Anna Lára Friðriksdóttir göngufélagi Þorsteins og Kristins segir í samtali við Vísi tilviljun hafa ráðið því hversu hratt atburðarásin gekk fyrir sig.
Taldi mennina í fyrstu breska
„Bandarískur fjallgöngumaður rekst á líkin á þriðjudag. Hann reiknar með því að mennirnir séu breskir. Þegar hann kemst í samband degi eða tveimur síðar hefur hann samband við samlanda sinn og biður hann um að koma upplýsingunum áleiðis til Bretlands,“ segir Anna.Anna segir líklegt að maðurinn hafi talið að félagarnir væru breskir vegna klæðaburðar auk þess að mikill fjöldi breta hefur gengið á þessum slóðum. Fjallgöngumaðurinn leitaði þó að skilríkjum á mönnunum og gat því komið nöfnum þeirra áleiðis.
Fær af einskærri tilviljun upplýsingarnar beint í æð
Samlandi fjallgöngumannsins sendi að sögn Önnu Láru upplýsingarnar til Englands, til manns sem á árum áður sá um leiðangra sem þessa. „Sá breski segir að nöfnin séu ekki bresk heldur íslensk.“„Svo vill hins vegar til að á föstudagsmorguninn er sá maður á leið á fyrirlestur í London með Elínu Sigurveigu Sigurðardóttur framkvæmdastjóra Íslenskra fjallaleiðsögumanna og segir henni að lík tveggja íslenskra fjallagarpa hafi fundist á Pumo-ri.“ segir Anna.
„Elín kannast strax við málið og af því að hún fær upplýsingarnar beint í æð er hægt að koma þeim beint til aðstandenda og vina“segir Anna Lára.
Anna segir að ferlið gangi yfirleitt mun hægar fyrir sig. Þá þarf að hafa samband við lögregluna í Nepal sem hafi svo samband við Íslenska utanríkisráðuneytið. Þaðan berist fregnirnar til lögreglu sem láti svo aðstandendur vita.
Hreint með ólíkindum
Anna segir að fréttirnar hafi verið góðar en á sama tíma þungar. Við þekkjum það á Íslandi hvernig það er að missa fólk, ættingja eða vini, í sjó. Að finna líkin 30 árum síðar er alveg hreint með ólíkindum“.Anna segir að þó að ekki sé búið að leggja þá Þorstein og Kristin til hinnar hinstu hvílu sé gott að fá endi í málið.
Fóru óhefðbundna leið upp fjallið.
Anna segir að Þorsteinn og Kristinn hafi, auk Jóns Geirssonar og Skotans Stephen Aisthorpe, haldið upp hlíðar fjallsins.Jón hafi þó veikst og rifbeinsbrotnað og þurft að snúa aftur til byggða. Aisthorpe þurfti einnig frá að hverfa sökum hæðarveiki sem hann þjáðist af.
Félagarnir hafi því gengið tveir af stað upp fjallshlíðina en fjórmenningarnir höfðu áætlað að fara leið sem Anna segir að sé ekki „normal“ leið upp fjallið.
Í grein DV um málið frá því fyrr á árinu segir að Aisthorpe hafi fylgst með félögunum í gegnum sterka aðdráttarlinsu þar til að þeir komust í var. Degi síðar hafi hann grunað ekki væri allt með felldu og bað um aðstoð við leit.
DV ræddi í greininni við Jón Geirsson sem nú býr erlendis og segir Jón að hann hafi komist í samband við ástralskan mann sem var á fjallinu í október 1988. Sá hafi tjáð Jóni að hann hafi séð Þorstein og Kristin nærri toppi fjallsins. Því sé útlit fyrir að þeir hafi náð toppi fjalladrottningarinnar Pumo-Ri.
