Í senn fyndin og mikilfengleg

Kvikmyndin The Shawshank Redemption er byggð á sögu eftir Stephen King og fjallar um mann ranglega dæmdan í fangelsi. Aðalpersónan, sem leikin er af Tim Robbins, fær það verkefni að setja upp bókasafn í fangelsinu. Hann þarf að fara í gegnum gnægð bóka og rekst á kassa með hljómplötum. Þar á meðal eru atriði úr óperum eftir Mozart. Hann læsir þá fangavörðinn inni á klósetti, tengir kallkerfi fangelsins við plötuspilarann og leyfir föngunum að njóta tónlistarinnar um stund. Þetta er ein áhrifamesta senan í myndinni, fegurð tónlistarinnar er svo háleit að fangarnir upplifa sig frjálsa í nokkur augnablik.

Tónlistin er úr Brúðkaupi Fígarós, sem var frumsýnd í Íslensku óperunni á laugardagskvöldið. Þetta er gamanópera, söguþráðurinn er farsi sem gengur út á misskilning á misskilning ofan. Fólk bregður sér í dulargervi, villir á sér heimildir og upplifir öfgakenndar tilfinningasveiflur. Sagan er óttaleg della, en tónlistin er ægifögur og meistaralega samsett, með ótal grípandi melódíum.

Hringsviðið kom vel út

Að þessu sinni er sýningin í Þjóðleikhúsinu, en ekki í Hörpu eins og undanfarin ár. Ég veit ekki hvort þetta er framtíðarstefna Íslensku óperunnar, en breytingin er ekki slæm. Eldborg Hörpu er vissulega góður tónleikasalur með voldugum hljómburði, og sem slíkur ber hann höfuð og herðar yfir sal Þjóðleikhússins. Hins vegar er sviðið í Eldborginni ekki leiksvið; þar er enginn turn til að geyma leikmynd á milli atriða, og svo er ekkert hringsvið. Það sem hér var notað var einstaklega skemmtilegt, sífellt var eitthvað að gerast.

Hin svokallaða kóreógrafía, sem var stýrt af Katrínu Gunnarsdóttur, byggðist á stöðugri hreyfingu á milli sviðsmynda. Meginþráðurinn var ávallt áhugaverður, þrunginn togstreitu sem þó leitaði alltaf jafnvægis, og smáatriðin í bakgrunninum vöktu kátínu. Hvort tveggja hélt manni föngnum, hvergi var dauður punktur.

Fyndið og spennandi

Leikstjórnin, sem var í höndunum á John Ramster, var sérlega lífleg og vel heppnuð. Leikurinn var eðlilegur og fyndinn. Söngvarar eru ekkert endilega trúverðugir leikararar, en þeir voru það svo sannarlega hér. Útkoman einkenndist af óheftu flæði, spennu og léttleika.

Tónlistarflutningurinn var frábær. Hljómsveitin var í banastuði undir öflugri stjórn Bjarna Frímanns Bjarnasonar. Samspil hljóðfæraleikara og söngvara var í góðu samræmi. Tónlistin byggir að hluta á flóknum samsöngsatriðum sem voru snilldarlega útfærð, skýr og fumlaus. Hver einasti söngvari skilaði þar hlutverki sínu af fagmennsku.

Stórbrotinn söngur

Einsöngvararnir voru hver öðrum betri. Andrey Zhilikhovsky og Andri Björn Róbertsson voru magnaðir, söngurinn lifandi og glæsilegur. Eyrún Unnarsdóttir var líka stórfengleg, sem og Þóra Einarsdóttir. Sérstaka aðdáun vakti frammistaða Karinar Bjargar Torbjörnsdóttur, sem lék unglinginn Cherubino. Söngur hennar var svo föngulegur og dillandi að einstakt var.

Í minni hlutverkum voru Davíð Ólafsson, Hanna Dóra Sturludóttir, Sveinn Dúa Hjörleifsson, Eyjólfur Eyjólfsson og fleiri. Leikur þeirra allra var kostulegur og hnyttinn.

Oft er valin sú leið að færa óperur til nútímans, með misjöfnum árangri. Að þessu sinni tilheyrðu búningarnir fornri tíð og komu prýðilega út. Búningarnir voru gerðir af Bridget Kimak, og voru smekklegir og sköpuðu flotta heildarmynd.

Almennt talað er þessi uppfærsla á Brúðkaupi Fígarós afar skemmtileg, full af húmor og mikilfengleik. Hér verður enginn svikinn.

Niðurstaða: Ákaflega vel heppnuð frumsýning sem einkenndist af gleði og fagmennsku. Svo sannarlega verður enginn svikinn.