Velferðin fyrir borð borin 15. desember 2006 06:00 Ég er búin að vera sjóðandi reið lengi, lengi og fylltist áðan enn á ný réttlátri reiði. Ég veit ekki hvað í ósköpunum ég er að gera hér á þessu guðsvolaða landi, þar sem velferð almennings er sífellt fyrir borð borin. Tryggingakerfið er í molum og þjónusta heilbrigðiskerfisins í henglum, íslenskum almúga uppálagt að læra nú almennilega á biðraðamenninguna, sýna þolinmæði þjakaður af kvölum. Ég get illa sett mig í spor þess fólks sem er óvinnufært á meðan það bíður í allt að tvö ár eftir að fá nýjan hné- eða mjaðmalið í landi þar sem uppstokkun sjúkrastofnana er talin nauðsynleg með reglulegu millibili, deildir fluttar milli húsa og hæða með tilheyrandi breytingum á rándýrum innréttingum og tímabundnum lokunum. Þar sem sjálfsagt þykir að loka deildum yfir sumartímann vegna sparnaðar og sárveikir sjúklingar nánast settir út á guð og gaddinn (kannski í veikri von um að þeim fækki). Í landi þar sem fátæktinni er afneitað af valdamönnum sem tilkynna opinberlega að þeim þyki hafragrautur góður (og vellingur eflaust veislumatur) - svo gefa þeir kannski fimm læri til mæðrastyrksnefndar fyrir jólin. Þar sem heilabiluðum er á ævikveldi plantað í rúm í margra manna herbergjum með öðrum farlama gamalmennum sem hafa lagt grundvöllinn að velferðarkerfi okkar. Innréttingin: ein hilla við höfðagaflinn fyrir myndir af börnum og barnabörnum. Í landi þar sem svívirðilegustu sálarmorð, kynferðisofbeldi gagnvart börnum og ungum stúlkum þykir lítið refsivert. Þar sem það þykir fréttnæmt ef engin nauðgun er kærð eftir heila helgi. Þar sem engum ungum dreng dettur í hug að kæra kynferðisbrot af ótta við umtal og skömm. Þar sem kynferðisbrotamálum er sífellt vísað frá dómi vegna ónógra sannana, firningarákvæða eða formgalla. Þar sem lífsgæðakapphaupið er svo klikkað að ekkert er eðlilegra en að grunnskólanemendur fái sér vinnu með skóla til þess að eiga nógan pening fyrir „bráðnauðsynlegum" lífsgæðum. Þar sem íbúðalánin eru með lánakjörum samkvæmt okurlánakerfi íslenska ríkisins af því ríkisvaldið komst upp með að afnema verðtryggingu launa, en halda verðtryggingu lána. Í landi, þar sem allt stefnir í kollsiglingu og gjaldþrot yngri kynslóðarinnar sem var ginkeypt fyrir síðustu gylliboðum bankakerfisins á íbúðamarkaðnum og situr nú í skuldasúpunni upp fyrir haus. Í landi þar sem úrlausn sumra verður landfótti, annarra sjálfsvíg. Þar sem sjálfsagt þykir að senda fyrstu gylliboð bankanna í kjölfar skírnar barnanna og síðar streyma tilboðin um bankareikninga og debetkort með bíómiða í kaupbæti. Enda ungdómurinn upp til hópa svo firrtur af þessu fáránlega fjármálauppeldi að honum þykir frábært að geta keypt eitthvað fyrir ekki neitt og borgað síðar. Í landi þar sem eina vonin fyrir aukinn hagvöxt er talin vera sú, að selja landið undir álver, sökkva landinu og selja raforkuna á útsöluverði til fyrirtækja sem eru alræmd fyrir yfirgang og spillingu, svo ekki sé talað um mengunina sem þau skilja eftir sig þegar þau taka sig upp og fara. Ég get ekki losnað við úr huga mínum orð konunnar sem var spurð í sjónvarpsþætti nýlega, varðandi virkjanir, hvort meira ætti að virkja á landinu okkar. Hún sagði íhugul: „Nei, sá sem drekkir móður sinni lítur ekki framar glaðan dag." Mér varð hverft við, vegna þess að daginn áður hafði ég horft á sakamálaþátt í sjónvarpinu þar sem ungur fjöldamorðingi var dæmdur eftir að komið hafði í ljós, að upphaf glæpaferils hans mátti rekja til þess þegar hann, tíu ára gamall, drekkti móður sinni og fullnægði þar með því sem hann í barnaskap sínum taldi réttlæti. Ég stend mig að því að verða pólitískari með hverjum deginum sem líður, án þess að vera nokkurs staðar flokksbundin, finnst ég eiga hvergi heima, finnst eins og það sé sama rassgatið undir öllum valdhöfum liðinna ára. Verð sífellt reiðari og reiðari, en finnst ég um