
Stuðningsgrein: Ákaflega stoltur Íslendingur
Ólafur Ragnar hefur á áratugalöngum ferli sínum byggt upp einstakt tengslanet um allan heim, bæði við aðra þjóðarleiðtoga og fjölmarga einstaklinga og stofnanir sem eru leiðandi á ýmsum sviðum. Hvað sem landsmönnum finnst um ákvarðanir um að vísa umdeildum málum í þjóðaratkvæði, þá er ekki um það deilt að það vakti athygli á Íslandi og aðstæðum Íslendinga um allan heim og enginn forustumaður Íslands hefur haft slíka áheyrn á alþjóðavettvangi eins og Ólafur Ragnar.
Eiginkona Ólafs, Dorrit Moussaieff, er einstakur dugnaðarforkur sem hvergi dregur af sér við að koma Íslandi og Íslendingum á framfæri á erlendri grund og það hefur í mörgum tilfellum reynst ómetanlegt. Við vorum svo lánsöm að fá Dorrit til liðs við okkur við gerð heimildarmyndarinnar Sólskinsdrengurinn. Dorrit var verndari myndarinnar og hefur verið ötull baráttumaður fyrir bættum hag einhverfra. Dorrit fékk Kate Winslet til að gefa sína vinnu og lesa enska þulartextann við myndina og í framhaldi af því stofnaði Kate Winslet góðgerðarsamtökin, The Golden Hat Foundation, til frekari stuðnings við einhverfa. Það er allt í lagi að geta þess að samtökin hafa nánast keypt alla sína aðkeyptu þjónustu frá Íslandi eins og heimasíðugerð og markaðsherferðir. Dorrit hefur verið einstaklega dugleg að hjálpa til með sinni einskæru og fallegu góðmennsku eins og hún er kunn fyrir.
Ég hef aldrei kynnst öðrum eins Íslandsvini eins og Dorrit Moussaieff. Hún elskar Ísland og það hefur verið gaman að kynnast einstaklingi sem ber jafn mikla virðingu fyrir Íslandi og sér jafn mikil tækifæri á Íslandi eins og hún gerir. Mér finnst það sérstakt og dásamlegt þar sem ég er Íslendingur og finnst Ísland bara vera Ísland, ekkert meira eða merkilegra en það. En ég hef kynnst landi mínu á annan og stórbrotnari veg eftir að ég kynntist þessari sterku hugsjónakonu og mikla Íslandsvini. Hún hefur kynnt mér landið á nýjan og töfrandi hátt og opnað augu mín fyrir því að taka því ekki sem sjálsögðum hlut. Hún hefur kennt mér að meta eigin þjóð og land að verðleikum og gert mig að ákaflega stoltum Íslendingi.
Ég hef oft hugleitt að þar sem hún hefur kallað á viðhorfsbreytingu mína gagnvart eigin landi og þjóð, hvað hún og Ólafur Ragnar eru áhrifaríkir fulltrúar erlendis til gagns fyrir alla Íslendinga. Þess vegna kom mér ekki á óvart þegar Dorrit sagði mér að hún hefði sannfært Mörtu Stewart um að gera heilan sjónvarpsþátt um Ísland og íslenskar afurðir. Allt í þeim tilgangi að trekkja að ferðamenn hvaðanæva að úr heiminum og til að selja meira af íslenskum vörum. Það besta við Dorrit og Ólaf er að þau sýna orð í verki og þannig nýtist það landi og þjóð beint.
Dorrit var búin að segja mér að hún vildi meðal annars hafa kynningu á íslenska hestinum sem mér fannst frábært og sá fyrir mér myndir af hestum eða myndbrot af hestum og fannst það mjög góð hugmynd hjá henni. En Dorrit vill alltaf leggja sig alla fram þegar Ísland er annars vegar og kom ríðandi inn í eldhúsið í þættinum hennar Mörtu Stewart á þessum líka fallega íslenska gæðingi sem vakti þvílíka lukku allra viðstaddra. Hún kynnti meðal annars lopapeysuna okkar, smjörið og skyrið, fiskinn okkar, sælgætið og landið sem spennandi áfangastað svo eitthvað sé nefnt. Það vildi svo til að ég var í New York á þessum tíma og gat því verið í þættinum ásamt fleiri Íslendingum sem voru að kynna sínar vörur. Í þættinum var hún svo sannfærandi að ég sem Íslendingur gat ekki einu sinni beðið eftir því að komast heim aftur og smakka allt þetta ljúfmeti sem hún kynnti þarna. Svoleiðis upplifi ég forsetahjónin, Ólaf Ragnar og Dorrit, þau eru í þessu af lífi og sál og vilja allt það besta fyrir land sitt og þjóð.
Ég styð því Ólaf Ragnar Grímsson heilshugar til áframhaldandi setu í embætti forseta Íslands og vona að Íslendingar eigi eftir að njóta krafta þeirra hjóna áfram, okkur til hagsbóta og farsældar.
Skoðun

Í skugga kalda stríðsins: Svallið, smyglið og leyndarlífið á Miðnesheiði
Steinar Björgvinsson skrifar

Opið bréf til mennta- og barnamálaráðherra
Örn Pálmason skrifar

Tölum aðeins um einhverfu
Trausti Dagsson skrifar

Það sem sést, og það sem ekki sést
Eiríkur Ingi Magnússon skrifar

Hagræðing, aðhald og nýjar áherslur skila besta ársreikningi Kópavogsbæjar í 17 ár
Ásdís Kristjánsdóttir,Orri Hlöðversson skrifar

Gyðjur, góðgæti og gleðistundir um páskana
Jóhanna María Ægisdóttir skrifar

Eru markaðsforsendur fyrir óperu á Íslandi sterkari en margir halda?
Þóra Einarsdóttir skrifar

KSÍ og kvennaboltinn
Árni Guðmundsson skrifar

Engin heilbrigðisþjónusta án þeirra sem veita hana
Sandra B. Franks skrifar

Gervigreindin tekur yfir vinnustaðinn; 15 dæmi
Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar

Sterkari saman: Flokkur í þjónustu þjóðar
Kristrún Frostadóttir skrifar

Magnaðar framfarir leikskólastarfs í Vík
Einar Freyr Elínarson skrifar

Skattahækkun
Bryndís Haraldsdóttir skrifar

Handtöskur og fasistar
Ásgeir K. Ólafsson skrifar

Dánaraðstoð á Bretlandseyjum í náinni framtíð
Bjarni Jónsson skrifar

„Vókið“ er dulbúin frestunarárátta:
Gabríel Dagur Valgeirsson skrifar

Vókismi gagnrýndur frá vinstri
Andri Sigurðsson skrifar

Diplómanám er ekki nóg – tími til kominn að endurskoða aðgengi fatlaðs fólks að háskólanámi
Sigurður Hólmar Jóhannesson skrifar

Styrk stjórn gefur góðan árangur
Ásthildur Sturludóttir skrifar

„Bara ef það hentar mér“
Hákon Gunnarsson skrifar

Hvar værum við án þeirra? – Um mikilvægi Pólverja á Íslandi
Svandís Edda Halldórsdóttir skrifar

Fagleg forysta skiptir öllu - Af hverju eru ekki fleiri stjórnendur og leiðtogar að kveikja á perunni?
Sigurður Ragnarsson skrifar

Borgin græna og ábyrgðin gráa
Daði Freyr Ólafsson skrifar

Stalín á ekki roð í algrímið
Halldóra Mogensen skrifar

Sorrý, Andrés
Hjörtur J. Guðmundsson skrifar

Er órökréttur skattafsláttur fyrir tekjuháa besta leiðin til að styðja barnafólk?
Ragna Sigurðardóttir skrifar

Gamalt vín á nýjum belgjum
Guðbjörg Sveinsdóttir skrifar

Mikilvægi skólasafna – meira en bókageymsla
Jónella Sigurjónsdóttir,Þórný Hlynsdóttir,Kristjana Mjöll Jónsdóttir Hjörvar skrifar

Aukinn stuðningur við ESB og NATO
Pawel Bartoszek skrifar

Það á að hafa afleiðingar að níðast á varnarlausu fólki
Kristján Þórður Snæbjarnarson skrifar