Tískutal er fastur liður á Vísi þar sem rætt er við ólíka einstaklinga um þeirra persónulega stíl og hvernig tíska nýtist þeim í daglegu lífi. Klæðaburður er sannarlega fjölbreytt listform en við fáum að skyggnast inn í ólíka fataskápa og fræðast nánar um það merkilega tjáningarform sem tíska er fyrir hverjum og einum viðmælanda.
Hvað finnst þér skemmtilegast við tískuna?
Í fyrsta lagi fjölbreytileikinn og að hver og einn finni sinn stíl og sé snyrtilega klæddur. Það er hægt að vera flott klæddur án þess að vera í einhverri merkjavöru.
Hver er uppáhalds flíkin þín og af hverju?
Það er alltaf erfitt að velja eitthvað sérstakt en ætli það sé nú ekki bara strágulu jakkafötin mín, klassískur stíll frá Bellini á Ítalíu. Ég keypti þessi föt í London líklegast fyrir um þrjátíu árum síðan. Þú sérð það að ég geng í fötum sem eru komin til ára sinna líka. Þetta er auðvitað sumarklæðnaður, efnið er létt og fínt, tasmania ull.
Ef ég fer til suðurlanda þá get ég tekið þessi föt með ef maður þarf að klæða sig upp fyrir betri boð. En ég verð nú bara að viðurkenna það að ég sé varla íslenskan karlmann í svona jakkafötum. Þetta eru einu jakkafötin mín þar sem ég nota ekki slaufu því það er hneppt upp í hálsmál. Þau eru létt og manni líður óskaplega vel í þessum fötum. En ég get bara klætt mig í þau svona þrisvar sinnum á ári.
Ég fer vel með föt og er með föt sem spanna 40 ára tímabil.
Svo hef ég einhverja flottustu dömu saumakonu landsins sem lagar og lagfærir allt fyrir mig til að halda fötunum í besta lagi. Það er enginn önnur en Stefanía sem rekur Saumastofu Íslands og hún er nýbúin að fara í gegnum allan fataskápinn þannig það er allt í eins fullkomnu lagi og hugsast getur. Hluti af kostnaðinum er greiddur í vinjettu bókum. Ég fór líka með hluta af fatnaðinum til Bjargar - þetta er heilmikið mál að halda þessu í svona fínu formi. Kristinn Kristinsson í Björg sér um að hreinsa og pressa fötin og ég tek til svona einu sinni á ári. Góð efni þau jafna sig yfirleitt ef það koma einhverjar krumpur eða annað þegar þau eru vel upp hengd.
Eyðirðu miklum tíma í að velja föt hverju sinni?
Ég gef mér alltaf svona tuttugu mínútur þegar ég er að klæða mig upp. Dagsdaglega er ég í svona casual fötum og þá er ég nú ekki nema þrjár mínútur að velja mér klæðnað, en ég vel mér þó alltaf. Ég hef þann sið hvern einasta morgun að klæða mig eftir skapi, veðri, árstíma og hvað er framundan þann daginn. Og svo skipti ég um föt ef ég er að fara í síðdegis eða kvöldboð eða annað slíkt.
Þetta er ákveðin þjálfun og fyrir mig er þetta hugarleikfimi.
Hvernig myndirðu lýsa stílnum þínum?
Létt klassískur herrastíll.
Hefur stíllinn þinn breyst mikið í gegnum tíðina og hvernig þá?
Hann hefur breyst hægt og sígandi. Ég tek meira af litum til að mynda í slaufum, sokkum, skyrtum og jakkafötum. Það hafa orðið ákveðnar breytingar hjá mér frá einum áratugi til annars, sem betur fer. Maður má ekki staðna og ég er enn að breyta. Ég hugsa að ég geri það bara eins lengi og auðið er.
Fyrir fimm árum síðan fór ég að ganga með hatt af algjörri tilviljun. Ég tók þann sið eftir föður mínum. Hann byrjaði að ganga með hatt um tvítugt og hann gekk með hatt í um 50 ár en ég ætlaði nú ekki að ganga með hatt. Alveg sama hvernig veður var þá var faðir minn alltaf með fína hatta, aldrei með vetrarhúfur eða annað slíkt.
Ég keypti hatt í gamni í London fyrir um 30 árum síðan og hann var rykfallinn upp í skáp í áratugi. Alveg eins og þegar ég byrjaði að skrifa vinjetturnar þá helltist yfir mig eitthvað, ég var knúinn að fara upp í skáp, sækja hattinn, dusta rykið af honum og setja hann á mig því ég var að fara í óskaplega elegant síðsumarsboð. Ég gerði mér enga grein um hvað þetta myndi vekja mikla athygli. Það er svo sérkennilegt eftir þetta atvik fór ég að setja upp hattinn annað slagið, svo þegar ég var erlendis var ég alltaf að rekast á hattaverslanir sem fóru að bjóða tilboð tveir fyrir einn - ég hafði aldrei rekist á þetta áður. Ég sagði við mig: „Ármann minn þú verður að eiga úrval af höttum.“
Í London, New York, París og Róm var alltaf að rekast á verslanir með höttum og þá sló ég til. Ég á hvorki meira né minna en fjórtán hatta í dag. Að vísu yfir veturinn þá geng ég alltaf með bjarnaskinns hött sem Eggert Feldskeri hannaði fyrir mig fyrir 36 árum síðan! Eftir að ferðamenn fóru að koma til landsins þá er ég stoppaður af þeim. Ekki nóg með það þá vísa ég alltaf á Eggert feldskera og hann hefur haft stórviðskipti af því. Rúsínan í pylsuendanum með skinnhöttinn minn er að hann hefur lent inn í tvær sögur hjá mér og líka lent á portrettverki af mér sem Hulda Vilhjálms málaði. Ég er búinn að ganga með hana í 35 vetur.
Hvaðan sækirðu innblástur í tískunni?
Ég fékk góða skólun í vali á fötum og litum hjá Báru bleiku Sigurjónsdóttur, líklegast einni af flottustu og best klæddu konum á Íslandi á 20. öld og fram yfir aldamót.
The eyes have to travel er enskt máltæki, augun þurfa að ferðast. Þegar ég er á ferðalögum erlendis finnst mér alltaf ánægjulegt að ganga um götur borgarinnar og skoða í glugga verslana, svona window shopping, án þess að ég sé í innkaupaleiðangri. Einstaka sinnum þá sé ég auðvitað tískumyndir í dagblöðunum. Þannig að út frá þessu sjónræna þá myndast áhugi á einhverjum ákveðnum stíl, litum eða fatnaði.
Það er svo sérkennilegt að í dag geng ég til að mynda stundum í fötum þar sem það getur verið þrjátíu ára munur á því hvenær ég keypti jakkann og skyrtuna, slaufuna eða skóna en samt smellpassar það saman og myndar eina heild.
Það er það sem mér finnst svo ánægjulegt þegar ég er að klæða mig upp og raða saman, þá getur þetta verið frá þremur, fjórum mismunandi tímabilum.
Ertu með einhver boð og bönn þegar það kemur að klæðaburði?
Enga fjósamennsku.
Halda mínum stíl hvað sem öðrum finnst, það er regla númer tvö.
Í þriðja lagi þá veitir það vellíðan að klæða sig vel.
Hver er eftirminnilegasta flík sem þú hefur klæðst og af hverju?
Það hlýtur að vera uppáhalds flíkin mín, strágulu jakkafötin. Ég er í þessum fötum á portrett mynd ársins 2001 hjá Blaðaljósmyndafélagi Íslands. Og ég taldi mig djarfan að kaupa þessi föt fyrir um þrjátíu árum síðan.
Býrðu yfir einhverju góðu ráði þegar það kemur að tísku?
Að hver og einn finni sinn eigin stíl. Það veitir líka ánægju, að leggja það á sig að finna sinn eigin stíl. Svo þróast þetta líka í undirmeðvitundinni. Það er alveg eins og með sögurnar mínar, undirmeðvitundin hún er að vinna alveg á fullu. Léttasta verkið er að skrifa sögurnar, aðdragandinn getur verið nokkrir dagar, vikur eða ár.
Það er alveg eins og með fatastílinn, það er erfitt að útskýra það nákvæmlega en þetta er ákveðin þróun, að skoða, sjá og hafa áhuga á því sem er verið að bjóða. Svo smátt og smátt vinna úr þeim hugmyndum.
