Að þessu spyr Hildur Lilliendahl Viggósdóttir, kynjafræðinemi og feminískur aktívisti, í grein sem birtist á Vísi nú í morgun. Hún segir Kveiksþáttinn þar sem rætt var við Þóri Sæmundsson hafa valdið umtalsverðum skaða.
Í viðtalinu greindi Þórir frá því hvernig hann hefði verið atvinnulaus vegna umfjöllunar um óviðeigandi myndasendingar hans til ungrar stúlku. Hildur segir hins vegar ljóst að þolendur hans séu mun fleiri og að Þórir hafi hvorki sýnt iðrun né eftirsjá.
„Aðspurður jánkaði Þórir því að hafa ekki viljað flytja burt vegna þess að í því myndi felast einhverskonar viðurkenning á sekt. Með öðrum orðum; hann vill ekki gangast við sekt. Enda sagði hann sjálfur að samfélagið sem hann býr í sé bara klikkað af því að hann fær ekki vinnu við þjónustu- eða umönnunarstörf.
Ekkert af ofangreindu lýsir manni sem sýnir iðrun og eftirsjá. Þetta lýsir manni sem finnst hann eiga heimtingu á því sem honum hentar óháð því hvað kann að leynast í fortíðinni hans,“ segir Hildur.
Hildur segir engan vita hversu margir þolendur Þóris séu. En „hvísluleikur“ kvenna á netinu hafi enn og aftur sannað gildi sitt. Nokkrar konur hafi komið fram undir nafni og greint frá reynslu sinni.
Meðal þeirra séu konur sem voru 15 og 16 ára og mun yngri en Þórir þegar hann notfærði sér aldursmuninn sem var á þeim, um það bil 20 ár.
„Konurnar sem ekki hafa stigið fram opinberlega eru í lokuðum hópum að deila reynslu sinni og sumar þeirra frásagna eru skelfilegri en orð fá lýst. Ég veit persónulega af nokkrum ungum konum sem hágrétu yfir sjónvarpinu í gær í fangi foreldra sinna en geta ekki stigið fram enda koma konur almennt ekki vel út úr slíku,“ segir Hildur.
Hildur segir að Þóru Arnórsdóttur, sem sá um Kveiksþáttinn, hefði verið í lófa lagt að leita til þolenda Þóris áður en þátturinn var birtur en það hafi ekki verið gert. Augljóst væri að aðeins hefði verið leitað til viðmælenda sem hefðu viljað fordæma „hina svokölluðu slaufunarmenningu“.
„Það hefur ekki hvarflað að henni að leita til talsfólks þolenda kynbundins ofbeldis, þrátt fyrir að það sé staðreynd að fjöldi kvenna hafi horfið af vinnumarkaði og/eða þurft að flýja land vegna þess að gerendur þeirra voru fyrirferðarmiklir í nærsamfélagi þeirra og engin undankomuleið fyrir þær. Vitanlega hefði fjöldi fagfólks og þolenda getað vitnað um þetta en til þess fólks var ekki leitað.“
Hildur segir að lokum að þátturinn hafi valdið umtalsverðum skaða.
„Ekki bara fyrir þolendur viðmælandans (ýmist þá sem minnst var á, eða þau sem ekki var fjallað um) heldur fyrir þolendur kynbundins ofbeldis almennt. Með því að draga fram einn hálfsannleik sem túlkaður er af iðrunarlausum geranda og halda að það varpi einhverju ljósi á hvernig samfélagið tekur á gerendum almennt er alið á þolendaskömm og gerendameðvirkni sem var feykinóg af fyrir.“
