Munurinn á þjóðerniskennd versus sálernis þarfar upplifun Matthildur Björnsdóttir skrifar 16. júlí 2024 10:01 Er veruleiki sem er að koma æ meira í ljós í einstaklingum í dag. Sú tilfinning hefur hugsanlega verið til um aldir. En kemur meira í ljós á tímum auðveldari ferðalaga og upplifunar á öðrum löndum sem og háttum. Þjóðerniskennd og hollusta var það sem stjórnmála lið börðu inn í hugi þjóða til að halda þeim sem fæddust þar sem lengst. Og það séð sem mikil dyggð að vera trúr þeim áhrifum. Sú tilfinning er auðvitað enn í mörgum einstaklingum allra þjóða. Þegar sumir upplifa þá þörf og þrá, að sjá og lifa við það sem er í gangi í öðrum löndum og þjóðum. Það er líka á hreinu að það eru Íslendingar á landinu, sem gætu aldrei hugsað sér að búa eða vera annarsstaðar í heiminum, þó að sum þeirra fari í heimsókn til annars lands til að fá meiri sól. Ég hef átt tjáskipti við einstaklinga sem eru mjög trygg þessu þjóðerni. Ég sé það svo á annan hátt í þeim sem hafa flutt til Íslands og eru ástfangin upp yfir höfuð að vera þar. Þá hugsar þessi, núna 77 ára kona, sem flutti til Ástralíu fyrir 37 árum: Hvernig munu þau elska snjóinn, langa dimma vetur og allskonar erfið veður þegar götur fyllast af snjó sem svo frýs. Það rignir og vindur blæs, sem gerir það erfitt að standa uppréttur á hálkunni frá hinum óþiðna ís undir. Líkami minn fékk nóg af því að detta og oft á bakið. Svo er það að tröppur fyllast af snjó sem maður verður að moka burtséð frá tíma á leið til vinnu, svo ekki sé gleymt að nefna, að ytri hurðarkarmur í kjallaraíbúð minni fylltist af snjó í vissri vindátt. Það er fyndið að heyra Ástrala hér sjá snjó í rómantísku ljósi. Það er af því að þau hafa bara séð hann á myndum. Þá gerir hann landslagið svo hvítt og fallegt eins og það sé sakleysið eitt. Og lýsir upp umhverfið. Þá fer ég oft í að sýna veruleika hliðina, og segi að alla vega fyrir mig sé snjór bara það fyrir að fara á skíði. Ég veit um Ástrala á Íslandi sem hafa ekki haft neitt af því í fæðingarlandinu en alla vega einn þeirra hefur kvartað minna yfir veðrinu en konan hans, sem er fædd á Íslandi. Hún lifði í mörg ár við snjóleysi og öruggar göngugötur hér. Það sé ég að það sé þörf sálarinnar að breyta til og þurfa víðáttumeiri upplifun en var í boði í fæðingarlandinu, og myndi eiga við einstaklinga frá ótal öðrum löndum og þjóðum heims. Þá er ég ekki að tala um einstaklinga sem neyðast til að flýja land sitt. Það er annarskonar dæmi. Af því að ekki nærri allir sem neyðast til að flýja hafa þráð að fara í burtu en stríð og náttúruhamfarir neyðir þau til þess. Svo veit ég um mannveru sem ég hitti á útihátíð hér. Ég fékk einskonar hugsanaflutnings skilaboð inn í heilann að hefði átt fyrra líf á Íslandi fyrir löngu síðan, sem staðfestist frekar með hver áhugamál hans væru. Þetta skilaboð hreinlega gaf honum það síðasta atriði. Svo fór hann að skipuleggja ferð til Íslands, til að sjá hvernig upplifunin yrði að koma til landsins eftir öll þessi ár. Sálir ferðast frá einum líkama til annars sumar fljótlega aðrar eftir langa dvöl þarna úti Ég skildi aldrei Íslenska orðið endurholdgun á meðan ég var á landinu. Þar sem það virtist gefa í skyn að sálin færi í sama gamla líkamann aftur. Það stóðst ekki. Hvernig blési neinn líf í lík í jörðu sem væri að molna niður. Svo að ég sleppti að hugsa um það. Nokkrum árum eftir að koma hingað gerðist það, að eftir að fara í hreinsun á orkuhjúpum mínum, sem og að losa mig við áhrif frá neikvæðum skilaboðum til mín sem mannveru, opnaðist nýr heimur. Sem var um að fá innsýn til að vita og fá þá upplifun að það er sálin sem kemur og fer inn og út úr líkömum á ferð sinni til þroska. Þaðan er veruleikinn um nýjar sálir, ungar sálir, þroskaðar sálir og gamlar sálir. Það er ekki um að trúa því í blindni.Mannverur verða að ná að vita, finna og sjá að þær eru ekki tóm bók þegar þær koma í þann líkama. Þær hafa veganesti lífsreynslu í sálarhólfi þess sem hafði verið í öðrum líkama. Eins og var með mig um árið semhafði ekki neina þessa lífs minningu um né hafa séð Bretland. En þegar við fórum þangað árið 2000 var allt svæðið í kring um flugvöllinn svo kunnuglegt, ég þekkti það svæði, hafði verið þar. En í öðrum líkama. Það segir mér að einstaklingar hafi upplifað til dæmis borg sem þau hafi ekki komið til í þessu lífi vera mjög kunnuglega. Þau einhvern veginn þekkja hana út og inn. Sem er frá því sem sálin geymir í því sem ég kalla lífsreynslu pokann. Svo eru alla vega margir einnig með hinn hluta sálar þar sem óunnin verkefni eru og ógrædd sálar og tilfinningaleg sár. Það var einstakt að vitna Nelson Mandela sem var alla vega eldri sál tala. Og ekki síst þegar hann og Desmond Tutu fóru í það að láta fanga horfast í augu við þá sem þeir höfðu framið glæp gegn. Það var magnað af því að þá er orkan í vinnslu og getur hraðað nýjum skilningi í hugum fanga. Og alla vega stundum einnig hugum þolenda. Þarna voru eldri sálir með nægt innsæi frá sér til að skilja mikilvægi slíks alla vega í mörgum tilfellum. Og engin læti né mótmæli urðu. Ég er nógu gömul til að hafa verið á landinu þegar þjóðin var mun fámennari og tilfinning mín um þá tíma er að að svo mörgu leyti var það eins ansi rækilega rammað inn hvað varðaði verðgildi og viðhorf til tjáninga og gegn tilfinningum og tilfinningasemi. Þjóðar kröfur um þöggun voru um svo margt sem ég er ekki sú eina um að vera að tjá það opinberlega núna. Það er svo mjög sérkennilega ánægjulegt að lesa tjáskipti innflytjenda síðustu árin sem hafa séð Ísland sem land sitt og fólkið sem sína þjóð, verði og séu sum þegar komin með sterka þjóðerniskennd fyrir land og þjóð. Sem er af því að það er það sem sál þeirra kallar þau til að lifa. Sumir eins og ég les í blöðunum, faraí að upplifa að búa í landi í nokkur ár og flytja sig svo til þess næsta og áfram til fleiri landa. Burtséð hvort þau séu endilega að ætla að festa rætur í nýju landi, eða ekki? Ég sé það sem mikið námskeið fyrir huga og sál sem ég þekki af eigin reynslu, og að það sem þau læri í hverju landi verði veganesti sálna þeirra áfram í þessu lífi eða þeim næstu. Ég fékk athyglisverða innsýn í þetta með sálir og val á foreldri. Það var ung tvíkynhneigð kona á bekknum, svo skynjaði ég sál sem yrði drengur höfrandi yfir henni, sem þráði að hún myndi bjóða sér inn. Ég spurði hana þá hvort hún myndi vilja verða móðir? Hún sagði já, ef kringumstæðurnar breyttust. Það hlýtur að hafa verið þrýstingur frá þessari sál sem ég talaði ekki um þannig. Égmyndi aldrei segja neinum að þau verði að verða foreldrar. Það er atriði sem hver mannvera á að finna innan frá í sér að eigi að gerast. Hún sendi mér svo bréf þar sem hún sagði að hún hafði endað sambandið og hefði hitt mann í þeirri borg sem hún kom frá, og væri barnshafandi. Svo sendi hún mér mynd af sér og barninu, sem sýndi á hreinu að það var sálin sem vildi hana sem móður. Svo var önnur kona sem kom á bekkinn, að segja mér að hún þrái að fá börn. Þá komu þær upplýsingar: Að jú, hún muni fá þau, en það verði ekki strax. Ég lærði svo seinna að þau komu. Það var og er mjög líklegt að vera vegna tengsla við viðkomandi í fyrra lífi. En ég tel að það séu líka milljónir einstaklinga á jörðu sem skutust inn í leg kvenna um aldir sem boðflennur þar. Og ekki allar sálir það ánægðar með foreldrana. Auðvitað eru líka milljónir einstaklinga sem hafa fengið foreldra sem þau voru sæl með. Og foreldrar börn sem þau voru og eru alsæl að hafa fengið. Þessi tvö atriði Þjóðerni versus Sálerni(orð sem ég kom upp með) er það semer að hreyfa mannkyn til á þessari miklu jörð okkar og það ábyggilega mest til góðs. Þó að við sjáum og vitum að skaparinn skaffar allt heila klabbið. Það er enginn Guð barnapía þarna úti. Það er okkar hlutverk að sýna mannúðina. Höfundur er Íslendingur sem hefur verið búsettur til langs tíma í Ástralíu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Matthildur Björnsdóttir Mest lesið Þegar móðir mín kvaddi okkur fyrir einu ári síðan í dag Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Álit Einhverfupaunksins um ABA meðferð og kennslu á Íslandi Sigrún Ósk Stefánsdóttir Skoðun Ýmislegt um rafmagnsbíla og reiðhjól Valur Elli Valsson Skoðun Mammon hefur náð lífeyrissjóðum á sitt band Halla Signý Kristjánsdóttir Skoðun Þessi stórskrítnu norm í óbarnvænu samfélagi Sólveig María Svavarsdóttir Skoðun Um vaxtahækkanir og verð á hveiti Haukur Skúlason Skoðun „Við höfðum öll rangt fyrir okkur“ Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Öryggi byggir á mönnun og launum Jórunn Frímannsdóttir Skoðun Umhyggja - hvað er það? Árný Ingvarsdóttir Skoðun Forgangsorkan verður ekki skert Tinna Traustadóttir Skoðun Skoðun Skoðun Kenningar úr gildi svo að kirkjan þarf að komast á annað stig Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Dansaðu vindur Berglind Ósk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Þessi stórskrítnu norm í óbarnvænu samfélagi Sólveig María Svavarsdóttir skrifar Skoðun Um vaxtahækkanir og verð á hveiti Haukur Skúlason skrifar Skoðun Öryggi byggir á mönnun og launum Jórunn Frímannsdóttir skrifar Skoðun Álit Einhverfupaunksins um ABA meðferð og kennslu á Íslandi Sigrún Ósk Stefánsdóttir skrifar Skoðun Mammon hefur náð lífeyrissjóðum á sitt band Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Forgangsorkan verður ekki skert Tinna Traustadóttir skrifar Skoðun Umhyggja - hvað er það? Árný Ingvarsdóttir skrifar Skoðun „Við höfðum öll rangt fyrir okkur“ Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Akureyrarbær greiðir götu kvennaathvarfs á Akureyri eins og kostur er Ásthildur Sturludóttir