Hver fær boð í næstu veislu? Friðrika Benónýsdóttir skrifar 30. desember 2014 07:00 Árið 2014 er að syngja sitt síðasta og allir fjölmiðlar stappfullir af annálum, uppgjörum og úttektum á því hvað gerði þetta ár sérstakt og frábrugðið öllum hinum árunum. Menn hamast við að skilgreina strauma og stefnur, velja besta þetta og versta hitt, og draga almennar ályktanir um hvert við stefnum í stjórnmálum, listum, samfélagsmálum og öllum hinum málaflokkunum út frá því sem gerðist á síðustu tólf mánuðum. Það er eins og gengið sé út frá því að eitt ár sé sérstök einangruð eining í tímans rás en ekki agnarsmár hlekkur í langri keðju. Það tekur hins vegar mun meira en tólf mánuði fyrir marktækar breytingar að festa sig í sessi og þær hörmungar sem við höfum horft upp á í stjórnsýslunni á þessu herrans ári eiga sér ansi mikið lengri aðdraganda en frá síðustu áramótum. Það er ekki eins og tíminn stöðvist klukkan 00.00 á nýársdag og nýtt upphaf hefjist klukkan 00.01, því miður. Við sitjum uppi með afleiðingar þess sem gert var á þessu ári, þótt því ljúki, langt inn í framtíðina. Eða allavega fram að næstu kosningum. Stjórnvöldin okkar blessuð virðast nefnilega ekki hugsa í árum heldur kjörtímabilum en þegar upp er staðið kemur það auðvitað í sama stað niður. Það er aldrei hugsað til lengri tíma, hvorki fram né aftur, heldur virðist markmið íslenskra ríkisstjórna yfirleitt vera það að skara sem mestan eld að eigin köku, eða köku sinna góðkunningja, á þeim fjórum árum sem kjörtímabilið stendur. Síðan fer fyrsta kjörtímabil næstu ríkisstjórnar í það að leiðrétta þann halla sem orðið hefur á bitlingum hennar stuðningsmanna. Það er ekki von að hér gangi nokkuð né reki í átt að betra og réttlátara þjóðfélagi. Auðvitað er ekki við stjórnvöld ein að sakast í þessu hjakki. Kjósendur fylgja þeim sem lofar mestu í þeirra eigin vasa og gefa skít í hvað það þýðir fyrir aðra samfélagsþegna. Græðgin sem hér hefur verið ríkjandi afl allan lýðveldistímann er orðin að sterkasta karaktereinkenni þjóðarinnar, sem ekki virðist hafa lært nokkurn skapaðan hlut á því hruni sem græðgisvæðingin olli fyrir sex árum. Það er grafið og gleymt og að því róið öllum árum að blása upp gervigóðæri á nýjan leik, það er að segja fyrir þá sem þóknanlegir eru okkar elskulegu valdhöfum þessa stundina. Sjúklingar, öryrkjar, atvinnuleitendur, eldri borgarar, listamenn og annað undirmálsfólk fær ekki að taka þátt í þeirri veislu. Ekki frekar en þeirri síðustu. Því virðist vinnandi fólk hins vegar hafa steingleymt og trúir enn þeirri firru að því verði boðið í nýja partíið. Í anda þess að hvert ár marki nýtt upphaf trúir þjóðin því að allt sem á undan er gengið sé dautt og ómerkt og nú fái hún að vera með í djamminu. Gjörsamlega búin að steingleyma því að hennar aðkoma að slíkum partíum er sú ein að fá að borga fyrir þau og þrífa upp óhroðann þegar veislunni lýkur. Gleðilegt nýtt partíár! Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Friðrika Benónýsdóttir Mest lesið Má berja blaðamenn? Sigríður Dögg Auðunsdóttir Skoðun Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun Hagur hluthafanna alltaf og undantekningarlaust í forgangi Jón Kaldal Skoðun Að flokka hver vinnur og hver tapar Tryggvi Rúnar Brynjarsson Skoðun Samfélagið innan samfélagsins Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Vonir um vopnahlé eins og hálmstrá Sveinn Rúnar Hauksson Skoðun Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun Hvers vegna hatar SFS smábáta? Svarið tengist veiðigjöldum Kjartan Páll Sveinsson Skoðun „Oft er flagð undir fögru skinni“ Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun
Árið 2014 er að syngja sitt síðasta og allir fjölmiðlar stappfullir af annálum, uppgjörum og úttektum á því hvað gerði þetta ár sérstakt og frábrugðið öllum hinum árunum. Menn hamast við að skilgreina strauma og stefnur, velja besta þetta og versta hitt, og draga almennar ályktanir um hvert við stefnum í stjórnmálum, listum, samfélagsmálum og öllum hinum málaflokkunum út frá því sem gerðist á síðustu tólf mánuðum. Það er eins og gengið sé út frá því að eitt ár sé sérstök einangruð eining í tímans rás en ekki agnarsmár hlekkur í langri keðju. Það tekur hins vegar mun meira en tólf mánuði fyrir marktækar breytingar að festa sig í sessi og þær hörmungar sem við höfum horft upp á í stjórnsýslunni á þessu herrans ári eiga sér ansi mikið lengri aðdraganda en frá síðustu áramótum. Það er ekki eins og tíminn stöðvist klukkan 00.00 á nýársdag og nýtt upphaf hefjist klukkan 00.01, því miður. Við sitjum uppi með afleiðingar þess sem gert var á þessu ári, þótt því ljúki, langt inn í framtíðina. Eða allavega fram að næstu kosningum. Stjórnvöldin okkar blessuð virðast nefnilega ekki hugsa í árum heldur kjörtímabilum en þegar upp er staðið kemur það auðvitað í sama stað niður. Það er aldrei hugsað til lengri tíma, hvorki fram né aftur, heldur virðist markmið íslenskra ríkisstjórna yfirleitt vera það að skara sem mestan eld að eigin köku, eða köku sinna góðkunningja, á þeim fjórum árum sem kjörtímabilið stendur. Síðan fer fyrsta kjörtímabil næstu ríkisstjórnar í það að leiðrétta þann halla sem orðið hefur á bitlingum hennar stuðningsmanna. Það er ekki von að hér gangi nokkuð né reki í átt að betra og réttlátara þjóðfélagi. Auðvitað er ekki við stjórnvöld ein að sakast í þessu hjakki. Kjósendur fylgja þeim sem lofar mestu í þeirra eigin vasa og gefa skít í hvað það þýðir fyrir aðra samfélagsþegna. Græðgin sem hér hefur verið ríkjandi afl allan lýðveldistímann er orðin að sterkasta karaktereinkenni þjóðarinnar, sem ekki virðist hafa lært nokkurn skapaðan hlut á því hruni sem græðgisvæðingin olli fyrir sex árum. Það er grafið og gleymt og að því róið öllum árum að blása upp gervigóðæri á nýjan leik, það er að segja fyrir þá sem þóknanlegir eru okkar elskulegu valdhöfum þessa stundina. Sjúklingar, öryrkjar, atvinnuleitendur, eldri borgarar, listamenn og annað undirmálsfólk fær ekki að taka þátt í þeirri veislu. Ekki frekar en þeirri síðustu. Því virðist vinnandi fólk hins vegar hafa steingleymt og trúir enn þeirri firru að því verði boðið í nýja partíið. Í anda þess að hvert ár marki nýtt upphaf trúir þjóðin því að allt sem á undan er gengið sé dautt og ómerkt og nú fái hún að vera með í djamminu. Gjörsamlega búin að steingleyma því að hennar aðkoma að slíkum partíum er sú ein að fá að borga fyrir þau og þrífa upp óhroðann þegar veislunni lýkur. Gleðilegt nýtt partíár!
Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun
Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun