Íslenskt samfélag Einar Helgason skrifar 24. ágúst 2021 14:32 Þau voru bæði orðin sjötíu og tveggja ára og höfðu hætt að vinna fyrir tveimur til þremur árum. Og á þessum föstudagsmorgni sátu þau við eldhúsborðið og drukku morgunkaffið eins og þau gerðu reyndar á hverjum morgni. Konan var með eitthvert blað sem hún var að glugga í en maðurinn sem sat gengt henni við borðið rýndi áhyggjufullur á tölvuskjá sem hann var með fyrir framan sig á borðinu. Frá útvarpstæki sem þarna var í eldhúsinu hjalaði rödd sem sagði að nú væri komið að fréttum vikunnar og kynnti til einhverja tvo unga menn til að ræða þær. Þessir ungu menn drógu engan dul á það að þeir væri sanntrúaðir Sjálfstæðismenn þótt forfeður þeirra hefðu verið Kratar úr Keflavík. Skyndilega leit maðurinn áhyggjufullur á konu sína ofan við tölvuskjáinn og sagði hugsandi. „Bölvað vesen er þetta. Við þurfum svo sárlega að kaupa nýjan rafgeymir í bílinn en við höfum bara andskotans ekki efni á því fyrr en um mánaðar mótin þegar ellilaunin koma inn.“ Konan leit sem snöggvast upp úr blaðinu og horfði hugsandi á mann sinn en sagði svo. „Nei, ég get að minnsta kosti ekkert gert þeim málum. Ég held að ég eigi ekki nema um fimm þúsund eftir inn á reikningnum og enn er um tíu dagar eftir til mánaðarmóta.“ Um stund horfðu þau þegjandi á hvort annað og í bakgrunni heyrðist glaðlegt hjalið í ungu Sjálfstæðismönnunum sem voru mættir til þess að tala um fréttir vikunnar. Um stund sökktu þau sér aftur í að rýna í tölvuskjáinn og blaðið en þó tautaði maðurinn um leið svona eins og við sjálfan sig. „Fjárinn að ég skildi þurfa að kaupa þetta stykki þarna í þvottavélina fyrr í mánuðinum það gerði mig alveg staurblankan.“ Um stund heyrðist ekkert í eldhúsinu nema auðvita hjalið í ungmennunum í útvarpstækinu þar sem mikið var hlegið. Skyndilega sagði konan án þess að líta af blaðinu og það var mikil undrun í rödd hennar. „Heyrðu, ég er að lesa hérna að einhver náungi í íslensku þjóðfélagi hafi þrjátíu og sex milljónir í tekjur á mánuði.“ Maður hennar leit upp frá tölvuskjánum og í svip hans mátti bæði lesa furðu og vantrú. Ja, hver andskotin hugsaði hann með sér. Í fyrstu datt honum í hug að þessi maður væri í engum vandræðum að kaupa sér rafgeymir ef hann þyrfti. En svo fljótlega varð honum ljóst hversu fáránleg þessi hugsun var. Maður með svona miklar tekjur í hverjum mánuði gæti auðveldlega keypt sér nýjan svona slyddujeppa eins og þau áttu í hverri viku án þess að finna fyrir því. Um stund heyrðist bara hjalið í ungu Sjálfstæðismönnunum þar sem annar þeirra var að tala um hvern fjandann væri verið að birta tekjur tekjuhárra Íslendinga til þess eins að vekja upp öfundargenið hjá fólki. Hann sjálfur væri bara ánægður með ef fólk hefði góðar tekjur á meðan hann sjálfur hefði nóg að bíta og brenna. Eftir einhverja stund leit konan upp frá blaðinu og horfði á mann sinn um leið og hún sagði. „Ég veit ekki hvernig ég á að fara að því að leysa út lyfin mín sem eru tilbúin í apótekinu. Ég þarf svo sárlega á þeim að halda ekki seinna en strax en svo er annað. Ég veit ekki hvort ég kemst út úr húsi vegna þess að sólinn á gömlu skónum mínum er farin að flagga laus.“ Maður hennar horfði á hana án þess að segja nokkuð en svipur hans lýsti einskonar uppgjöf. Í útvarpinu voru glaðlyndu Sjálfstæðismennirnir að lýsa því hvað þeir ætluðu að gera um helgina og þar var efst á lista að fara í golf eða liggja bara í leti. „Heyrðu.“ Sagði konan eftir einhverja stund. „Þessi náungi þarna sem stjórnar í Blá Lóninu er með eitthvað í kring um átján milljónir í mánaðartekjur.“ Maður hennar leit upp frá tölvuskjánum og neðri hakan hafði sigið töluvert af undrun. Hann sagði ekkert en í gegn um huga hans fluga einhverjar fáránlega hugsanir. Getur það verið að einhver í þessu þjóðfélagi geti verið svo merkilegur að hann hafi margföld árslaun þeirra hjóna til samans á einum mánuði. Hann lét sig síga aftur í stólbakið og var eins og sprungin blaðra að sjá. Þetta var ekki eins og hann hafði hugsað sér þegar hann hætti að vinna. Hann hafði aldrei tekið inn í myndina að því fylgdi þessar fjárhagsáhyggjur. Getur það verið að hægt sé að kalla þetta gott þjóðfélag sem kemur svona fram við fólk sem er búið að vinna frekar erfiða vinnu frá unglingsárum. Ég veit ekki hvað ykkur finnst, en ég efast um það. Höfundur er fyrrverandi sendibílstjóri. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kjaramál Eldri borgarar Mest lesið Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson Skoðun Spilavíti er og verður spilavíti Tryggvi Rúnar Brynjarsson Skoðun Skortur á metnaði í loftslagsmálum Svandís Svavarsdóttir,Guðmundur Ingi Guðbrandsson Skoðun Verjum frelsið og mannréttindin Sigurjón Njarðarson Skoðun Konur sem stinga hvor aðra í bakið Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Það er list að lifa með krabbameini Hlíf Steingrímsdóttir Skoðun Leiðtogi sem nær árangri Birkir Jón Jónsson Skoðun Orðræða mótar menningu – og menningin mótar okkur öll Jóhanna Bárðardóttir Skoðun Sameining sem eflir íslenskan landbúnað Egill Gautason Skoðun Græðgin sem hlífir engum Snæbjörn Brynjarsson og Þórólfur Júlían Dagsson Skoðun Skoðun Skoðun Verjum frelsið og mannréttindin Sigurjón Njarðarson skrifar Skoðun Spilavíti er og verður spilavíti Tryggvi Rúnar Brynjarsson skrifar Skoðun Skortur á metnaði í loftslagsmálum Svandís Svavarsdóttir,Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Skoðun Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson skrifar Skoðun Orðræða mótar menningu – og menningin mótar okkur öll Jóhanna Bárðardóttir skrifar Skoðun Eitt spilakort, betri spilamenning – er skaðaminnkandi Ingvar Örn Ingvarsson skrifar Skoðun Sameining sem eflir íslenskan landbúnað Egill Gautason skrifar Skoðun Konur sem stinga hvor aðra í bakið Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Fjölbreytileiki er styrkleiki Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Það er list að lifa með krabbameini Hlíf Steingrímsdóttir skrifar Skoðun Um kynjafræði og pólítík Hanna Björg Vilhjálmsdóttir skrifar Skoðun Við fylgjum þér frá getnaði til grafar Benedikt S. Benediktsson skrifar Skoðun Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir skrifar Skoðun Ef þið bara hefðuð séð heiminn út frá mínum augum: Börn & ADHD Stefán Þorri Helgason skrifar Skoðun 112. liðurinn í aðgerðaáætlun í menntamálum? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson skrifar Skoðun Konur á örorku Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar Skoðun Drambið okkar Júlíus Valsson skrifar Skoðun Við vitum Guðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Ekki sama hvaðan gott kemur Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Börn í meðferð eiga rétt á fagfólki orð duga ekki lengur! Steindór Þórarinsson skrifar Skoðun Greindarskerðing eða ofurgáfur með gervigreind Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun Homo sapiens að öðrum toga: Af hverju ætti ég eiginlega að mæta á PIFF-kvikmyndhátíðina? Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar Skoðun Stöndum saman gegn fjölþáttaógnum Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Hagræðing á kostnað fjölbreytni og gæðamenntunar Ida Marguerite Semey skrifar Skoðun Umbúðir en ekkert innihald í Hafnarfirði Einar Geir Þorsteinsson skrifar Skoðun Við viljum tala íslensku, en hvernig Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar Skoðun Mansalsmál á Íslandi Kristján Þórður Snæbjarnarson skrifar Skoðun Hættur heimsins virða engin landamæri Tótla I. Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Tímamót í sjálfsvígsforvörnum Ingibjörg Isaksen skrifar Sjá meira
