta börnin sín hreyta í sig ókvæðisorðum eða taka frekjuköst á almannafæri án þess að þeir hafist neitt að. Ég hef líka verið í matarboðum hjá slíkum foreldrum þegar pínulitlir pollar eða stúlkur neita að fara að sofa og eyða kvöldinu skríðandi um gólfin eða öskrandi í indjánaleik að drekka gos og borða nammi vegna þess að pabbi þeirra og mamma hreinlega þora ekki að kljást við átökin sem fylgja því að koma þeim í rúmið. Er þetta virkilega margrómað samviskubit sívinnandi foreldra sem orsakar svona uppeldi eða hætti fólk bara hreinlega að nenna þessu? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Anna Margrét Björnsson Eldgos og jarðhræringar Gos á Fimmvörðuhálsi Mest lesið Púslið sem passar ekki Ingibjörg Isaksen Skoðun Hörmulegur atburður í flugstöð Leifs Eiríkssonar Jón Pétursson Skoðun Ríkisstofnun forherðist við gagnrýni Björn Ólafsson Skoðun Kemur þín háskólagráða úr kornflakes pakka? Davíð Már Sigurðsson Skoðun Nei, það verður ekki að vera Ísrael, það er Ísrael Einar Ólafsson Skoðun Íslenski fáninn fyrir samstöðu ekki mismunun Ása Berglind Hjálmarsdóttir Skoðun Þér er boðið með, kæri félagi Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun Eru smáþjóðir stikkfríar? Snæbjörn Guðmundsson Skoðun Á að leyfa eða halda áfram að banna? Sigurður G. Guðjónsson Skoðun Ákall Valdimar Júlíusson Skoðun
Um daginn var frétt í þessu ágæta blaði um konu sem var gífurlega ósátt við að komast ekki með níu mánaða barn sitt á háværa teknóglaða Latabæjarhátíð nema að borga miðann fullu verði. Þessi frétt leiddi huga minn að þeirri algengu tilhneigingu íslenskra foreldra til að fara með kornung börn út um allar trissur vegna einhvers konar skandinavískrar hippafílósófíu þar sem börnin eiga að ráða öllu. Þessi tilhneiging er stundum einkar óviðeigandi og bæði tillitslaus við stórt fólk og smátt. Látið börnin koma til mín sagði Jesús. Síðast þegar ég var við messu að hlusta á kórsöng lítillar dóttur minnar hlupu börn á milli sætaraða, skriðu niður altarisganginn þar sem þau hófust handa við að borða bland í poka og rífa pappír utan af brjóstsykri og dreifa honum um allar trissur. Auk þessa skríktu þau, æptu og grétu á milli þess sem þau kröfðu foreldra sína um meira nammi háum rómi. Foreldrarnir hummuðu alfarið af sér háreystið í kirkjunni. Þeim þótti það mjög eðlilegt að tveggja ára gamalt barn þeirra lægi kylliflatt á miðjum kirkjuganginum og fleygði pappír upp í loftið eða að átta ára sonur væri að nota kirkjubekkina sem klifurgrind. Og smábarnið sem grét allan tímann hafði ábyggilega ekkert gaman af því að hanga í kirkju í klukkutíma. þessir foreldrar af Einars Áskels-kynslóðinni hvísla í mesta lagi með afsökunaraugnaráði: „Nei, elskan, ekki hafa alveg svona hátt." Að öðru leyti virðist það fara gersamlega framhjá þeim að hegðun barna þeirra er eins og síða sem rifnaði úr Flugnahöfðingjanum. Og þarna í guðshúsinu var ég komin með gífurlegt samviskubit gagnvart almættinu að vera í alvörunni að láta það fara í taugarnar á mér að óþekk börn og sinnulausir foreldrar væru að eyðileggja kyrrláta og fallega stund fyrir öllum hinum. Bugaðir, þreyttir og undirgefnir foreldrar verða oft á vegi mínum á rölti um bæinn. Foreldrar sem láta börnin sín hreyta í sig ókvæðisorðum eða taka frekjuköst á almannafæri án þess að þeir hafist neitt að. Ég hef líka verið í matarboðum hjá slíkum foreldrum þegar pínulitlir pollar eða stúlkur neita að fara að sofa og eyða kvöldinu skríðandi um gólfin eða öskrandi í indjánaleik að drekka gos og borða nammi vegna þess að pabbi þeirra og mamma hreinlega þora ekki að kljást við átökin sem fylgja því að koma þeim í rúmið. Er þetta virkilega margrómað samviskubit sívinnandi foreldra sem orsakar svona uppeldi eða hætti fólk bara hreinlega að nenna þessu?