Ævintýraleg ferð 3. júní 2013 06:00 Óvænt stóð ég og handfjatlaði forna skinnbók, nánar tiltekið frá því um 1300. Fallegt lítið handrit, sem fjallar um jafn þurrt efni og skáldskaparfræði. Bókin kennir það hvernig túlka skuli gamlar sögur og ljóð. En það er ekki það sem ég á að gera. Það er heldur ekki það sem pistillinn á að fjalla um. Hann á að fjalla um ævintýralegt ferðalag litlu bókarinnar og það hvers vegna ég stóð með hana í höndunum. Ég var beðin um að taka bókina í fóstur og færa hana aftur heim til Eyrarbakka. Þar fannst hún á bóndabæ árið 1691. Árni Magnússon fór hringinn og keypti fullt af handritum, þar á meðal þessa bók. Hann hafði efni á handritunum vegna þess að eiginkona hans, Mette Jensdatter, var auðug. Halldór Laxness skrifaði um Mette að hún hefði verið ljót kona. En þar sem ekki er til mynd af henni gæti hún vel hafa verið glæsileg dönsk kona, kannski ekki ósvipuð mér, sem gaf peningana sína í gott málefni, nefnilega að hjálpa Árna. Hann tók bókina með sér til Kaupmannahafnar, þar sem henni var komið fyrir í bókasafninu hans, þar til Kaupmannahöfn brann 1728. Bókinni var sem betur fer bjargað og var eftir þetta geymd í mörg ár í öryggi danska skjalasafnsins fyrir miðaldahandrit. Þar til Íslendingar skyndilega heimtuðu allt aftur. Danir voru nú ekki mjög hrifnir af þessu – þeim þótti þetta líka vera þeirra fortíð. En Íslendingar voru harðákveðnir, sem maður skilur svo sem vel, þeir báðu aldrei um að fá að vera danskir. Og á áttunda áratug síðustu aldar hófst svo loksins ferðalag handritanna heim til Íslands. Hér var handrit bókarinnar geymt á Árnastofnun, bak við stóra og þunga hurð, þar sem hita- og rakastig eru löguð að þörfum gamalla handrita eins og þessa. Nýlega fór ég svo með þetta litla handrit á Eyrarbakka, þar sem það er til sýnis. Þannig er ég orðin liður í mikilvægri ferð bókarinnar heim. Mér er það mikill heiður. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Charlotte Böving Mest lesið Byggjum fyrir eldra fólk, ekki ungt Ólafur Margeirsson Skoðun Hlustum í eitt skipti á foreldra Jón Pétur Zimsen Skoðun Hugleiðingar um ástandið fyrir botni Miðjarðarhafs Örn Sigurðsson Skoðun Okkar lágkúrulega illska Lóa Hlín Hjálmtýsdóttir Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir Skoðun Ég vildi óska þess að ég hefði hreinlega fengið krabbamein Íris Elfa Þorkelsdóttir Skoðun Öndum rólega – á meðan húsið brennur Magnús Magnússon Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir Skoðun Halldór 23.8.2025 Halldór
Óvænt stóð ég og handfjatlaði forna skinnbók, nánar tiltekið frá því um 1300. Fallegt lítið handrit, sem fjallar um jafn þurrt efni og skáldskaparfræði. Bókin kennir það hvernig túlka skuli gamlar sögur og ljóð. En það er ekki það sem ég á að gera. Það er heldur ekki það sem pistillinn á að fjalla um. Hann á að fjalla um ævintýralegt ferðalag litlu bókarinnar og það hvers vegna ég stóð með hana í höndunum. Ég var beðin um að taka bókina í fóstur og færa hana aftur heim til Eyrarbakka. Þar fannst hún á bóndabæ árið 1691. Árni Magnússon fór hringinn og keypti fullt af handritum, þar á meðal þessa bók. Hann hafði efni á handritunum vegna þess að eiginkona hans, Mette Jensdatter, var auðug. Halldór Laxness skrifaði um Mette að hún hefði verið ljót kona. En þar sem ekki er til mynd af henni gæti hún vel hafa verið glæsileg dönsk kona, kannski ekki ósvipuð mér, sem gaf peningana sína í gott málefni, nefnilega að hjálpa Árna. Hann tók bókina með sér til Kaupmannahafnar, þar sem henni var komið fyrir í bókasafninu hans, þar til Kaupmannahöfn brann 1728. Bókinni var sem betur fer bjargað og var eftir þetta geymd í mörg ár í öryggi danska skjalasafnsins fyrir miðaldahandrit. Þar til Íslendingar skyndilega heimtuðu allt aftur. Danir voru nú ekki mjög hrifnir af þessu – þeim þótti þetta líka vera þeirra fortíð. En Íslendingar voru harðákveðnir, sem maður skilur svo sem vel, þeir báðu aldrei um að fá að vera danskir. Og á áttunda áratug síðustu aldar hófst svo loksins ferðalag handritanna heim til Íslands. Hér var handrit bókarinnar geymt á Árnastofnun, bak við stóra og þunga hurð, þar sem hita- og rakastig eru löguð að þörfum gamalla handrita eins og þessa. Nýlega fór ég svo með þetta litla handrit á Eyrarbakka, þar sem það er til sýnis. Þannig er ég orðin liður í mikilvægri ferð bókarinnar heim. Mér er það mikill heiður.