Eldri en síðast en ekkert vitrari

Bandaríska hljómsveitin Pixies er á leiðinni til Íslands í annað sinn í næstu viku. Tónleikarnir verða í Laugardalshöllinni á miðvikudagskvöld en áratugur er liðinn síðan rokkararnir spiluðu á tvennum tónleikum í Kaplakrika.

Trommarinn David Lovering er einkar hress í símanum og byrjar á því að segja frá kynnum sínum af Íslandi vorið 2004, þegar hljómsveitin hafði nýlega byrjað að spila saman eftir ellefu ára hlé. „Ég man að við vorum spennt fyrir ferðalaginu vegna þess að þetta er svo framandi staður og við höfðum aldrei komið þangað áður. Ég hef mikinn áhuga á jarðfræði og það var frábært að sjá steinana og landslagið. Auðvitað fórum við líka í Bláa lónið sem var gaman en þar fyrir utan var yndislegt fólk þarna og ég borðaði góðan mat,“ segir trommarinn og byrjar að telja upp hvað hann lét ofan í sig: „Ég borðaði mat sem ég hafði aldrei prófað áður, eins og lunda, hval og hákarl og ég held ég fái hrossakjöt næst þegar ég kem þangað. Það er gaman að prófa allt sem er „lókal“. Þetta var yndislegur tími og ég get ekki beðið eftir því að koma aftur.“

Sættir sig við meira kjaftæði

Næst liggur beinast við að spyrja hvort hljómsveitin hafi eitthvað breyst frá því hún spilaði síðast hér á landi, fyrir utan það að Paz Lenchantin plokkar núna bassann á tónleikum í stað stofnmeðlimsins Kim Deal sem ákvað að segja skilið við Pixies í fyrra. „Nei, veistu, við höfum alltaf verið eins. Við erum sömu manneskjurnar. Maður heldur að maður verði eldri og vitrari með árunum en ég held að það sé ekki satt. Ég held að maður verði bara eldri. En að verða vitrari þýðir bara að maður sættir sig við meira kjaftæði,“ segir Lovering og hlær. „Núna er Paz að spila á bassann og ég get fullvissað þig um að hún er mjög góður bassaleikari. Áhorfendurnir fíla hana og hún fær mig til að spila betur.“

Indie Cindy þurfti að vera góð

Þegar Pixies lagði upp laupana á sínum tíma hafði hún gefið út fjórar breiðskífur sem gagnrýnendur hrifust mjög af, sérstaklega þeim tveimur fyrstu, Surfer Rosa og Doolittle. Eftir að bandið hætti störfum var forsprakkinn Black Francis iðulega spurður að því hvort Pixies myndi snúa aftur en hann neitaði því ávallt. Því kom það mjög á óvart þegar hljómsveitin tilkynnti um endurkomu sína.

Þegar orðrómurinn um nýju plötuna, Indie Cindy, fór af stað voru margir aðdáendur með efasemdir um hvort rétt væri hjá hinni goðsagnakenndu Pixies að gefa út nýtt efni. Lovering er sammála því að væntingarnar hafi verið miklar. „Þegar við vorum að semja lögin hafði fólk sagt okkur að við þyrftum að viðhalda þessari goðsagnarkenndu stöðu. Við vissum líka að gæði laganna þyrftu að vera til staðar og þess vegna var þetta dálítið erfitt. En eina leiðin til að takast á við þetta var að vera mjög ánægðir með lögin sem við sömdum. Þetta ferli tók um þrjú ár. Á þeim tíma varð mikið af lögum til og við hentum mörgum lögum sem okkur fannst ekki nógu góð. En á endanum vorum við mjög ánægðir útkomuna.“

Bjóst aldrei við endurkomu

Þú hefur væntanlega ekki búist við að Pixies myndi nokkurn tímann gera nýja plötu? „Ég bjóst aldrei við því að við myndum byrja aftur að spila. Bara að koma aftur saman árið 2004 var eitthvað sem ég hafði aldrei látið mig dreyma um að gæti gerst. Þá vorum við ekki að spá í að taka upp ný lög. Það voru stanslausar tónleikaferðir vegna þess að fólk hafði svo mikinn áhuga á að sjá okkur. Það var ekki fyrr en eftir sjö ár sem við áttuðum við okkur á því að við höfðum verið á tónleikaferð lengur en við vorum starfandi á sínum tíma. Þá fórum við að hugsa um að búa til eitthvað nýtt.“

