Þing og þjóð Kristján Hreinsson skrifar 21. ágúst 2019 07:00 Hér vil ég strax taka það fram að álit mitt á Alþingi Íslendinga er í dag minna en nokkru sinni fyrr. Og var það þó afar takmarkað frá fyrstu tíð. Ég hef jafnan séð obba þingmanna sem meðalskussa sem ramba borubrattir inn á þing, læra þar að þiggja bitlinga og fara svo eftir þingsetu ýmist í störf á vegum stjórnvalda eða á atvinnuleysisbætur, þar eð þeir hafa sýnt af sér þann þokka sem fæstir vilja tengja sig við. Við eigum þingforseta sem hefur nær alla sína ævi þurft að fá ríkisstyrk til að ná andanum, mann sem þykist vera félagshyggjugoð, en er í raun ekkert annað en strengjabrúða auðmagnseigenda, sníkjudýr og þurfalingur. Við eigum fjármálaráðherra sem hefur leynt og ljóst stundað athæfi sem ekki má sjá dagsljós. Þar eigum við mann sem neitar að svara til saka, neitar að birta gögn, skreytir og skákar í skjóli valds. Við eigum forsætisráðherra sem gerði fátt annað í ára raðir en að gagnrýna sjálfstæðismenn og framsóknarmenn sem forhert hyski. Og sá sér svo þann besta leik í stöðunni að opna faðm sinn fyrir hrunverjum og leyfa þeim áfram að njóta ylsins af kjötkötlunum. Að leggjast undir íhald og framsókn var leiðin sem sýndi okkur hve algjör samtryggingin er hjá stjórnarelítunni. Nær undantekningalaust eru verðandi þingmenn afar gjafmildir á loforð, þeir láta vaða á súðum og ríða röftum en síðan eiga þeir náðuga daga á þingi, þar sem þeir starfa helst við að svíkja gefin loforð. Nú er það svo, að vegna þess að ég hef lengi fengist við að yrkja, þá hefur það komið fyrir að þingmenn úr ýmsum flokkum hafa óskað eftir aðstoð minni, þegar þeim hefur verið boðið að flytja ræðu í bundnu máli í þingveislu. Þeir fylla eflaust tuginn sem minnar aðstoðar hafa notið, þótt sjaldnast hafi hið bundna mál ratað í veislu nema þá undir nafnleynd. Í seinni tíð er sjaldgæft að þingmenn biðji um liðveislu mína. En skýringarinnar er mér sagt að sé að leita í því að ég hef verið of sannorður í skrifum mínum um þingheim. Þó gerðist það að ónafngreind þingkona úr röðum stjórnarandstöðunnar leitaði til mín fyrir ekki svo alltof löngu. Hún vildi fá mig til að yrkja fyrir sig efni sem hún ætlaði að flytja í þingveislu. Ég sagðist geta það. En þegar gagnrýni mín og viðleitni til að segja sannleikann var rædd, þótti konunni sem ég færi yfir strikið. Hún sagði mér að þetta ætti allt að vera bara vingjarnlegt grín. Hún sagði mér reyndar að staðan væri jafnan sú, að á Alþingi væru allir þingmenn vinir. Þegar þessi augljósa staðreynd kom upp úr hatti þingkonunnar, var ljóst að minnar aðstoðar myndi ekki vera óskað. Þessi skrif mín um þingheim, ráðamenn, þingveislur og bundið mál, kalla fram í kolli mínum nafn ágæts manns, sem lengi ritaði afar hvassa gagnrýni á stjórnvöld áður en hann fór inn á þing. Og það sem meira er hann ritaði í hverri viku pistil akkúrat í þetta blað, Fréttablaðið. Hann benti margsinnis á meinsemdir og ekki er annað hægt en hrósa honum eilíflega fyrir frábær skrif. Afar slunginn penni og stílvopnin fjölmörg léku í höndum hans einsog spil í höndum töframanns. Sá kunni að segja flórmokurum framsóknar og auðsöfnurum íhaldsins til syndanna. Sá gat nú aldeilis látið dreyrann leka af oddi pennans. Hann var sverð og skjöldur, hann var prinsinn á hvíta hestinum sem frelsaði okkur undan oki lyginnar, gunnfáni sannleikans var í höndum hans. En núna er hann á þingi og þar er hann innmúraður þagnarmeistari, rétt einsog allir hinir hlýðnu rakkarnir. Hann er núna einsog fólkið sem leyfir sér kannski þann munað að gera góðlátlegt og vinalegt grín að hinni siðblindu hjörð sem Íslandi stjórnar. Þar var á ferðinni rithöfundur sem ég hef lengi haft mætur á og mun eflaust áfram virða sem merkan höfund. Fyrir síðustu kosningar var einn maður sem ég mærði, einn maður sem ég vonaði svo sannarlega að kæmist inn á þing til að hræra í svínasultunni og hrista upp í hinni daunillu ládeyðu. Ég vildi fá Guðmund Andra Thorsson á þing. Ég hafði þá skoðun að hann myndi verða fylginn sér og láta svikarana, þjófana og lygarana finna til tevatnsins. Ég trúði því að hann myndi breyta miklu. Og vissulega breytti hann miklu, því honum tókst að breyta skoðun minni. Þjóðin hátt vill hrópað fá svo hriktir vel í sperrum en þeir sem inn á þingið ná þjóna sínum herrum.Höfundur er heimspekingur og skáld Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Alþingi Birtist í Fréttablaðinu Mest lesið Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson Skoðun Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ Skoðun Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift Skoðun Miðjumoð í húsnæðismálum og áróður Viðskiptaráðs Jón Ferdínand Estherarson,Unnur Rán Reynisdóttir,Arnar Páll Gunnlaugsson Skoðun Raunir ríka fólksins og bænir þess Jónas Yngvi Ásgrímsson Skoðun Þjóð sem lætur kyrrt liggja? Magnús Árni Skjöld Magnússon Skoðun Talið við okkur áður en þið talið um okkur Ian McDonald Skoðun Óður til Sigga sjéní Ingvi Þór Georgsson Skoðun Umbætur í innkaupum hins opinbera á upplýsingatækni Lilja Björk Guðmundsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Við erum réttindalaus Sigurlín Margrét Sigurðardóttir skrifar Skoðun Raunir ríka fólksins og bænir þess Jónas Yngvi Ásgrímsson skrifar Skoðun Myglaða nestisboxið og gleymda sítrónan María Rut Kristinsdóttir skrifar Skoðun Talið við okkur áður en þið talið um okkur Ian McDonald skrifar Skoðun Björgunarleiðangur fyrir Heimsmarkmiðin Antonio Guterres skrifar Skoðun Átti ekki að klára dæmið í geðheilbrigðismálum? Ingveldur Anna Sigurðardóttir skrifar Skoðun Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ skrifar Skoðun Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift skrifar Skoðun Óður til Sigga sjéní Ingvi Þór Georgsson skrifar Skoðun Álframleiðsla á Íslandi er ekki bara mikilvæg fyrir Ísland Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Skoðun Miðjumoð í húsnæðismálum og áróður Viðskiptaráðs Jón Ferdínand Estherarson,Unnur Rán Reynisdóttir,Arnar Páll Gunnlaugsson skrifar Skoðun Örvæntingafullir endó-sjúklingar Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Þjóð sem lætur kyrrt liggja? Magnús Árni Skjöld Magnússon skrifar Skoðun Umbætur í innkaupum hins opinbera á upplýsingatækni Lilja Björk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Losar Alþingi um leyfisveitinga-flækjuna? Katrín Helga Hallgrímsdóttir skrifar Skoðun Dómsdagur nálgast! Hólmgeir Baldursson skrifar Skoðun Er slysahætta í kringum sorpílátið heima hjá þér? Anna Jóna Kjartansdóttir,Pétur Gísli Jónsson skrifar Skoðun Ég og Parkinson – leitin að greiningu og leiðin til betra lífs Guðrún Einarsdóttir skrifar Skoðun Hvers vegna borga foreldrar í Kópavogi mest? Eydís Inga Valsdóttir skrifar Skoðun Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson skrifar Skoðun Aðgengi er lykill að sjálfstæði, þátttöku og virkni Þuríður Harpa Sigurðardóttir skrifar Skoðun Hagsmunir heildarinnar - Fjórði kafli: Joshua Fought The Battle of Jericho Hannes Örn Blandon skrifar Skoðun Þetta unga fólk getur bara haldið kjafti Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Kveðjum sjálfhverfa og fyrirsjáanlega manninn Halldóra Mogensen skrifar Skoðun Hefur ekki náð sér á strik síðan Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Betri vegir, fleiri lögreglumenn og hægt að komast í meðferð á sumrin Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Austurland skilar verðmætum – innviðirnir þurfa að fylgja Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Faglegt mat eða lukka? IV. Faglegt mat og ósvaraðar spurningar Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Skipulögð glæpastarfsemi er ógn við samfélagið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Við erum 40 árum á eftir Einar Sverrisson skrifar Sjá meira
Hér vil ég strax taka það fram að álit mitt á Alþingi Íslendinga er í dag minna en nokkru sinni fyrr. Og var það þó afar takmarkað frá fyrstu tíð. Ég hef jafnan séð obba þingmanna sem meðalskussa sem ramba borubrattir inn á þing, læra þar að þiggja bitlinga og fara svo eftir þingsetu ýmist í störf á vegum stjórnvalda eða á atvinnuleysisbætur, þar eð þeir hafa sýnt af sér þann þokka sem fæstir vilja tengja sig við. Við eigum þingforseta sem hefur nær alla sína ævi þurft að fá ríkisstyrk til að ná andanum, mann sem þykist vera félagshyggjugoð, en er í raun ekkert annað en strengjabrúða auðmagnseigenda, sníkjudýr og þurfalingur. Við eigum fjármálaráðherra sem hefur leynt og ljóst stundað athæfi sem ekki má sjá dagsljós. Þar eigum við mann sem neitar að svara til saka, neitar að birta gögn, skreytir og skákar í skjóli valds. Við eigum forsætisráðherra sem gerði fátt annað í ára raðir en að gagnrýna sjálfstæðismenn og framsóknarmenn sem forhert hyski. Og sá sér svo þann besta leik í stöðunni að opna faðm sinn fyrir hrunverjum og leyfa þeim áfram að njóta ylsins af kjötkötlunum. Að leggjast undir íhald og framsókn var leiðin sem sýndi okkur hve algjör samtryggingin er hjá stjórnarelítunni. Nær undantekningalaust eru verðandi þingmenn afar gjafmildir á loforð, þeir láta vaða á súðum og ríða röftum en síðan eiga þeir náðuga daga á þingi, þar sem þeir starfa helst við að svíkja gefin loforð. Nú er það svo, að vegna þess að ég hef lengi fengist við að yrkja, þá hefur það komið fyrir að þingmenn úr ýmsum flokkum hafa óskað eftir aðstoð minni, þegar þeim hefur verið boðið að flytja ræðu í bundnu máli í þingveislu. Þeir fylla eflaust tuginn sem minnar aðstoðar hafa notið, þótt sjaldnast hafi hið bundna mál ratað í veislu nema þá undir nafnleynd. Í seinni tíð er sjaldgæft að þingmenn biðji um liðveislu mína. En skýringarinnar er mér sagt að sé að leita í því að ég hef verið of sannorður í skrifum mínum um þingheim. Þó gerðist það að ónafngreind þingkona úr röðum stjórnarandstöðunnar leitaði til mín fyrir ekki svo alltof löngu. Hún vildi fá mig til að yrkja fyrir sig efni sem hún ætlaði að flytja í þingveislu. Ég sagðist geta það. En þegar gagnrýni mín og viðleitni til að segja sannleikann var rædd, þótti konunni sem ég færi yfir strikið. Hún sagði mér að þetta ætti allt að vera bara vingjarnlegt grín. Hún sagði mér reyndar að staðan væri jafnan sú, að á Alþingi væru allir þingmenn vinir. Þegar þessi augljósa staðreynd kom upp úr hatti þingkonunnar, var ljóst að minnar aðstoðar myndi ekki vera óskað. Þessi skrif mín um þingheim, ráðamenn, þingveislur og bundið mál, kalla fram í kolli mínum nafn ágæts manns, sem lengi ritaði afar hvassa gagnrýni á stjórnvöld áður en hann fór inn á þing. Og það sem meira er hann ritaði í hverri viku pistil akkúrat í þetta blað, Fréttablaðið. Hann benti margsinnis á meinsemdir og ekki er annað hægt en hrósa honum eilíflega fyrir frábær skrif. Afar slunginn penni og stílvopnin fjölmörg léku í höndum hans einsog spil í höndum töframanns. Sá kunni að segja flórmokurum framsóknar og auðsöfnurum íhaldsins til syndanna. Sá gat nú aldeilis látið dreyrann leka af oddi pennans. Hann var sverð og skjöldur, hann var prinsinn á hvíta hestinum sem frelsaði okkur undan oki lyginnar, gunnfáni sannleikans var í höndum hans. En núna er hann á þingi og þar er hann innmúraður þagnarmeistari, rétt einsog allir hinir hlýðnu rakkarnir. Hann er núna einsog fólkið sem leyfir sér kannski þann munað að gera góðlátlegt og vinalegt grín að hinni siðblindu hjörð sem Íslandi stjórnar. Þar var á ferðinni rithöfundur sem ég hef lengi haft mætur á og mun eflaust áfram virða sem merkan höfund. Fyrir síðustu kosningar var einn maður sem ég mærði, einn maður sem ég vonaði svo sannarlega að kæmist inn á þing til að hræra í svínasultunni og hrista upp í hinni daunillu ládeyðu. Ég vildi fá Guðmund Andra Thorsson á þing. Ég hafði þá skoðun að hann myndi verða fylginn sér og láta svikarana, þjófana og lygarana finna til tevatnsins. Ég trúði því að hann myndi breyta miklu. Og vissulega breytti hann miklu, því honum tókst að breyta skoðun minni. Þjóðin hátt vill hrópað fá svo hriktir vel í sperrum en þeir sem inn á þingið ná þjóna sínum herrum.Höfundur er heimspekingur og skáld
Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ Skoðun
Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift Skoðun
Miðjumoð í húsnæðismálum og áróður Viðskiptaráðs Jón Ferdínand Estherarson,Unnur Rán Reynisdóttir,Arnar Páll Gunnlaugsson Skoðun
Skoðun Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ skrifar
Skoðun Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift skrifar
Skoðun Álframleiðsla á Íslandi er ekki bara mikilvæg fyrir Ísland Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar
Skoðun Miðjumoð í húsnæðismálum og áróður Viðskiptaráðs Jón Ferdínand Estherarson,Unnur Rán Reynisdóttir,Arnar Páll Gunnlaugsson skrifar
Skoðun Er slysahætta í kringum sorpílátið heima hjá þér? Anna Jóna Kjartansdóttir,Pétur Gísli Jónsson skrifar
Skoðun Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson skrifar
Skoðun Hagsmunir heildarinnar - Fjórði kafli: Joshua Fought The Battle of Jericho Hannes Örn Blandon skrifar
Skoðun Betri vegir, fleiri lögreglumenn og hægt að komast í meðferð á sumrin Þórður Snær Júlíusson skrifar
Skoðun Austurland skilar verðmætum – innviðirnir þurfa að fylgja Kristinn Karl Brynjarsson skrifar
Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ Skoðun
Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift Skoðun
Miðjumoð í húsnæðismálum og áróður Viðskiptaráðs Jón Ferdínand Estherarson,Unnur Rán Reynisdóttir,Arnar Páll Gunnlaugsson Skoðun