Aðeins fimmtungur hjúkrunarfræðinga segist sjaldan eða aldrei hafa áhyggjur af því að lenda í alvarlegu atviki í starfi sínu. Tæplega 43 prósent segjast oft eða mjög oft hafa áhyggjur og rétt rúmur þriðjungur hefur stundum áhyggjur.
Þá segjast um 42 prósent hjúkrunarfræðinga mæta fremur eða mjög oft til vinnu þar sem mönnun var ekki næg til að tryggja lágmarksöryggi skjólstæðinga. Formaður Félags íslenskra hjúkrunarfræðinga hefur áhyggjur af stöðunni.
„Þú mætir í vinnuna og þú heldur að það sé fullmannað, það er ekki fullmannað. Við erum undirmönnuð og þú berð ábyrgð á vaktinni þannig ábyrgðin liggur hjá hjúkrunarfræðingnum. Þetta er ekkert endilega svona hjá sambærilegum stéttum,“ segir Guðbjörg Pálsdóttir.
Könnunin var framkvæmd af Maskínu fyrir félag íslenskra hjúkrunarfræðinga dagana 20. september til 10. október síðastliðinn og var svarhlutfallið tæplega 65 prósent en samabærilegt hlutfall hjúkrunarfræðinga, 60,7 prósent, sögðust hafa hugsað af alvöru að hætta í starfi á síðustu tveimur árum. Sem helstu ástæður þess, nefna 40 prósent starfstengt álag og 32,8 prósent launakjör.
„Þetta er mjög alvarlegt. Því eitt eru launakjörin , sem að náttúrulega er aðal áherslan. Það fer ekkert á milli mála það þarf að hætta grunnlaunin. Hitt er líka starfsaðstæðurnar og álagið í starfi,“ segir Guðbjörg og bendir á að Ísland geti lært af öðrum þjóðum.
„Þar sem hefur verið gert átak í því að halda í hjúkrunarfræðinga í starfi og bjóða þeim upp á betra starfsumhverfi og launakjör þá fer fólk þangað í vinnu og við höfum hjúkrunarfræðinga úti í samfélaginu sem við viljum fá til starfa,“ segir Guðbjörg.
Hún bindur miklar vonir um að frumvarp við refsiábyrgð heilbrigðisstarfsfólks verði samþykkt í vetur. „Ekki fór þetta í gegn í vor og nú er kominn nóvember og ég veit ekki alveg hvað er svona flókið. Það þarf að klára málið, það eru allir sammála um það. Það þarf að gera smá breytingar í viðbót en það þarf að klára þetta og koma þessu í gegn.“