skrifar Skoðun Þegar móðir mín kvaddi okkur fyrir einu ári síðan í dag Gísli Hvanndal Jakobsson skrifar Skoðun Íþróttahreyfingin og gerviverktaka Ástþór Jón Ragnheiðarson skrifar Skoðun Tölum um tilfinningar Amanda Ásdís Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Óttinn við íslensku rafkrónuna Birna Guðný Björnsdóttir skrifar Skoðun Áskorun til Sjúkratrygginga Íslands – hugsum í lausnum Björn Bjarki Þorsteinsson skrifar Skoðun Afnemum launamisrétti Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Skoðun Hvað hefur Ísland gert? Katla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Viðhorf almennings og neytenda til sjálfbærnimála fyrirtækja og stofnana skiptir miklu máli Soffía Sigurgeirsdóttir,Trausti Haraldsson skrifar Skoðun Ýmislegt um rafmagnsbíla og reiðhjól Valur Elli Valsson skrifar Skoðun Taugatýpísk forréttindi Mamiko Dís Ragnarsdóttir skrifar Skoðun Hver er ég og hvert er ég að fara? Ellý Tómasdóttir skrifar Skoðun Þeir borga sem nota! Tómas Kristjánsson skrifar Skoðun Að hjálpa fólki að standa á eigin fótum Jón Þór Kristjánsson skrifar Skoðun Samkennd samfélags Guðrún Karls Helgudóttir skrifar Skoðun „Heimferða- og fylgdadeild“ Eiríkur Rögnvaldsson skrifar Skoðun Til varnar mennsku kúgarans Hans Alexander Margrétarson Hansen skrifar Skoðun Þegar ómennskan vitnar í lög Bubbi Morthens skrifar Skoðun Engum til sóma Sigmar Guðmundsson skrifar Skoðun Góðan daginn, ég ætla að fá … ENGLISH PLEASE! Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar Sjá meira
Er veruleiki sem er að koma æ meira í ljós í einstaklingum í dag. Sú tilfinning hefur hugsanlega verið til um aldir. En kemur meira í ljós á tímum auðveldari ferðalaga og upplifunar á öðrum löndum sem og háttum. Þjóðerniskennd og hollusta var það sem stjórnmála lið börðu inn í hugi þjóða til að halda þeim sem fæddust þar sem lengst. Og það séð sem mikil dyggð að vera trúr þeim áhrifum. Sú tilfinning er auðvitað enn í mörgum einstaklingum allra þjóða. Þegar sumir upplifa þá þörf og þrá, að sjá og lifa við það sem er í gangi í öðrum löndum og þjóðum. Það er líka á hreinu að það eru Íslendingar á landinu, sem gætu aldrei hugsað sér að búa eða vera annarsstaðar í heiminum, þó að sum þeirra fari í heimsókn til annars lands til að fá meiri sól. Ég hef átt tjáskipti við einstaklinga sem eru mjög trygg þessu þjóðerni. Ég sé það svo á annan hátt í þeim sem hafa flutt til Íslands og eru ástfangin upp yfir höfuð að vera þar. Þá hugsar þessi, núna 77 ára kona, sem flutti til Ástralíu fyrir 37 árum: Hvernig munu þau elska snjóinn, langa dimma vetur og allskonar erfið veður þegar götur fyllast af snjó sem svo frýs. Það rignir og vindur blæs, sem gerir það erfitt að standa uppréttur á hálkunni frá hinum óþiðna ís undir. Líkami minn fékk nóg af því að detta og oft á bakið. Svo er það að tröppur fyllast af snjó sem maður verður að moka burtséð frá tíma á leið til vinnu, svo ekki sé gleymt að nefna, að ytri hurðarkarmur í kjallaraíbúð minni fylltist af snjó í vissri vindátt. Það er fyndið að heyra Ástrala hér sjá snjó í rómantísku ljósi. Það er af því að þau hafa bara séð hann á myndum. Þá gerir hann landslagið svo hvítt og fallegt eins og það sé sakleysið eitt. Og lýsir upp umhverfið. Þá fer ég oft í að sýna veruleika hliðina, og segi að alla vega fyrir mig sé snjór bara það fyrir að fara á skíði. Ég veit um Ástrala á Íslandi sem hafa ekki haft neitt af því í fæðingarlandinu en alla vega einn þeirra hefur kvartað minna yfir veðrinu en konan hans, sem er fædd á Íslandi. Hún lifði í mörg ár við snjóleysi og öruggar göngugötur hér. Það sé ég að það sé þörf sálarinnar að breyta til og þurfa víðáttumeiri upplifun en var í boði í fæðingarlandinu, og myndi eiga við einstaklinga frá ótal öðrum löndum og þjóðum heims. Þá er ég ekki að tala um einstaklinga sem neyðast til að flýja land sitt. Það er annarskonar dæmi. Af því að ekki nærri allir sem neyðast til að flýja hafa þráð að fara í burtu en stríð og náttúruhamfarir neyðir þau til þess. Svo veit ég um mannveru sem ég hitti á útihátíð hér. Ég fékk einskonar hugsanaflutnings skilaboð inn í heilann að hefði átt fyrra líf á Íslandi fyrir löngu síðan, sem staðfestist frekar með hver áhugamál hans væru. Þetta skilaboð hreinlega gaf honum það síðasta atriði. Svo fór hann að skipuleggja ferð til Íslands, til að sjá hvernig upplifunin yrði að koma til landsins eftir öll þessi ár. Sálir ferðast frá einum líkama til annars sumar fljótlega aðrar eftir langa dvöl þarna úti Ég skildi aldrei Íslenska orðið endurholdgun á meðan ég var á landinu. Þar sem það virtist gefa í skyn að sálin færi í sama gamla líkamann aftur. Það stóðst ekki. Hvernig blési neinn líf í lík í jörðu sem væri að molna niður. Svo að ég sleppti að hugsa um það. Nokkrum árum eftir að koma hingað gerðist það, að eftir að fara í hreinsun á orkuhjúpum mínum, sem og að losa mig við áhrif frá neikvæðum skilaboðum til mín sem mannveru, opnaðist nýr heimur. Sem var um að fá innsýn til að vita og fá þá upplifun að það er sálin sem kemur og fer inn og út úr líkömum á ferð sinni til þroska. Þaðan er veruleikinn um nýjar sálir, ungar sálir, þroskaðar sálir og gamlar sálir. Það er ekki um að trúa því í blindni.Mannverur verða að ná að vita, finna og sjá að þær eru ekki tóm bók þegar þær koma í þann líkama. Þær hafa veganesti lífsreynslu í sálarhólfi þess sem hafði verið í öðrum líkama. Eins og var með mig um árið semhafði ekki neina þessa lífs minningu um né hafa séð Bretland. En þegar við fórum þangað árið 2000 var allt svæðið í kring um flugvöllinn svo kunnuglegt, ég þekkti það svæði, hafði verið þar. En í öðrum líkama. Það segir mér að einstaklingar hafi upplifað til dæmis borg sem þau hafi ekki komið til í þessu lífi vera mjög kunnuglega. Þau einhvern veginn þekkja hana út og inn. Sem er frá því sem sálin geymir í því sem ég kalla lífsreynslu pokann. Svo eru alla vega margir einnig með hinn hluta sálar þar sem óunnin verkefni eru og ógrædd sálar og tilfinningaleg sár. Það var einstakt að vitna Nelson Mandela sem var alla vega eldri sál tala. Og ekki síst þegar hann og Desmond Tutu fóru í það að láta fanga horfast í augu við þá sem þeir höfðu framið glæp gegn. Það var magnað af því að þá er orkan í vinnslu og getur hraðað nýjum skilningi í hugum fanga. Og alla vega stundum einnig hugum þolenda. Þarna voru eldri sálir með nægt innsæi frá sér til að skilja mikilvægi slíks alla vega í mörgum tilfellum. Og engin læti né mótmæli urðu. Ég er nógu gömul til að hafa verið á landinu þegar þjóðin var mun fámennari og tilfinning mín um þá tíma er að að svo mörgu leyti var það eins ansi rækilega rammað inn hvað varðaði verðgildi og viðhorf til tjáninga og gegn tilfinningum og tilfinningasemi. Þjóðar kröfur um þöggun voru um svo margt sem ég er ekki sú eina um að vera að tjá það opinberlega núna. Það er svo mjög sérkennilega ánægjulegt að lesa tjáskipti innflytjenda síðustu árin sem hafa séð Ísland sem land sitt og fólkið sem sína þjóð, verði og séu sum þegar komin með sterka þjóðerniskennd fyrir land og þjóð. Sem er af því að það er það sem sál þeirra kallar þau til að lifa. Sumir eins og ég les í blöðunum, faraí að upplifa að búa í landi í nokkur ár og flytja sig svo til þess næsta og áfram til fleiri landa. Burtséð hvort þau séu endilega að ætla að festa rætur í nýju landi, eða ekki? Ég sé það sem mikið námskeið fyrir huga og sál sem ég þekki af eigin reynslu, og að það sem þau læri í hverju landi verði veganesti sálna þeirra áfram í þessu lífi eða þeim næstu. Ég fékk athyglisverða innsýn í þetta með sálir og val á foreldri. Það var ung tvíkynhneigð kona á bekknum, svo skynjaði ég sál sem yrði drengur höfrandi yfir henni, sem þráði að hún myndi bjóða sér inn. Ég spurði hana þá hvort hún myndi vilja verða móðir? Hún sagði já, ef kringumstæðurnar breyttust. Það hlýtur að hafa verið þrýstingur frá þessari sál sem ég talaði ekki um þannig. Égmyndi aldrei segja neinum að þau verði að verða foreldrar. Það er atriði sem hver mannvera á að finna innan frá í sér að eigi að gerast. Hún sendi mér svo bréf þar sem hún sagði að hún hafði endað sambandið og hefði hitt mann í þeirri borg sem hún kom frá, og væri barnshafandi. Svo sendi hún mér mynd af sér og barninu, sem sýndi á hreinu að það var sálin sem vildi hana sem móður. Svo var önnur kona sem kom á bekkinn, að segja mér að hún þrái að fá börn. Þá komu þær upplýsingar: Að jú, hún muni fá þau, en það verði ekki strax. Ég lærði svo seinna að þau komu. Það var og er mjög líklegt að vera vegna tengsla við viðkomandi í fyrra lífi. En ég tel að það séu líka milljónir einstaklinga á jörðu sem skutust inn í leg kvenna um aldir sem boðflennur þar. Og ekki allar sálir það ánægðar með foreldrana. Auðvitað eru líka milljónir einstaklinga sem hafa fengið foreldra sem þau voru sæl með. Og foreldrar börn sem þau voru og eru alsæl að hafa fengið. Þessi tvö atriði Þjóðerni versus Sálerni(orð sem ég kom upp með) er það semer að hreyfa mannkyn til á þessari miklu jörð okkar og það ábyggilega mest til góðs. Þó að við sjáum og vitum að skaparinn skaffar allt heila klabbið. Það er enginn Guð barnapía þarna úti. Það er okkar hlutverk að sýna mannúðina. Höfundur er Íslendingur sem hefur verið búsettur til langs tíma í Ástralíu.
Skoðun Álit Einhverfupaunksins um ABA meðferð og kennslu á Íslandi Sigrún Ósk Stefánsdóttir skrifar
Skoðun Akureyrarbær greiðir götu kvennaathvarfs á Akureyri eins og kostur er Ásthildur Sturludóttir skrifar
Skoðun Viðhorf almennings og neytenda til sjálfbærnimála fyrirtækja og stofnana skiptir miklu máli Soffía Sigurgeirsdóttir,Trausti Haraldsson skrifar