Þau voru bæði orðin sjötíu og tveggja ára og höfðu hætt að vinna fyrir tveimur til þremur árum. Og á þessum föstudagsmorgni sátu þau við eldhúsborðið og drukku morgunkaffið eins og þau gerðu reyndar á hverjum morgni. Konan var með eitthvert blað sem hún var að glugga í en maðurinn sem sat gengt henni við borðið rýndi áhyggjufullur á tölvuskjá sem hann var með fyrir framan sig á borðinu. Frá útvarpstæki sem þarna var í eldhúsinu hjalaði rödd sem sagði að nú væri komið að fréttum vikunnar og kynnti til einhverja tvo unga menn til að ræða þær. Þessir ungu menn drógu engan dul á það að þeir væri sanntrúaðir Sjálfstæðismenn þótt forfeður þeirra hefðu verið Kratar úr Keflavík. Skyndilega leit maðurinn áhyggjufullur á konu sína ofan við tölvuskjáinn og sagði hugsandi. „Bölvað vesen er þetta. Við þurfum svo sárlega að kaupa nýjan rafgeymir í bílinn en við höfum bara andskotans ekki efni á því fyrr en um mánaðar mótin þegar ellilaunin koma inn.“ Konan leit sem snöggvast upp úr blaðinu og horfði hugsandi á mann sinn en sagði svo. „Nei, ég get að minnsta kosti ekkert gert þeim málum. Ég held að ég eigi ekki nema um fimm þúsund eftir inn á reikningnum og enn er um tíu dagar eftir til mánaðarmóta.“ Um stund horfðu þau þegjandi á hvort annað og í bakgrunni heyrðist glaðlegt hjalið í ungu Sjálfstæðismönnunum sem voru mættir til þess að tala um fréttir vikunnar. Um stund sökktu þau sér aftur í að rýna í tölvuskjáinn og blaðið en þó tautaði maðurinn um leið svona eins og við sjálfan sig. „Fjárinn að ég skildi þurfa að kaupa þetta stykki þarna í þvottavélina fyrr í mánuðinum það gerði mig alveg staurblankan.“ Um stund heyrðist ekkert í eldhúsinu nema auðvita hjalið í ungmennunum í útvarpstækinu þar sem mikið var hlegið. Skyndilega sagði konan án þess að líta af blaðinu og það var mikil undrun í rödd hennar. „Heyrðu, ég er að lesa hérna að einhver náungi í íslensku þjóðfélagi hafi þrjátíu og sex milljónir í tekjur á mánuði.“ Maður hennar leit upp frá tölvuskjánum og í svip hans mátti bæði lesa furðu og vantrú. Ja, hver andskotin hugsaði hann með sér. Í fyrstu datt honum í hug að þessi maður væri í engum vandræðum að kaupa sér rafgeymir ef hann þyrfti. En svo fljótlega varð honum ljóst hversu fáránleg þessi hugsun var. Maður með svona miklar tekjur í hverjum mánuði gæti auðveldlega keypt sér nýjan svona slyddujeppa eins og þau áttu í hverri viku án þess að finna fyrir því. Um stund heyrðist bara hjalið í ungu Sjálfstæðismönnunum þar sem annar þeirra var að tala um hvern fjandann væri verið að birta tekjur tekjuhárra Íslendinga til þess eins að vekja upp öfundargenið hjá fólki. Hann sjálfur væri bara ánægður með ef fólk hefði góðar tekjur á meðan hann sjálfur hefði nóg að bíta og brenna. Eftir einhverja stund leit konan upp frá blaðinu og horfði á mann sinn um leið og hún sagði. „Ég veit ekki hvernig ég á að fara að því að leysa út lyfin mín sem eru tilbúin í apótekinu. Ég þarf svo sárlega á þeim að halda ekki seinna en strax en svo er annað. Ég veit ekki hvort ég kemst út úr húsi vegna þess að sólinn á gömlu skónum mínum er farin að flagga laus.“ Maður hennar horfði á hana án þess að segja nokkuð en svipur hans lýsti einskonar uppgjöf. Í útvarpinu voru glaðlyndu Sjálfstæðismennirnir að lýsa því hvað þeir ætluðu að gera um helgina og þar var efst á lista að fara í golf eða liggja bara í leti. „Heyrðu.“ Sagði konan eftir einhverja stund. „Þessi náungi þarna sem stjórnar í Blá Lóninu er með eitthvað í kring um átján milljónir í mánaðartekjur.“ Maður hennar leit upp frá tölvuskjánum og neðri hakan hafði sigið töluvert af undrun. Hann sagði ekkert en í gegn um huga hans fluga einhverjar fáránlega hugsanir. Getur það verið að einhver í þessu þjóðfélagi geti verið svo merkilegur að hann hafi margföld árslaun þeirra hjóna til samans á einum mánuði. Hann lét sig síga aftur í stólbakið og var eins og sprungin blaðra að sjá. Þetta var ekki eins og hann hafði hugsað sér þegar hann hætti að vinna. Hann hafði aldrei tekið inn í myndina að því fylgdi þessar fjárhagsáhyggjur. Getur það verið að hægt sé að kalla þetta gott þjóðfélag sem kemur svona fram við fólk sem er búið að vinna frekar erfiða vinnu frá unglingsárum. Ég veit ekki hvað ykkur finnst, en ég efast um það. Höfundur er fyrrverandi sendibílstjóri.
Skoðun Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson skrifar
Skoðun Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir skrifar
Skoðun Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson skrifar
Skoðun Homo sapiens að öðrum toga: Af hverju ætti ég eiginlega að mæta á PIFF-kvikmyndhátíðina? Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar