Enn ríkir óvissa um stöðu fólks sem misst hefur rétt á þjónustu eftir að hafa fengið endanlega synjun um alþjóðlega vernd en félagsmálaráðherra boðaði í vikunni í lausn samráði með sveitarfélögin. Enn er þó unnið að henni.
Alls eru á Íslandi 202 einstaklingar sem hafa fengið endanlega synjun. 150 eru á undanþágu og enn í þjónustu en 52 hefur verið tilkynnt um niðurfellingu hennar. Fares er einn þeirra, en hún tekur, í hans tilfelli, gildi eftir helgi. Hann vill segja sína sögu en ekki sýna andlit sitt af ótta við afleiðingar þess, hér og í Túnis.
Vill ekki snúa aftur í fátæktina í Túnis
Frá því að Fares kom hefur hann þrisvar fengið synjun hjá Útlendingastofnun af ólíkum ástæðum. Á sama tíma gekk hann í grunnskóla og framhaldsskóla, og gekk vel að eigin sögn. Hann kom til Íslands til að finna betra líf fyrir sjálfan sig og fjölskyldu sína.
Fares kom hingað með föður sínum. Hann er eðlisfræðiprófessor sem safnar flöskum á daginn svo hann geti sent peninga til fjölskyldu þeirra á Túnis. Fares segir pabba sinn líklega á leið þangað aftur, en hann sjálfur fari frekar á götuna hér en aftur þangað í fátækt.
„Ég byrjaði í grunnskóla eftir að ég kom og eignaðist marga vini. Ég fór svo í framhaldsskóla og lærði hjúkrabraut þar,“ segir hann en það gerði hann í Fjölbraut í Ármúla.
Hann hætti svo fyrir tveimur árum og segir að hann hafi ekki getað einbeitt sér að náminu vegna þunglyndis og leiða.
„Mér finnst lífið mitt hér“
Fares segist ekki skilja af hverju hann megi ekki vera á Íslandi. „Ég tala íslensku og þrjú önnur tungumál: arabísku, frönsku og ensku. Útlendingastofnun vill ekki gott fólk eins og mig og ég skil það ekki,“ segir Fares.
Í Túnis á hann móður, systur og bróður sem hann hefur ekki séð í allan þennan tíma. Hann segir mömmu sína ekki vinna og að þau gætu ekki lifað af nema vegna peninganna sem pabbi hans sendir. Lífið sé erfitt og að stundum fái þau ekkert að borða.
„Ég man ekki hvernig systir mín lítur út. Hún er sex ára. Það bíður mín ekkert í Túnis. þar. Ég ólst upp á Íslandi og á vini hér og félagslíf. Hvað bíður mín þar. Ég þekki engan og það er engin framtíð fyrir mig í Túnis. Mér finnst lífið mitt hér,“ segir hann og að ef hann færi aftur myndi hann safna pening og fara svo með bát til Ítalíu og reyna þar upp á nýtt.
Útlendingastofnun hafi eyðilegt geðheilsuna
Fares og pabbi hans bíða þess nú að þrjátíu dögum þeirra í úrræði ríkislögreglustjóra ljúki eftir að þeir fengu endanlega synjun.
Spurður af hverju hann vilji ekki þiggja 460 þúsund krónurnar sem fólk fær við brottför og flugmiðann segir hann það ekki gera mikið fyrir sig.
„Ég get ekki farið eftir að hafa verið hér í fimm ár. Það meikar ekki sense. Lífið mitt er hér og ég tala tungumálið mjög vel. Hvað á ég að gera við 400 og eitthvað þúsund. Það myndi ekki hjálpa. Ég get ekki byggt mér nýja framtíð með því,“ segir hann.
Fares segir Útlendingastofnun og biðina hafa haft mikil áhrif á hann.
„Hvernig gátu þau látið barn sem var bara fjórtán ára bíða svona lengi. Ég hætti í skóla út af depression. Ég reyndi að fara aftur í skóla en gat það ekki. Geðheilsa mín er svo slæm. Ég er svo þreyttur, andlega. Þau eyðilögðu mig og brutu mig. Ég hef alveg fengið nóg. Fólk á mínum aldri er að lifa lífinu og vinna. Ég hef bara verið að hugsa um Útlendingastofnun í fimm ár,“ segir hann.
„Ég veit ekki hver framtíð mín er en mig langar bara í venjulegt líf og að geta ferðast og gert það sem aðrir gera.“