

Jóhanna Sigurðardóttir: Tökum til á tíu ára afmælinu
Stofnfundur Samfylkingarinnar var haldinn í byrjun maí árið 2000. Með honum tókst að sameina íslenska jafnaðarmenn í eina hreyfingu eftir áratuga sundrung. Markmið flokksins var að fá umboð kjósenda til að taka forystu í landstjórninni, með velferð, jöfnuð og réttlæti að leiðarljósi. Enda þótt andstæðingar hafi spáð illa fyrir Samfylkingunni og talið víst að þar myndi verða stöðug óeining milli ólíkra afla sem að henni stóðu hefur reyndin orðið önnur. Flokkurinn varð fljótt samstilltur og innan hans hefur skapast góð umræðuhefð þar sem mál eru leidd til niðurstöðu á farsælan hátt.
Í þeim anda hefur verið skipað umbótanefnd sem á að stýra lærdómsferli flokksins vegna eigin starfshátta og verka á liðnum árum þegar viðskiptablokkir tóku völdin í þjóðfélaginu og sprengdu efnahagskerfið án þess að stjórnmálaflokkar fengju rönd við reist. Samkrull stjórnmála- og viðskiptaafla hefur reynst skaðlegt og slíkt þarf að fyrirbyggja. Og mín skoðun er sú að stjórnmálaflokkur eins og Samfylkingin verði á hverjum tíma að hafa innri styrk til þess að halda klassískum gildum jafnaðarstefnunnar hátt á loft enda þótt aðrir hugmyndastraumar og tískubólur sæki á úr ýmsum áttum frá hagsmunasamtökum og kenningasmiðum.
Markmiðin náðust
Þegar litið er yfir 10 ára sögu Samfylkingarinnar verður ekki annað sagt en að hún hafi náð verulegum áhrifum. Í fernum þingkosningum hefur fylgi flokksins verið frá 27 prósentum upp í 31 prósent og þingmenn frá 17 til 20 eins og þeir eru nú. Hið sama má segja um ítök í sveitarstjórnum og í kosningunum á þessu vori býður Samfylkingin fram í eigin nafni á fleiri stöðum en nokkru sinni fyrr. Og nú er flokkurinn í meirihlutasamstarfi á Alþingi við Vinstri hreyfinguna grænt framboð. Það verður því ekki annað sagt en að aldamótadraumurinn frá stofndögum flokksins um samstarf jafnaðar- og félagshyggjufólks hafi ræst, þótt sá veruleiki sem við er að glíma sé annar en við mátti búast þegar allt virtist leika í lyndi á sviði efnahagsmála.
Vissulega hefði verið ánægjulegt ef hægt hefði verið að halda upp á tíu ára afmæli Samfylkingarinnar við betri efnahagslegar ástæður en nú er raunin. Okkar tími rann upp þegar áratuga óstjórn og sóun Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks undir gunnfána frjálshyggjunnar leið undir lok á Íslandi með skelfilegum afleiðingum fyrir efnahag þjóðarinnar og lífskjör almennings. Það kom í hlut okkar jafnaðarmanna að stjórna því verki að endurreisa og endurhæfa íslenskt atvinnu- og efnahagslíf. Undan því hlutverki verður ekki vikist.
Betra samfélag
Í áraunum undanfarinna vikna og mánaða hefur Samfylkingin sýnt að hún hefur burði og þroska til að takast á við þetta krefjandi verkefni. Samstaða hefur einkennt verklag og vinnubrögð okkar í ríkisstjórn og sveitarfélögum allt frá hruni, og sá árangur sem náðst hefur á liðnum mánuðum er langt umfram það sem búist var við. Í stað samfélagslegrar upplausnar og efnahagsöngþveitis eftir hið fordæmalausa hrun bankakerfis og gjaldmiðils sem yfir okkur gekk, blasir nú við að öllum frekari áföllum vegna hrunsins hefur verið afstýrt, innviðir efnahagskerfisins hafa verið byggðir upp á ný og þegar líða tekur á árið verður hagvöxtur vonandi farin að glæðast á Íslandi á ný. Allt hefur þetta gerst á undraskömmum tíma, svo skömmum að erlendir samstarfsaðilar okkar tala um þrekvirki í því sambandi.
En verkefnið er rétt að hefjast. Á rústum frjálshyggjutilraunarinnar er uppbygging nýs og betra samfélags hafin á Íslandi, Norræns velferðarsamfélags þar sem velferð fjölskyldunnar, ekki síst barna, aldraðra og þeirra sem eiga undir högg að sækja, er sett í öndvegi. Gildi jöfnuðar, réttlætis og samhjálpar verði í öndvegi hvar sem Samfylkingin heldur um stjórnartauma, hvort sem er í ríkisstjórn eða sveitarstjórnum og sú uppstokkun sem nú stendur yfir í stjórnkerfinu, atvinnulífinu og samfélagsgerðinni allri mun þannig skila okkur betra samfélagi.
Veruleiki daglegs lífs
Framboð til sveitarstjórnarkosninga eru Samfylkingunni sérstaklega mikilvæg. Flokkurinn hefur sótt verulegan hluta af sinni breiðu og öflugu forystusveit á vettvang sveitarstjórnarstarfs. Tíu ára saga Samfylkingarinnar sem flokks hefur borið órækt vitni um það að flokkurinn hefur á að skipa fjölda traustra og hæfileikaríkra einstaklinga sem er í góðu jarðsambandi við fólkið í landinu. Forystusveit sem vinnur saman að heildarhagsmunum þjóðarinnar en skarar ekki eld að eigin köku.
Það sem máli skiptir er veruleiki venjulegs fólks. Verkefnið er að sjá og heyra hver vandamál hins daglega lífs eru í raun, taka á dagskrá og gera almenna velsæld að daglegu viðfangsefni stjórnmálanna. Vinna og velferð eru kjörorð vorsins.
Við höfum með starfi Samfylkingarinnar sl. tíu ár sannað að flokkurinn átti erindi í íslenskum stjórnmálum. Við getum með sama hætti horft bjartsýn til framtíðarinnar, fullviss um að gildi jafnaðarmennskunnar um frelsi, jafnrétti og bræðralag eiga erindi við Íslendinga sem aldrei fyrr. Nú er það í okkar höndum að sýna og sanna að þau séu annað og meira en orðin tóm - þau séu grunnur að betra samfélagi fyrir Ísland og Íslendinga.
Skoðun

Skýr og lausnamiðuð afstaða Framsóknar til veiðigjalda
Ingibjörg Isaksen skrifar

Að mása sig hása til að tefja
skrifar

Sjónarspil í Istanbul
Gunnar Pálsson skrifar

Að vilja meira og meira, meira í dag en í gær
Harpa Fönn Sigurjónsdóttir skrifar

Sjálfboðaliðinn er hornsteinninn
Hannes S. Jónsson skrifar

Kallað eftir málefnalegri umræðu um kröfur um íslenskukunnáttu
Eiríkur Rögnvaldsson skrifar

Gangast við mistökum
Júlíus Birgir Jóhannsson skrifar

Um styttingu vinnuvikunnar í leikskólum Reykjavíkurborgar, ákall um leiðréttingu
Anna Margrét Ólafsdóttir,Hafdís Svansdóttir,Jónína Einarsdóttir skrifar

Ríkisstjórnin ræðst gegn ferðaþjónustu bænda
Lilja Rannveig Sigurgeirsdóttir skrifar

Að apa eða skapa
Rósa Dögg Ægisdóttir skrifar

Að reyna að „tímasetja“ markaðinn - er það góð strategía?
Baldvin Ingi Sigurðsson skrifar

Lífsnauðsynlegt aðgengi
Bryndís Haraldsdóttir skrifar

Hvers vegna var Úlfar rekinn?
Hjörtur J. Guðmundsson skrifar

Eru forsætisráðherra og ríkisstjórn hrædd við vilja fólksins; lýðræðið?
Ole Anton Bieltvedt skrifar

Þegar við ætluðum að hitta Farage - Á Ísland að ganga í ESB?
Sveinn Ólafsson skrifar

Sama steypan
Ingólfur Sverrisson skrifar

Ofbeldi gagnvart eldra fólki
Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar

Að taka ekki mark á sjálfum sér
Kristinn Karl Brynjarsson skrifar

Betri borg
Alexandra Briem skrifar

Að eiga sæti við borðið
Grímur Grímsson skrifar

Hagnaðurinn sem við afsölum okkur: Af hverju salan á Íslandsbanka er samfélagslegt glapræði
Karl Héðinn Kristjánsson skrifar

Íþróttir eru lykilinn
Willum Þór Þórsson skrifar

Framtíð safna í ferðaþjónustu
Guðrún D. Whitehead skrifar

Munu Ísraelsmenn sprengja bifreið páfa í loft upp?
Einar Baldvin Árnason skrifar

Að skapa framtíð úr fortíð
Anna Hildur Hildibrandsdóttir skrifar

Tími til umbóta í byggingareftirliti
Sigurður Ingi Jóhannsson skrifar

Stærð er ekki mæld í sentimetrum
Sigmar Guðmundsson skrifar

Áður en íslenskan leysist upp
Gamithra Marga skrifar

Lögfræðingurinn sem gleymdi tilgangi laga
Sigríður Svanborgardóttir skrifar

Þétting byggðar – nokkur mistök gjaldfella ekki stefnuna
Samúel Torfi Pétursson skrifar