Kláraði rafmagnsverkfræðina

Lovering byrjaði í Pixies þegar hann var í háskóla. Black Francis og gítarleikarinn Joey Santiago voru að leita að trommuleikara, en áður höfðu þeir ráðið Kim Deal í bandið. „Ég var hættur að spila á trommur þegar eiginmaður Kim Deal hafði samband við mig og sagði að hún hefði hitt tvo náunga sem voru að leita að trommara. Ég ákvað að slá til því mig hafði alltaf langað til að vera í hljómsveit. Ég hitti þá og þeir spiluðu nokkur lög og ég hugsaði með mér: „Þetta er málið“,“ segir Lovering. „Ég gekk til liðs við bandið og við byrjuðum að spila í Boston. Mér fannst lögin virkilega góð og ég var mjög áhugasamur. Við fórum að spila á hverjum tónleikunum á fætur öðrum og á endanum gerðum við plötusamning við 4AD,“ bætir hann við. „Þarna á níunda áratugnum voru foreldrar mínir ekki ánægðir með að ég væri kominn í hljómsveit. Ég var að læra rafmagnsverkfræði og þau vildu frekar að ég einbeitti mér að henni. Ég kláraði reyndar námið og mamma er ánægð núna.“

Surfer Rosa í uppáhaldi

Spurður út í gerð fyrstu breiðskífunnar Surfer Rosa, uppáhalds Pixies-plötu Lovering, segir hann að 4AD hafi stungið upp á því að Steve Albini yrði upptökustjóri. „Við höfðum verið að spila lögin á klúbbum í Boston, þannig að það var mjög auðvelt að fara inn í hljóðverið og spila þau. Það var ekki verið að spá of mikið í hlutina. Albini notaði herbergishljóðnema og við notuðum málmgítarneglur. Þetta var hljómurinn sem kom út úr því og varð að Surfer Rosa.“

Hélt töfrasýningu í Reykjavík

Hvað ætli hafi tekið við hjá Lovering þegar Pixies hætti 1993? „Ég hélt áfram að spila á trommur í einhver ár en hætti svo að spila. Ég missti áhugann á að spila með hljómsveitunum sem ég var í vegna þess að ég elskaði að spila með Pixies og það var bara ekki hægt að líkja þessu saman. Á þeim tímapunkti fékk ég áhuga á töfrum og ákvað að gerast atvinnutöframaður. Ég starfaði við það í mörg ár og geri það meira að segja enn.“

Eftir að Pixies sneri aftur byrjaði hann aftur að spila en hélt samt áfram að töfra. „Ég man að þegar ég var í Reykjavík 2004 endaði ég á bar eitt kvöldið og hélt stóra töfrasýningu. Það var gaman og ég held að allir hafi skemmt sér vel. Næst mun ég örugglega halda nákvæmlega eins sýningu.“

Pixies er eitt áhrifamesta rokkband sögunnar. Heyra má áhrifin víða, eins og hjá Nirvana og The Strokes. Hvernig ætli Lovering geti útskýrt þær vinsældir og þá virðingu sem Pixies hefur öðlast? „Lögin eru góð, svo einfalt er það. Þetta eru þrír náungar og stelpa. Við höldum tónleika, tölum ekki neitt heldur spilum bara lögin. Við erum heiðvirt og alvöru rokkband.“

Ekkert sérstakur trommari

Spurður um trommustíl sinn segir Lovering hann vera ósköp venjulegan og alls ekkert sérstakan. „Ég er ekki góður trommari, ég henta bara hljómsveitinni vel, það er allt og sumt,“ segir trommari þessarar frægu sveitar og virðist meina hvert einasta orð.

Hann bætir við að hann hafi breytt spilamennsku sinni eftir að Indie Cindy kom út. „Ég held öðruvísi á trommukjuðunum og nota hefðbundna gripið, eins og gömlu djasstónlistarmennirnir gerðu. Þannig lærði ég að spila á trommur þegar ég var lítill. En þegar ég byrjaði í Pixies breytti ég gripinu því við vorum að spila mikið af pönklögum og ég gat ekki spilað þau með djassgripinu,“ segir hann.

„Ástæðan fyrir því að ég nefni þetta er að síðan í september í fyrra höfum við verið að spila mikið af lögunum af Indie Cindy og ég hef notað þessa nýju tækni. Mér hefur aldrei verið hrósað á ævinni en núna er mér stanslaust hrósað. Eina ástæðan fyrir því er hvernig ég lít út á trommunum, ekki vegna þess að ég er að spila betur. Fólk hugsar með sér: „Vá, þessi gaur lítur út fyrir að kunna að spila á trommur, sjáðu hvernig hann heldur á kjuðunum“,“ segir Lovering og hlær. „Ég þigg samt alveg hrósið, ekkert mál.“