„Mig langar aldrei aftur til Albaníu. Mér líður svo vel hér og það er svo gaman í skólanum,“ segir Laura Telati, sem er í 10. bekk í Laugalækjarskóla. „Mig langar að búa á Íslandi. Ég er búin að eignast frábæra vini.“
Það er þungt yfir fjölskyldunni þegar blaðamaður hittir hana enda nýkomin frá Útlendingastofnun og hefur fimm úrskurði í höndunum. Synjun fyrir hvern fjölskyldumeðlim.
Aleka Telati, móðirin, segir að það hafi verið sagt frá byrjun að erfitt yrði að fá hæli. En síðustu daga hefur vonin vaxið í brjósti hennar.
„Það hefur gengið svo vel og við héldum að við gætum eignast gott líf hér. Við viljum gjarnan vinna hörðum höndum og sjá um okkur sjálf. Við þurfum ekki endilega hæli eða styrk frá ríkinu, bara tækifæri til að búa okkur sjálf til líf á landinu.“
Sjá einnig: Albönsku börnin komin í skóla: Mikil gleði fyrsta skóladaginn
Aleka hefur unnið sem aðstoðarmaður í eldhúsi og Hasan Telati, maðurinn hennar, er kokkur og málari. Ástæða þess að þau flúðu frá Albaníu síðastliðið vor eru árásir og mismunun í landinu.
„Pabbi minn var foringi í kommúnistaflokknum,“ segir Hasan. „Og við erum útilokuð í samfélaginu. Ég varð fyrir skotárás vegna deilna um húsið okkar. Allt í einu voru komnir pappírar um að annar maður, sem er valdamikill maður í landinu, ætti húsið. Og við vorum bara rekin í burtu og hótað lífláti ef við myndum fara með málið lengra.“
Aleka segist hafa fundið fyrir mismunun um leið og hún giftist Hasan. „Fólk sér eftirnafnið okkar og neitar okkur um þjónustu, húsnæði, skólavist fyrir börnin og við förum aftast í röðina á heilsugæslunni. Forsætisráðherra Albaníu hefur meira að segja hvatt til mismununar gagnvart fólki tengdu kommúnistaflokknum og lögreglan aðstoðar okkur ekki. Það er engin leið að eiga eðlilegt líf í Albaníu.“
Í synjun frá Útlendingastofnun kemur fram að fjölskyldan sé ekki álitin flóttafólk því hún sé ekki talin í lífshættu í heimalandi sínu og eigi ekki ofsóknir á hættu. Á þeim forsendum er þeim synjað um hæli.
„Við munum áfrýja en okkur er sagt að það sé lítil von fyrir okkur. Það gæti tekið tvo mánuði að fá úrskurð og þá munum við þurfa að fara strax úr landi. Við verðum send aftur til Albaníu og auðvitað eru þau að fara eftir lögum og reglum enda ekki stríð í Albaníu og landið ekki talið það hættulegt,“ segir Aleka. „Það breytir því ekki að við eigum ekki möguleika á eðlilegu lífi í landinu okkar.“
Fjölskyldan talar fallega um Ísland og Íslendinga. Þau segja nágrannana hafa gefið sér húsgögn og verið til staðar fyrir þau síðustu vikurnar. „Þegar við förum út í búð tala allir við okkur og spyrja um hagi okkar. Bjóða okkur velkomin í hverfið og segjast ekki trúa öðru en að við fáum að vera hér. Það var tekið mjög vel á móti börnunum og Petrit litli er meira að segja farinn að æfa fótbolta og er í skýjunum með það,“ segir Hasan. Aleka bætir við að hverfið sé yndislegt og þeim líði eins og þau séu heima hjá sér. „Það er kalt á Íslandi en Íslendingar eru svo sannarlega ekki með kalt hjarta,“ segir hún.
Hasan er hræddur við að fara aftur til Albaníu. „Ég hræddur um framtíð barna minna. Við eigum í höggi við mjög valdamikið fólk og börnin mín eiga litla möguleika í framtíðinni.“
