Sitian nam einnig myndlist við Listaháskóla Íslands og er sem stendur við nám í mannfræði til Meistaragráðu hjá Háskóla Ísland og Ríkisháskólanum í Taiwan. Verk hennar hafa verið sýnd í Kína og á Íslandi og þessi sýning Sitian í Café Pysju er hennar fyrsta einkasýning.
Sýningin inniheldur safn ljóða og teiknimynda sem hún hefur áður sýnt í Kína, auk nýrri verka sem að byggja á efni eins og frauðplasti, Barbie dúkkum og lazer-glugga filmu. Café Pysja er leikvöllurinn hennar en hún skemmti sér konunglega og vonar að áhorfendur geri það líka.
Hvaðan sækir þú innblástur í þinni listsköpun?
Innblásturinn kemur bara til mín úr lífinu.
Ég virðist ekki þurfa að sækja hann, listsköpun er mjög eðlileg tilfinningaleg losun hjá mér, alveg eins og að kúka.
Lífið er erfitt. Eftir samsuðu af tilfinningum á borð við örvæntingu og vonbrigði þá er listsköpunin tilfinninga göfgandi. Ég stofnaði listahópinn Regnboga klósett (e. Rainbow Toilet) þegar ég var í Kína. Allir í hópnum trúa því að listin sé okkar andlega hægðalosun, sem gæti verið tilgangslaus fyrir okkur en næring fyrir uppskerutíma.
Við gerum krefjandi andlega vinnu á hverjum degi og það er svo mikið af litríkum og glansandi hlutum sem geta komið af því. Þaðan sækjum við nafnið regnboga klósett. Það á vel við um mitt viðhorf gagnvart list.
Hvernig hefur undirbúningsferlið gengið?
Ferlið nær vel utan um forvitni mína og gáskafullu sál. Ég prófaði frauðplast sem er glænýr efniviður í minni listsköpun. Í gegnum sýninguna langaði mig að skapa eitthvað sem tjáir það hvernig mér líður og eitt verkanna, Me and myself (2022), er gott dæmi um það. Svo er það glæný lífsreynsla fyrir mig að stýra svona heilu rými.
Möguleikarnir verða nánast ótakmarkandi og ég held alltaf að ég geti fundið eitthvað betra.
Eftir að ég hef til dæmis tekið ákvörðun um eitthvað kemur ný hugmynd upp og ég sé eftir ákvörðuninni. Ég þarf líka að berjast við efasemdir í eigin garð og pirring. Og kannski verður fjöldinn sem kemur á sýninguna mína ekki sá sem ég var að búast við en ég þarf líka að sætta mig við að fyrsta sóló sýningin hjá ungum listamanni sem á engar rætur á Íslandi geti verið þannig.
Allt þetta ferli er í það minnsta glæný reynsla fyrir mér og ég vona að fólk komi og sjái sýninguna. Ég fer frá Íslandi bráðum og hef ekkert rými til að geyma verkin svo ég vona að þau finni heimili, ég vil ekki að þau endi í Sorpu.
