Leiðinlegi maturinn Haukur Viðar Alfreðsson skrifar 7. mars 2016 00:00 Kvöld eitt í lok janúar stóð ég kaldur og blautur í hundslappadrífu fyrir utan húsið mitt og drap í síðustu sígarettu dagsins. Ég kjagaði upp tröppurnar og fór úr jakkanum mínum um leið og ég gekk inn í íbúðina. Það var hræðileg lykt af jakkanum — þegar maður reykir í úrkomu magnast reykingalyktin einhvern veginn upp. Ég fór inn á bað, þvoði mér um hendur og burstaði tennur. Þegar ég var búinn að því tók ég eftir því að ég var móður. Ó, nei! Sonur minn, sem kemur í heiminn eftir fimm daga, mun eiga pabba sem nennir aldrei að leika við hann og lyktar eins og rusl. Þetta gengur ekki lengur. Nú hættir þetta fyrir fullt og allt. Bless hamborgarar, pitsa og fröllur. Bless kleinuhringir, snúðar og vínarbrauð. Bless nammibar á laugardögum. Bless pínulitla kúla í filternum á svörtum Winston sem breytir sígarettunni minni í After Eight. Nú á ég fimm vikna dreng sem er um sex kíló. Ég er sjálfur búinn að missa þyngd hans framan af vömbinni en það sér það enginn. Dropi í hafið og allt það. En mér líður miklu betur. Ég er meira að segja alveg búinn að borða hamborgara og ís. Bara ekki átján hamborgara og vaskafat af ís. Þar liggur munurinn. Ég viðurkenni það samt fúslega að þetta getur verið hundleiðinlegt. Að sitja skömmustulegur á varamannabekknum á meðan vinnufélagarnir gúffa í sig tertum í fimmtudagskaffinu. Að fara ekki á Nonnabita í hádeginu heldur telja ofan í mig fetaostskubba með Tupperware–salatinu mínu. Að horfa á bíómynd án þess að gleypa heilan Pringles – stauk með pappa og loki. Barasta ekki neitt skemmtilegt. En ég er 36 ára og ég ætla að mæta í 36 ára afmæli sonar míns. Þá hreinlega neyðist ég til að byrja að borða leiðinlega matinn. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Haukur Viðar Alfreðsson Mest lesið „Já, hvað með bara að skjóta hann!“ Þórhildur Hjaltadóttir Skoðun Trump les tölvupóstinn þinn Mörður Áslaugarson Skoðun Hvers vegna þegir kristin, vestræn menning? Ómar Torfason Skoðun Heimar sem þurfa nýja umræðu! Sigurður Árni Reynisson Skoðun Sársauki annarra og samúðarþreyta Guðrún Jónsdóttir Skoðun Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun 52 milljarðar/ári x 30 ár = EES Jón Baldvin Hannibalsson Skoðun Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir Skoðun Alþjóðalög eða lögleysa? Urður Hákonardóttir Skoðun
Kvöld eitt í lok janúar stóð ég kaldur og blautur í hundslappadrífu fyrir utan húsið mitt og drap í síðustu sígarettu dagsins. Ég kjagaði upp tröppurnar og fór úr jakkanum mínum um leið og ég gekk inn í íbúðina. Það var hræðileg lykt af jakkanum — þegar maður reykir í úrkomu magnast reykingalyktin einhvern veginn upp. Ég fór inn á bað, þvoði mér um hendur og burstaði tennur. Þegar ég var búinn að því tók ég eftir því að ég var móður. Ó, nei! Sonur minn, sem kemur í heiminn eftir fimm daga, mun eiga pabba sem nennir aldrei að leika við hann og lyktar eins og rusl. Þetta gengur ekki lengur. Nú hættir þetta fyrir fullt og allt. Bless hamborgarar, pitsa og fröllur. Bless kleinuhringir, snúðar og vínarbrauð. Bless nammibar á laugardögum. Bless pínulitla kúla í filternum á svörtum Winston sem breytir sígarettunni minni í After Eight. Nú á ég fimm vikna dreng sem er um sex kíló. Ég er sjálfur búinn að missa þyngd hans framan af vömbinni en það sér það enginn. Dropi í hafið og allt það. En mér líður miklu betur. Ég er meira að segja alveg búinn að borða hamborgara og ís. Bara ekki átján hamborgara og vaskafat af ís. Þar liggur munurinn. Ég viðurkenni það samt fúslega að þetta getur verið hundleiðinlegt. Að sitja skömmustulegur á varamannabekknum á meðan vinnufélagarnir gúffa í sig tertum í fimmtudagskaffinu. Að fara ekki á Nonnabita í hádeginu heldur telja ofan í mig fetaostskubba með Tupperware–salatinu mínu. Að horfa á bíómynd án þess að gleypa heilan Pringles – stauk með pappa og loki. Barasta ekki neitt skemmtilegt. En ég er 36 ára og ég ætla að mæta í 36 ára afmæli sonar míns. Þá hreinlega neyðist ég til að byrja að borða leiðinlega matinn.
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun