Embættisbústaðir Jóna Hrönn Bolladóttir skrifar 10. janúar 2018 07:00 Í síðasta mánuði horfði ég á áhugavert viðtal í sjónvarpinu við Sigurð Pálsson skáld. Þar komst ég að því að Sigurður var prestsbarn norðan úr landi eins og ég og hann lýsir því hvernig það hitti hann í hjartað þegar hann uppgötvaði að fjölskylda hans ætti hvorki landið né bæinn að Skinnastöðum eins og önnur börn í sveitinni heldur væri það ríkis- eða þjóðareign. Heyra mátti að þetta hefði valdið honum hugarangri í æsku. Þá rifjaðist upp fyrir mér hliðstæð bernskuminning þar sem ég stóð á hlaðinu í Laufási og horfði á fjölskyldu ryðjast út úr jeppabifreið með fötur og berjatínur og strunsa upp í ásinn áleiðis í berjamó. Ég fór inn og lét pabba vita að þarna væri aðkomufólk mætt og byrjað að tína ber á landinu okkar. Þá horfði hann á mig og sagði: Þau eiga þetta land jafn mikið og við. Svo útskýrði hann fyrir mér að við byggjum í húsi sem við ættum ekki heldur ríkið eða þjóðin og Laufásjörðina ættu allir landsmenn. Ég man að mér þótti þetta heldur skítt og hlustaði með gremju á hlátrasköllin ofan úr Laufásnum. Ég stóð mig að því árum síðar þegar ægilega sætur strákur í MA fór að dásama ríkidæmi okkar í Laufási eigandi allt þetta land! – að ég leiðrétti það EKKI því ég taldi mig betri kvenkost með höfuðból undir fótum. Síðar hef ég litið á það sem ágætis veganesti að hafa alist upp í embættisbústað á jörð í almannaeigu vitandi það að manni ber skylda til að ganga vel um, allt er að láni og síðar munu aðrir taka við. Ég varð vitni að því sem unglingur er fullorðinn sonur prests, sem síðast bjó í gamla torfbænum, kom að vitja æskuheimilisins, og áður en hann gekk inn kraup hann niður og kyssti á jörðina. Þá vissi ég að ég mætti elska þennan stað þótt ég hefði hann bara að láni. Höfundur er pistlahöfundur Fréttablaðsins. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Jóna Hrönn Bolladóttir Mest lesið Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun „Já, hvað með bara að skjóta hann!“ Þórhildur Hjaltadóttir Skoðun Trump les tölvupóstinn þinn Mörður Áslaugarson Skoðun Hvers vegna þegir kristin, vestræn menning? Ómar Torfason Skoðun Heimar sem þurfa nýja umræðu! Sigurður Árni Reynisson Skoðun Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun Sársauki annarra og samúðarþreyta Guðrún Jónsdóttir Skoðun 52 milljarðar/ári x 30 ár = EES Jón Baldvin Hannibalsson Skoðun Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir Skoðun Alþjóðalög eða lögleysa? Urður Hákonardóttir Skoðun
Í síðasta mánuði horfði ég á áhugavert viðtal í sjónvarpinu við Sigurð Pálsson skáld. Þar komst ég að því að Sigurður var prestsbarn norðan úr landi eins og ég og hann lýsir því hvernig það hitti hann í hjartað þegar hann uppgötvaði að fjölskylda hans ætti hvorki landið né bæinn að Skinnastöðum eins og önnur börn í sveitinni heldur væri það ríkis- eða þjóðareign. Heyra mátti að þetta hefði valdið honum hugarangri í æsku. Þá rifjaðist upp fyrir mér hliðstæð bernskuminning þar sem ég stóð á hlaðinu í Laufási og horfði á fjölskyldu ryðjast út úr jeppabifreið með fötur og berjatínur og strunsa upp í ásinn áleiðis í berjamó. Ég fór inn og lét pabba vita að þarna væri aðkomufólk mætt og byrjað að tína ber á landinu okkar. Þá horfði hann á mig og sagði: Þau eiga þetta land jafn mikið og við. Svo útskýrði hann fyrir mér að við byggjum í húsi sem við ættum ekki heldur ríkið eða þjóðin og Laufásjörðina ættu allir landsmenn. Ég man að mér þótti þetta heldur skítt og hlustaði með gremju á hlátrasköllin ofan úr Laufásnum. Ég stóð mig að því árum síðar þegar ægilega sætur strákur í MA fór að dásama ríkidæmi okkar í Laufási eigandi allt þetta land! – að ég leiðrétti það EKKI því ég taldi mig betri kvenkost með höfuðból undir fótum. Síðar hef ég litið á það sem ágætis veganesti að hafa alist upp í embættisbústað á jörð í almannaeigu vitandi það að manni ber skylda til að ganga vel um, allt er að láni og síðar munu aðrir taka við. Ég varð vitni að því sem unglingur er fullorðinn sonur prests, sem síðast bjó í gamla torfbænum, kom að vitja æskuheimilisins, og áður en hann gekk inn kraup hann niður og kyssti á jörðina. Þá vissi ég að ég mætti elska þennan stað þótt ég hefði hann bara að láni. Höfundur er pistlahöfundur Fréttablaðsins.
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun