Þvottadagur Haukur Viðar Alfreðsson skrifar 19. október 2015 08:00 Frá því ég flutti úr foreldrahúsum hef ég þurft að þvo sjálfur af mér spjarirnar. Mér hefur aldrei þótt það neitt tiltökumál, enda er 21. öldin gengin í garð og enginn þarf lengur að kjaga með stútfullt vaskafat af óhreinum naríum niður í Laugardal til þess að viðhalda sæmilegum hreinlætisstuðli. Ég lenti í ýmsu í þeim fjölmörgu þvottahúsum sem ég neyddist til að brúka fyrstu árin. Í einhverju þríbýlinu sá ég úthverfar fullorðinsbrækur með þykku bremsufari efst í þvottakörfu mannsins á miðhæðinni. Í öðru þvottahúsi stóð nakið gamalmenni og spúlaði á sér undirvagninn með garðslöngu. En eftir að ég komst í húsnæði með þokkalegri aðstöðu fór mér að þykja þvottadagur skemmtilegasti dagur vikunnar. Já, það er gaman að þvo þó að það fylgi þessu nokkur bið á milli véla. En svo klárar vélin og þá fæ ég að gera það skemmtilegasta; að raða blautum þvotti á takmarkaðan fjölda snúra. Það krefst nefnilega heilmikillar útsjónarsemi. Stórar flíkur setur maður beint á ofn til að spara snúrupláss, annað fer á stólbök og herðatré, því hluti af þessu verður að ná að þorna áður en næsta vél klárar. Þá getur maður byrjað að brjóta saman og þá er þetta frábæra eins manns færiband komið á fulla ferð. Þetta er svipuð tilfinning og að púsla 5.000 bita púsl með mynd af einhverjum kastala — þar sem 2.000 bitar eru bara lauf. Krefjandi, en hrikalega hollt fyrir heilann. Því miður klárast þvotturinn á endanum. Einhverjar flíkur hafa þá stundum fengið að fara aukaferð. Kannski voru þær ekki orðnar alveg nógu hreinar. En þá hef ég líka sett extra lítið þvottaduft. Út af náttúrunni og því öllu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Haukur Viðar Alfreðsson Mest lesið „Já, hvað með bara að skjóta hann!“ Þórhildur Hjaltadóttir Skoðun Trump les tölvupóstinn þinn Mörður Áslaugarson Skoðun Hvers vegna þegir kristin, vestræn menning? Ómar Torfason Skoðun Heimar sem þurfa nýja umræðu! Sigurður Árni Reynisson Skoðun Sársauki annarra og samúðarþreyta Guðrún Jónsdóttir Skoðun Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun 52 milljarðar/ári x 30 ár = EES Jón Baldvin Hannibalsson Skoðun Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir Skoðun Alþjóðalög eða lögleysa? Urður Hákonardóttir Skoðun Lýðheilsan að veði? Willum Þór Þórsson Skoðun
Frá því ég flutti úr foreldrahúsum hef ég þurft að þvo sjálfur af mér spjarirnar. Mér hefur aldrei þótt það neitt tiltökumál, enda er 21. öldin gengin í garð og enginn þarf lengur að kjaga með stútfullt vaskafat af óhreinum naríum niður í Laugardal til þess að viðhalda sæmilegum hreinlætisstuðli. Ég lenti í ýmsu í þeim fjölmörgu þvottahúsum sem ég neyddist til að brúka fyrstu árin. Í einhverju þríbýlinu sá ég úthverfar fullorðinsbrækur með þykku bremsufari efst í þvottakörfu mannsins á miðhæðinni. Í öðru þvottahúsi stóð nakið gamalmenni og spúlaði á sér undirvagninn með garðslöngu. En eftir að ég komst í húsnæði með þokkalegri aðstöðu fór mér að þykja þvottadagur skemmtilegasti dagur vikunnar. Já, það er gaman að þvo þó að það fylgi þessu nokkur bið á milli véla. En svo klárar vélin og þá fæ ég að gera það skemmtilegasta; að raða blautum þvotti á takmarkaðan fjölda snúra. Það krefst nefnilega heilmikillar útsjónarsemi. Stórar flíkur setur maður beint á ofn til að spara snúrupláss, annað fer á stólbök og herðatré, því hluti af þessu verður að ná að þorna áður en næsta vél klárar. Þá getur maður byrjað að brjóta saman og þá er þetta frábæra eins manns færiband komið á fulla ferð. Þetta er svipuð tilfinning og að púsla 5.000 bita púsl með mynd af einhverjum kastala — þar sem 2.000 bitar eru bara lauf. Krefjandi, en hrikalega hollt fyrir heilann. Því miður klárast þvotturinn á endanum. Einhverjar flíkur hafa þá stundum fengið að fara aukaferð. Kannski voru þær ekki orðnar alveg nógu hreinar. En þá hef ég líka sett extra lítið þvottaduft. Út af náttúrunni og því öllu.
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun