Reykjavík er vanmetinn staður

Ég er bara að segja sögur af venjulegu fólki,“ segir Þórdís Gísladóttir um ljóðabók sína Velúr sem nýverið kom út hjá Bjarti. „Ég gríp hugmyndir sem eru á sveimi á netinu, eða í loftinu eða þegar einhver segir eitthvað og það mallar í undirmeðvitundinni þangað til það verður að einhverju. Ég er ekki að sækja mikið í þjóðararfinn eða eitthvað þannig.“

Talandi um þjóðararf þá eru í bókinni úrklippur úr gömlum dagblöðum, bæði fréttir, tilkynningar og auglýsingar sem greinilega höfða til þín. Er það ekki partur af arfinum?

„Jú, kannski, en aðallega hef ég áhuga á Reykjavík á fyrri hluta síðustu aldar, hvernig borgin varð til og hvað hún var allt öðruvísi en okkur er kennt í Íslandssögunni í skólanum. Manni var sagt allt um sveitina en var aldrei sagt að á þriðja og fjórða áratugnum hefði verið hér samfélag sem var miklu alþjóðlegra og allt öðruvísi en maður ímyndar sér.“

Hvaðan kemur nafnið Velúr?

„Velúr er uppáhaldsefnið mitt. Það er mjúkt og hentar vel í heimaföt en er líka sparilegt. Það getur til dæmis verið í leiktjöldum, jogginggöllum fyrir gamalt fólk og svona velúrmönnum sem eru mjúku mennirnir. Þannig að velúr hefur margar hliðar og margar vísanir. Svo hefur fólk túlkað þetta á þann hátt að ég vilji fara vel úr, en það var nú ekki mín meining.“

Kápumyndin er mynd af veggfóðri sem óhjákvæmilega dregur hugann að Veggfóðruðum óendanleika Ísaks Harðarsonar, er það með vilja gert?

„Ísak er í uppáhaldi en þetta var svo sem ekki hugsað sem vísun í hann. Það er önnur saga á bak við þetta útlit. Þegar ég fékk að vita að ég fengi Bókmenntaverðlaun Tómasar Guðmundssonar fyrir Leyndarmál annarra hér um árið var ég ekki kominn með útgefanda og þurfti að hafa hraðar hendur við hönnun bókarinnar. Þá notaði ég veggfóður sem ég átti en var ekki búin að setja á vegg í kápumyndina og fannst kjörið að halda þeim stíl með þessa. Fyrir utan það að veggfóður er líka svona heimilislegt eins og velúr.“

Þórdís upplýsir að hún sé Hafnfirðingur í fjóra ættliði í báðar ættir en hafi flutt í borgina um tvítugt og sé löngu farin að líta á sig sem Reykvíking. Er hún næsta borgarskáld? „Það veit ég nú ekki en mér finnst Reykjavík mjög vanmetinn staður og hef mikinn áhuga á að skoða sögu hennar.“

Dreymir þig þá ekkert um að skrifa stóru Reykjavíkurskáldsöguna?

„Hún kemur kannski einhvern tímann. Svona þriggja kynslóða saga í anda Marianne Fredrikson. Ég bara veit það ekki. Hún er allavega einhvers staðar í huganum.“

Ljóðin í bókinni eru flest stuttar, skarpar og kaldhæðnislegar myndir, beitirðu kaldhæðninni meðvitað?

„Nei, það geri ég reyndar ekki, en ég er líklega svolítið kaldhæðin þótt ég ætli mér ekkert endilega að vera það. Ég er bara alin upp í þannig andrúmslofti að það þykir eðlilegt að tjá sig á þennan hátt.“

Sumir halda því fram að það eigi frekar að flytja ljóð en lesa, en Þórdís er ekki alveg sammála því.

„Það er svona bæði og. Maður fær allt aðra upplifun af því að lesa ljóð en hlusta á þau, þannig að ég held að þau þurfi að vera til á prenti líka.“