Í þessu má greina óbeina gagnrýni á ríkisstjórn Katrínar Jakobsdóttur og heldur klúðurslega bankasölu þegar eignarhluti ríkisins í Íslandsbankinn var seldur.
Kristrún mætti í Bíti Bylgjunnar í morgun, í sitt fyrsta opinbera viðtal eftir fæðingarorlof og var í miklu stuði. Hún sagðist ekki hafa verið í fríi, hún hafi verið að sinna flokknum inn á við en haldið fjölmiðlum fjarri. Samfylkingin hefur flogið með himinskautum í skoðanakönnunum; er orðinn stærsti flokkurinn og mælist með 28 prósenta fylgi. Þetta er samkvæmt þjóðarpúlsi Gallup og eykur flokkurinn enn forskotið á Sjálfstæðisflokkinn. Stuðningur við ríkisstjórnina hefur aldrei verið minni og mælist nú 38 prósent. Kristrún var innt eftir þessu mikla flugi flokksins.
„Já, ég veit ekki hvort ég er rétta manneskjan til að svara þessu. En þetta eru auðvitað skilaboð til okkar um að við verðum að standa okkur, svona fylgi fylgja væntingar. Vonandi jákvæðar væntingar fremur en að þetta sé óánægjufylgi.“
Kristrún segir að slíkt fylgi skili sér, þangað hafi verið stefnt og að Samfylkingin sé rétt að byrja.
Í samtalinu var rætt um stöðuna í samfélaginu eins og hún birtist í ræðum verkalýðsleiðtoga 1. maí. Þar gæti verulegrar óánægju með stöðuna. Kristrún var spurð hvað hún hefði gert öðru vísi en þau Katrín Jakobsdóttir forsætisráðherra og Bjarni Benediktsson fjármálaráðherra?
Viðbrögð ríkisstjórnarinnar við fyrirsjáanlegri verðbólgu klén
Kristrún sagði að það væri ýmislegt. Hún vildi vera sanngjörn og sagði það vissulega svo að hið opinbera og fjármálakerfið – kerfið – væri svolítið eins og olíuskip sem ekki yrði snúið í snatri. Það taki tíma að breyta.
„En ef við tökum bara stöðuna eins og hún blasti við í upphafi síðasta árs þá voru strax komin fram merki um að það stefndi í mikla verðbólgu. Ég veit að fólk er ekkert að fylgjast með því í smáatriðum hvað einstaka þingmenn eru að gera, en stór partur af þeim málflutningi sem ég og við í Samfylkingunni vorum með sneri að því að grípa í taumana áður en verðbólgan færi úr böndunum,“ segir Kristrún.
Formaður Samfylkingarinnar benti á að mikill orsakavaldur þar væri húsnæðismarkaðurinn. Kostnaður þar þrýsti á launakröfur og þá smiti það út annars staðar. Auðvitað væri það svo að ytri þættir hefðu áhrif svo sem stríð í Úkraínu en það hefði þurft að bregðast við þeim innlendu þáttum.
„Það hefði þurft að bregðast með því að reyna að dempa höggið sem almenn heimili fá sem hefði þá mögulega dregið úr launaþrýstingi og almennum verðkostnaði innanlands.“
Afnám bankaskatts skilaði sér aldrei til neytenda
Kristrún nefnir í því sambandi að ríkið hefði þurft að setja meira í barnabætur, meira í húsnæðisbætur og vaxtabætur.
„Slíka tilfærslu á kostnaði er auðveldara að festa við ákveðna hópa en launahækkanir. Þær eiga það til að fréttast; ég fékk sjö prósent og þá vilt þú fá sjö prósent og svo framvegis.“
Með þeim hætti væri hægt að styðja betur við þá hópa sem þurfa mest á því að halda. Kristrún segir að ríkisstjórnin hafi brugðist seint og illa við fyrirsjáanlegum vanda. Grípa hefði þurft til hvalrekaskatta til að fjármagna útgjöld ríkissjóðs. Á erfiðum tímum sem þessum þurfi að gera það.
„Og fjármagnsskattar og það sé einfaldlega tekið á þenslunni þar sem þenslan er. Til dæmis bankaskatturinn sem var afnuminn að hluta á sínum tíma – það átti að skila sér allt til neytenda. Það hefur ekkert skilað sér til neytenda!“