leið svo máttlaus, að geta ekki haft nein áhrif. Tuða bara í símanum og helli mér yfir sárasaklausa vini sem nenna að hlusta á mig. En nú finn ég mig knúna til að láta fleiri heyra hversu illa mér líður að horfa upp á allt þetta endemisrugl, þar sem stjórnvöld hugsa aldrei lengra en að næstu kosningum - spara aurinn og henda krónunni; stjórnvöld, sem hafa fyrir löngu sópað vandanum undir teppið og keppast nú við að fjölga hæðunum á húsinu af því teppið er farið að skríða upp stigann. Hvernig líður öðru hugsandi fólki í þessu fallega landi firringarinnar? Af hverju skiptir líf og velferð svona litlu máli í okkar litla fallega landi þessari veröld græðginnar útópíu lýðveldisins þar sem flokkun kostnaðar er ætíð af tvennum toga: annars vegar: FÓRNARKOSTNAÐUR lágmarkaður til viðhalds volaðri þjóð sem kyngir illa matreiddum sannleikanum og kúgast í laumi (en heldur virðingu sinni út á við - og þegir af óttablandinni skömm) hins vegar: AUGLÝSINGAKOSTNAÐUR ótakmarkaður handa valdhafanum svo hann geti barið sér á brjóst í fjölmiðlum (og hreykt sér eins og haninn á haugnum sem hefur einn og sjálfur haft allar hænurnar undir) og auglýsir Ísland í gylltum ljóma sem draumaland perranna. Ég stend mig að því að verða pólitískari með hverjum deginum sem líður, án þess að vera nokkurs staðar flokksbundin, finnst ég eiga hvergi heima, finnst eins og það sé sama rassgatið undir öllum valdhöfum liðinna ára. Þorgerður Mattía Kristiansen Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skoðun Mest lesið Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson Skoðun Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ Skoðun Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift Skoðun Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun Miðjumoð í húsnæðismálum og áróður Viðskiptaráðs Jón Ferdínand Estherarson,Unnur Rán Reynisdóttir,Arnar Páll Gunnlaugsson Skoðun Þjóð sem lætur kyrrt liggja? Magnús Árni Skjöld Magnússon Skoðun Talið við okkur áður en þið talið um okkur Ian McDonald Skoðun Umbætur í innkaupum hins opinbera á upplýsingatækni Lilja Björk Guðmundsdóttir Skoðun Losar Alþingi um leyfisveitinga-flækjuna? Katrín Helga Hallgrímsdóttir Skoðun Óður til Sigga sjéní Ingvi Þór Georgsson Skoðun Skoðun Skoðun Raunir ríka fólksins og bænir þess Jónas Yngvi Ásgrímsson skrifar Skoðun Myglaða nestisboxið og gleymda sítrónan María Rut Kristinsdóttir skrifar Skoðun Talið við okkur áður en þið talið um okkur Ian McDonald skrifar Skoðun Björgunarleiðangur fyrir Heimsmarkmiðin Antonio Guterres skrifar Skoðun Átti ekki að klára dæmið í geðheilbrigðismálum? Ingveldur Anna Sigurðardóttir skrifar Skoðun Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ skrifar Skoðun Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift skrifar Skoðun Óður til Sigga sjéní Ingvi Þór Georgsson skrifar Skoðun Álframleiðsla á Íslandi er ekki bara mikilvæg fyrir Ísland Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Skoðun Miðjumoð í húsnæðismálum og áróður Viðskiptaráðs Jón Ferdínand Estherarson,Unnur Rán Reynisdóttir,Arnar Páll Gunnlaugsson skrifar Skoðun Örvæntingafullir endó-sjúklingar Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Þjóð sem lætur kyrrt liggja? Magnús Árni Skjöld Magnússon skrifar Skoðun Umbætur í innkaupum hins opinbera á upplýsingatækni Lilja Björk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Losar Alþingi um leyfisveitinga-flækjuna? Katrín Helga Hallgrímsdóttir skrifar Skoðun Dómsdagur nálgast! Hólmgeir Baldursson skrifar Skoðun Er slysahætta í kringum sorpílátið heima hjá þér? Anna Jóna Kjartansdóttir,Pétur Gísli Jónsson skrifar Skoðun Ég og Parkinson – leitin að greiningu og leiðin til betra lífs Guðrún Einarsdóttir skrifar Skoðun Hvers vegna borga foreldrar í Kópavogi mest? Eydís Inga Valsdóttir skrifar Skoðun Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson skrifar Skoðun Aðgengi er lykill að sjálfstæði, þátttöku og virkni Þuríður Harpa Sigurðardóttir skrifar Skoðun Hagsmunir heildarinnar - Fjórði kafli: Joshua Fought The Battle of Jericho Hannes Örn Blandon skrifar Skoðun Þetta unga fólk getur bara haldið kjafti Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Kveðjum sjálfhverfa og fyrirsjáanlega manninn Halldóra Mogensen skrifar Skoðun Hefur ekki náð sér á strik síðan Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Betri vegir, fleiri lögreglumenn og hægt að komast í meðferð á sumrin Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Austurland skilar verðmætum – innviðirnir þurfa að fylgja Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Faglegt mat eða lukka? IV. Faglegt mat og ósvaraðar spurningar Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Skipulögð glæpastarfsemi er ógn við samfélagið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Við erum 40 árum á eftir Einar Sverrisson skrifar Skoðun Þétting á 27. brautinni Friðjón R. Friðjónsson skrifar Sjá meira
Ég er búin að vera sjóðandi reið lengi, lengi og fylltist áðan enn á ný réttlátri reiði. Ég veit ekki hvað í ósköpunum ég er að gera hér á þessu guðsvolaða landi, þar sem velferð almennings er sífellt fyrir borð borin. Tryggingakerfið er í molum og þjónusta heilbrigðiskerfisins í henglum, íslenskum almúga uppálagt að læra nú almennilega á biðraðamenninguna, sýna þolinmæði þjakaður af kvölum. Ég get illa sett mig í spor þess fólks sem er óvinnufært á meðan það bíður í allt að tvö ár eftir að fá nýjan hné- eða mjaðmalið í landi þar sem uppstokkun sjúkrastofnana er talin nauðsynleg með reglulegu millibili, deildir fluttar milli húsa og hæða með tilheyrandi breytingum á rándýrum innréttingum og tímabundnum lokunum. Þar sem sjálfsagt þykir að loka deildum yfir sumartímann vegna sparnaðar og sárveikir sjúklingar nánast settir út á guð og gaddinn (kannski í veikri von um að þeim fækki). Í landi þar sem fátæktinni er afneitað af valdamönnum sem tilkynna opinberlega að þeim þyki hafragrautur góður (og vellingur eflaust veislumatur) - svo gefa þeir kannski fimm læri til mæðrastyrksnefndar fyrir jólin. Þar sem heilabiluðum er á ævikveldi plantað í rúm í margra manna herbergjum með öðrum farlama gamalmennum sem hafa lagt grundvöllinn að velferðarkerfi okkar. Innréttingin: ein hilla við höfðagaflinn fyrir myndir af börnum og barnabörnum. Í landi þar sem svívirðilegustu sálarmorð, kynferðisofbeldi gagnvart börnum og ungum stúlkum þykir lítið refsivert. Þar sem það þykir fréttnæmt ef engin nauðgun er kærð eftir heila helgi. Þar sem engum ungum dreng dettur í hug að kæra kynferðisbrot af ótta við umtal og skömm. Þar sem kynferðisbrotamálum er sífellt vísað frá dómi vegna ónógra sannana, firningarákvæða eða formgalla. Þar sem lífsgæðakapphaupið er svo klikkað að ekkert er eðlilegra en að grunnskólanemendur fái sér vinnu með skóla til þess að eiga nógan pening fyrir „bráðnauðsynlegum" lífsgæðum. Þar sem íbúðalánin eru með lánakjörum samkvæmt okurlánakerfi íslenska ríkisins af því ríkisvaldið komst upp með að afnema verðtryggingu launa, en halda verðtryggingu lána. Í landi, þar sem allt stefnir í kollsiglingu og gjaldþrot yngri kynslóðarinnar sem var ginkeypt fyrir síðustu gylliboðum bankakerfisins á íbúðamarkaðnum og situr nú í skuldasúpunni upp fyrir haus. Í landi þar sem úrlausn sumra verður landfótti, annarra sjálfsvíg. Þar sem sjálfsagt þykir að senda fyrstu gylliboð bankanna í kjölfar skírnar barnanna og síðar streyma tilboðin um bankareikninga og debetkort með bíómiða í kaupbæti. Enda ungdómurinn upp til hópa svo firrtur af þessu fáránlega fjármálauppeldi að honum þykir frábært að geta keypt eitthvað fyrir ekki neitt og borgað síðar. Í landi þar sem eina vonin fyrir aukinn hagvöxt er talin vera sú, að selja landið undir álver, sökkva landinu og selja raforkuna á útsöluverði til fyrirtækja sem eru alræmd fyrir yfirgang og spillingu, svo ekki sé talað um mengunina sem þau skilja eftir sig þegar þau taka sig upp og fara. Ég get ekki losnað við úr huga mínum orð konunnar sem var spurð í sjónvarpsþætti nýlega, varðandi virkjanir, hvort meira ætti að virkja á landinu okkar. Hún sagði íhugul: „Nei, sá sem drekkir móður sinni lítur ekki framar glaðan dag." Mér varð hverft við, vegna þess að daginn áður hafði ég horft á sakamálaþátt í sjónvarpinu þar sem ungur fjöldamorðingi var dæmdur eftir að komið hafði í ljós, að upphaf glæpaferils hans mátti rekja til þess þegar hann, tíu ára gamall, drekkti móður sinni og fullnægði þar með því sem hann í barnaskap sínum taldi réttlæti. Ég stend mig að því að verða pólitískari með hverjum deginum sem líður, án þess að vera nokkurs staðar flokksbundin, finnst ég eiga hvergi heima, finnst eins og það sé sama rassgatið undir öllum valdhöfum liðinna ára. Verð sífellt reiðari og reiðari, en finnst ég um leið svo máttlaus, að geta ekki haft nein áhrif. Tuða bara í símanum og helli mér yfir sárasaklausa vini sem nenna að hlusta á mig. En nú finn ég mig knúna til að láta fleiri heyra hversu illa mér líður að horfa upp á allt þetta endemisrugl, þar sem stjórnvöld hugsa aldrei lengra en að næstu kosningum - spara aurinn og henda krónunni; stjórnvöld, sem hafa fyrir löngu sópað vandanum undir teppið og keppast nú við að fjölga hæðunum á húsinu af því teppið er farið að skríða upp stigann. Hvernig líður öðru hugsandi fólki í þessu fallega landi firringarinnar? Af hverju skiptir líf og velferð svona litlu máli í okkar litla fallega landi þessari veröld græðginnar útópíu lýðveldisins þar sem flokkun kostnaðar er ætíð af tvennum toga: annars vegar: FÓRNARKOSTNAÐUR lágmarkaður til viðhalds volaðri þjóð sem kyngir illa matreiddum sannleikanum og kúgast í laumi (en heldur virðingu sinni út á við - og þegir af óttablandinni skömm) hins vegar: AUGLÝSINGAKOSTNAÐUR ótakmarkaður handa valdhafanum svo hann geti barið sér á brjóst í fjölmiðlum (og hreykt sér eins og haninn á haugnum sem hefur einn og sjálfur haft allar hænurnar undir) og auglýsir Ísland í gylltum ljóma sem draumaland perranna. Ég stend mig að því að verða pólitískari með hverjum deginum sem líður, án þess að vera nokkurs staðar flokksbundin, finnst ég eiga hvergi heima, finnst eins og það sé sama rassgatið undir öllum valdhöfum liðinna ára. Þorgerður Mattía Kristiansen
Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ Skoðun
Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift Skoðun
Miðjumoð í húsnæðismálum og áróður Viðskiptaráðs Jón Ferdínand Estherarson,Unnur Rán Reynisdóttir,Arnar Páll Gunnlaugsson Skoðun
Skoðun Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ skrifar
Skoðun Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift skrifar
Skoðun Álframleiðsla á Íslandi er ekki bara mikilvæg fyrir Ísland Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar
Skoðun Miðjumoð í húsnæðismálum og áróður Viðskiptaráðs Jón Ferdínand Estherarson,Unnur Rán Reynisdóttir,Arnar Páll Gunnlaugsson skrifar
Skoðun Er slysahætta í kringum sorpílátið heima hjá þér? Anna Jóna Kjartansdóttir,Pétur Gísli Jónsson skrifar
Skoðun Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson skrifar
Skoðun Hagsmunir heildarinnar - Fjórði kafli: Joshua Fought The Battle of Jericho Hannes Örn Blandon skrifar
Skoðun Betri vegir, fleiri lögreglumenn og hægt að komast í meðferð á sumrin Þórður Snær Júlíusson skrifar
Skoðun Austurland skilar verðmætum – innviðirnir þurfa að fylgja Kristinn Karl Brynjarsson skrifar
Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ Skoðun
Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift Skoðun
Miðjumoð í húsnæðismálum og áróður Viðskiptaráðs Jón Ferdínand Estherarson,Unnur Rán Reynisdóttir,Arnar Páll Gunnlaugsson Skoðun