Tjáningarhelsið María Bjarnadóttir skrifar 25. nóvember 2016 07:00 Ef væri ekki fyrir stjórnarmyndunarvesen hefði tjáningarfrelsið verðskuldað verið heitasta frétt vikunnar. Fyrst þegar háskólakennari í upplýsingatækni ruglaðist aðeins í notkun þess á internetinu, svo þegar nafnlaus tíðindi úr snyrtivörubransanum skóku samfélagsmiðla og síðast þegar útvarpsmaður var ákærður fyrir að viðhafa hatursáróður á vinnutíma, en það er sérstaklega bannað fyrir fjölmiðlamenn. Kennarinn var ekki búinn að frétta að fjölmiðlar geta fjallað um flest það sem hefur verið birt á opinberum vettvangi. Það þýðir til dæmis Facebook-veggir og trúnaðarsamtöl við 50.000 góðar systur. Það er ekki bara ég sem segi það heldur líka Hæstiréttur. Einstaklingar þurfa þess vegna að gæta sín á að orð hafa annað vægi á netinu en þegar þau eru sögð með lágum rómi og á innsoginu við eldhúsborð. Þó að við hrópum stundum: er þetta frétt?! er fjölmiðlum með lögum gert að vanda fréttamat og framsetningu. En ef rekstraraðilar snyrtivöruverslana telja að það hafi brugðist er það hlutverk dómstóla að máta friðhelgi þeirra við tjáningarfrelsi fjölmiðla. Íslendingar eru enda meistarar í ærumeiðingamálshöfðunum eins og öðru – allavega miðað við höfðatölu. Það má vera dónaleg, ögrandi, leiðinleg og ljót í orðavali, en hatursáróður er bannaður því að hann vegur að stoðum lýðræðisins segir Mannréttindadómstóllinn. Lögfræðimenntaðir útvarpsmenn gætu vitað að vegna þessa nýtur hatursáróður ekki verndar tjáningarfrelsisins og er skilinn eftir úti eins og flokkur sem er ekki boðið í stjórnmyndunarviðræður. Miskunnarlaus þessi mannréttindi. Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein María Bjarnadóttir Mest lesið Hörmulegur atburður í flugstöð Leifs Eiríkssonar Jón Pétursson Skoðun Púslið sem passar ekki Ingibjörg Isaksen Skoðun Ríkisstofnun forherðist við gagnrýni Björn Ólafsson Skoðun Kemur þín háskólagráða úr kornflakes pakka? Davíð Már Sigurðsson Skoðun Nei, það verður ekki að vera Ísrael, það er Ísrael Einar Ólafsson Skoðun Íslenski fáninn fyrir samstöðu ekki mismunun Ása Berglind Hjálmarsdóttir Skoðun Kvótaverð, veiðigjald, fjárfesting og arðsemi í sjávarútvegi Ásgeir Daníelsson Skoðun Þér er boðið með, kæri félagi Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun Eru smáþjóðir stikkfríar? Snæbjörn Guðmundsson Skoðun Á að leyfa eða halda áfram að banna? Sigurður G. Guðjónsson Skoðun
Ef væri ekki fyrir stjórnarmyndunarvesen hefði tjáningarfrelsið verðskuldað verið heitasta frétt vikunnar. Fyrst þegar háskólakennari í upplýsingatækni ruglaðist aðeins í notkun þess á internetinu, svo þegar nafnlaus tíðindi úr snyrtivörubransanum skóku samfélagsmiðla og síðast þegar útvarpsmaður var ákærður fyrir að viðhafa hatursáróður á vinnutíma, en það er sérstaklega bannað fyrir fjölmiðlamenn. Kennarinn var ekki búinn að frétta að fjölmiðlar geta fjallað um flest það sem hefur verið birt á opinberum vettvangi. Það þýðir til dæmis Facebook-veggir og trúnaðarsamtöl við 50.000 góðar systur. Það er ekki bara ég sem segi það heldur líka Hæstiréttur. Einstaklingar þurfa þess vegna að gæta sín á að orð hafa annað vægi á netinu en þegar þau eru sögð með lágum rómi og á innsoginu við eldhúsborð. Þó að við hrópum stundum: er þetta frétt?! er fjölmiðlum með lögum gert að vanda fréttamat og framsetningu. En ef rekstraraðilar snyrtivöruverslana telja að það hafi brugðist er það hlutverk dómstóla að máta friðhelgi þeirra við tjáningarfrelsi fjölmiðla. Íslendingar eru enda meistarar í ærumeiðingamálshöfðunum eins og öðru – allavega miðað við höfðatölu. Það má vera dónaleg, ögrandi, leiðinleg og ljót í orðavali, en hatursáróður er bannaður því að hann vegur að stoðum lýðræðisins segir Mannréttindadómstóllinn. Lögfræðimenntaðir útvarpsmenn gætu vitað að vegna þessa nýtur hatursáróður ekki verndar tjáningarfrelsisins og er skilinn eftir úti eins og flokkur sem er ekki boðið í stjórnmyndunarviðræður. Miskunnarlaus þessi mannréttindi. Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.