Sumir elska hann, aðrir hata hann Jónas Sen skrifar 18. mars 2017 11:00 Sigurður Flosason og félagar hans fóru á kostum í Múlanum í vikunni. Visir/Anton Brink Ég heyrði einu sinni brandara sem hljómar svona: Þú heldur á skammbyssu með tveimur kúlum og ert staddur í herbergi með Jósef Stalín, Adolf Hitler og saxófónleikaranum Kenny G. Hvað gerirðu? Svar: Þú skýtur Kenny G tvisvar. Saxófónninn fer í taugarnar á mörgum. Maðurinn sem fann hann upp hét Adolphe Sax og markmið hans var að búa til hljóðfæri mitt á milli tréblásturs- og málmblásturshljóðfæris. Segja má að það hafi tekist, hljómurinn í saxófóninum er miklu villtari en í klarinettunni sem er náskyld honum. Stundum getur hann verið óþægilega skerandi. Það á þó ekki við um saxófón Sigurðar Flosasonar, sem er ætíð sérlega mjúkur og ávalur þrátt fyrir að vera gæddur sprengikrafti. Sigurður kom fram á tónleikum í djassklúbbnum Múlanum í Björtuloftum í Hörpu á miðvikudagskvöldið. Með honum léku Einar Scheving á trommur, Þorgrímur Jónsson á bassa og hinn sænski Hans Olding á rafgítar. Sigurður galdraði fram ótal blæbrigði, leikur hans var fullur af tilfinningum. Slagverksleikur Einars Scheving var margbrotinn og dýnamískur og Þorgrímur Jónsson var fumlaus og sérlega líflegur á bassanum. Olding lék svo á gítarinn af aðdáunarverðri fingralipurð. Ef finna má að einhverju var það helst styrkleikajafnvægið. Slagverkið var nokkuð sterkt á kostnað bassans sem oft hefði mátt heyrast betur í. Þetta gerði heildarhljóminn dálítið skringilegan; það vantaði botninn í hann. Tónlistin sjálf var hins vegar skemmtilega fjölbreytt. Hún var eftir þá Sigurð og Olding og var yfirleitt mjög lífleg, hrynjandin var hröð, laglínurnar snarpar og á tíðum nokkuð ómstríðar. Það var ekki mikil rómantík í stefjunum, ólíkt músíkinni sem Tríó Sunnu Gunnlaugs flutti í Múlanum viku áður. En það gerði ekkert til; tónlist getur verið svo margt! Eitt og annað sem hér var leikið var notalega suðrænt, enda gáfu þeir Sigurður og Olding út geisladisk fyrir tveimur árum með eigin útsetningum á brasilískri tónlist. Hins vegar sveif líka þjóðlegur andi yfir dagskránni. Sum lögin eftir Sigurð voru innblásin af íslenskri náttúru, norðurljósum, mosa og sandauðnum. Þar varð yfirbragðið myrkara og tempóið rólegra, sem skapaði nauðsynlega breidd í tónleikana. Ég sá nýlega fyrirsögn á Netinu sem hljóðaði svo: „Múlinn er áunninn smekkur.“ Djass á borð við þann sem er spilaður í Múlanum er náttúrulega ekki popp þó hann njóti mikillar hylli. Hins vegar voru furðu fáir Íslendingar á tónleikunum, það voru aðallega útlendingar sem fylltu Björtuloft. Kannski er smekkur Íslendinga ekki nógu þróaður fyrir djassinn, sem væri vissulega mikil synd.Niðurstaða: Heildarhljómurinn hefði mátt vera fágaðri, en tónlistin var skemmtileg og fjölbreytt. Birtist í Fréttablaðinu Tónlistargagnrýni Mest lesið Kynntust í Keflavík og gista saman í villu í Kenýa Ferðalög „Léleg“ hönnun gervigreindar reyndist mannanna verk Menning Stelur af Sigga Bond: „Þá ætla ég að tala við Hannes Hólmstein“ Lífið Sárþjáður Eyfi sendur með sjúkrabíl og skellt í aðgerð Lífið Skilnaðar-toppur í París Tíska og hönnun Dreymir um að finna fólkið sem gaf hana frá sér Lífið Götulistamaðurinn Jójó látinn Lífið Friðrik Ómar bauð upp á sveppi – og Villi hefði elskað það! Gagnrýni Heitir pabbar í hlaupaklúbbi Tíska og hönnun Gelluorkan í hæstu hæðum hjá Ginu Tíska og hönnun Fleiri fréttir Friðrik Ómar bauð upp á sveppi – og Villi hefði elskað það! Freðinn faðir, fáránlegir fasistar og fyrsta flokks bíó Veisla fyrir augu og eyru Ekki er allt gull sem glóir Þeir fátæku borga brúsann Auður í Bæjarbíói: Frá slaufun í standandi fagnaðarlæti Alvöru bíó en hægt brenna Eldarnir Er Lína Langsokkur woke? Kórtónleikar: Heilög naumhyggja eða heilalaust suð Barnaefni fyrir fullorðna Balta bregst bogalistin Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Sjá meira
Ég heyrði einu sinni brandara sem hljómar svona: Þú heldur á skammbyssu með tveimur kúlum og ert staddur í herbergi með Jósef Stalín, Adolf Hitler og saxófónleikaranum Kenny G. Hvað gerirðu? Svar: Þú skýtur Kenny G tvisvar. Saxófónninn fer í taugarnar á mörgum. Maðurinn sem fann hann upp hét Adolphe Sax og markmið hans var að búa til hljóðfæri mitt á milli tréblásturs- og málmblásturshljóðfæris. Segja má að það hafi tekist, hljómurinn í saxófóninum er miklu villtari en í klarinettunni sem er náskyld honum. Stundum getur hann verið óþægilega skerandi. Það á þó ekki við um saxófón Sigurðar Flosasonar, sem er ætíð sérlega mjúkur og ávalur þrátt fyrir að vera gæddur sprengikrafti. Sigurður kom fram á tónleikum í djassklúbbnum Múlanum í Björtuloftum í Hörpu á miðvikudagskvöldið. Með honum léku Einar Scheving á trommur, Þorgrímur Jónsson á bassa og hinn sænski Hans Olding á rafgítar. Sigurður galdraði fram ótal blæbrigði, leikur hans var fullur af tilfinningum. Slagverksleikur Einars Scheving var margbrotinn og dýnamískur og Þorgrímur Jónsson var fumlaus og sérlega líflegur á bassanum. Olding lék svo á gítarinn af aðdáunarverðri fingralipurð. Ef finna má að einhverju var það helst styrkleikajafnvægið. Slagverkið var nokkuð sterkt á kostnað bassans sem oft hefði mátt heyrast betur í. Þetta gerði heildarhljóminn dálítið skringilegan; það vantaði botninn í hann. Tónlistin sjálf var hins vegar skemmtilega fjölbreytt. Hún var eftir þá Sigurð og Olding og var yfirleitt mjög lífleg, hrynjandin var hröð, laglínurnar snarpar og á tíðum nokkuð ómstríðar. Það var ekki mikil rómantík í stefjunum, ólíkt músíkinni sem Tríó Sunnu Gunnlaugs flutti í Múlanum viku áður. En það gerði ekkert til; tónlist getur verið svo margt! Eitt og annað sem hér var leikið var notalega suðrænt, enda gáfu þeir Sigurður og Olding út geisladisk fyrir tveimur árum með eigin útsetningum á brasilískri tónlist. Hins vegar sveif líka þjóðlegur andi yfir dagskránni. Sum lögin eftir Sigurð voru innblásin af íslenskri náttúru, norðurljósum, mosa og sandauðnum. Þar varð yfirbragðið myrkara og tempóið rólegra, sem skapaði nauðsynlega breidd í tónleikana. Ég sá nýlega fyrirsögn á Netinu sem hljóðaði svo: „Múlinn er áunninn smekkur.“ Djass á borð við þann sem er spilaður í Múlanum er náttúrulega ekki popp þó hann njóti mikillar hylli. Hins vegar voru furðu fáir Íslendingar á tónleikunum, það voru aðallega útlendingar sem fylltu Björtuloft. Kannski er smekkur Íslendinga ekki nógu þróaður fyrir djassinn, sem væri vissulega mikil synd.Niðurstaða: Heildarhljómurinn hefði mátt vera fágaðri, en tónlistin var skemmtileg og fjölbreytt.
Birtist í Fréttablaðinu Tónlistargagnrýni Mest lesið Kynntust í Keflavík og gista saman í villu í Kenýa Ferðalög „Léleg“ hönnun gervigreindar reyndist mannanna verk Menning Stelur af Sigga Bond: „Þá ætla ég að tala við Hannes Hólmstein“ Lífið Sárþjáður Eyfi sendur með sjúkrabíl og skellt í aðgerð Lífið Skilnaðar-toppur í París Tíska og hönnun Dreymir um að finna fólkið sem gaf hana frá sér Lífið Götulistamaðurinn Jójó látinn Lífið Friðrik Ómar bauð upp á sveppi – og Villi hefði elskað það! Gagnrýni Heitir pabbar í hlaupaklúbbi Tíska og hönnun Gelluorkan í hæstu hæðum hjá Ginu Tíska og hönnun Fleiri fréttir Friðrik Ómar bauð upp á sveppi – og Villi hefði elskað það! Freðinn faðir, fáránlegir fasistar og fyrsta flokks bíó Veisla fyrir augu og eyru Ekki er allt gull sem glóir Þeir fátæku borga brúsann Auður í Bæjarbíói: Frá slaufun í standandi fagnaðarlæti Alvöru bíó en hægt brenna Eldarnir Er Lína Langsokkur woke? Kórtónleikar: Heilög naumhyggja eða heilalaust suð Barnaefni fyrir fullorðna Balta bregst bogalistin Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Sjá meira