Fimmtíu ár frá Kvennafrídeginum árið 2025 Matthildur Björnsdóttir skrifar 9. desember 2024 18:00 Hinn magnaði dagur árið 1975 Grein Drífu Snædal lýsir öllum lögum og viðhorfum sem þurfa að breytast og eru mikilvæg. Samt vantar ýmis mikilvæg atriði í að þau geti Í raun orðið að fullum veruleika í allri hegðun þjóðarinnar. Atriðin sem auðvitað þurfa að gerast allsstaðar og áframhaldandi niður kynslóðirnar. Hér í Ástralíu eru auglýsingar um að innprenta um mikilvægi samþykkis til kynmaka. „That Consent is a must“. Ef börn eru ekki frædd og alin upp til að eiga og upplifa sjálfsvirði og skilning á eigin tilfinningum og hugsunum. Og mikilvægi þess að skilja getnaðarfærakerfin sín og til hvers þau séu, og þá um að hafa góðar ábyrgar umferðareglur um hegðun sína og aga um þau. Og mikilvægi þess að virða aðra, eru sum af mikilvægu atriðunum. Það sem ég hugsaði og lét mig dreyma um á degi Kvennafrídagsins árið 1975 var: Að foreldrar myndu skipta vinnuvikunni á milli sín svo að börnin sæju að bæði kyn kynnu að gera það allt að sinna heimilisstörfum og ala börnin upp. Það var þá. Fyrir hálfri öld síðan, og ótal breytingum í heiminum. Mín hugsun var frá því að hafa vitnað of marga hjálparlausa karlmenn sem kunnu ekkert í heimilisverkum, né að elda mat. Og auðvitað af því að þá var ég gift manni sem kunni ekki að skipta um á rúmi, né vinna nein heimilisverk, en var góður í tæknigeiranum. Ekkert líkamlegt ofbeldi gerðist, bara þörf hans fyrir að vera séð um hvað varðaði þau atriði. Hann neitaði að sjá um börnin þann daginn, þó að hann væri ekki að fara í vinnuna þann daginn. Svo að þau komu með mér í gönguna. Ég vaknaði til að sjá að samband sem hafði ekki komið til á réttum forsendum yrði að enda. Ég vildi hinsvegar, þá tveim árum seinna. Að sá sem ég hafði verið gift til ársins 1977 myndi vera með í dæminu, að ná í þau og vera með þeim. En það gerðist bara í örfá skipti. Hann var þá farinn á önnur mið. Það voru engin orð frá yfirvöldum að feðrum bæri skylda að sinna börnum sínum eftir skilnað. En þeir sluppu ekki við meðlögin. Þá voru engin lög né viðhorf né krafa frá yfirvöldum til þess að skylda að feðrum væri annt um að börnin sín. Og væru ekki að upplifa þá erfiðu tilfinningu höfnunar sem gerist og fer djúpt ef og þegar faðir þeirra sýndu og sýna þeim engan áhuga, og elska þau ekki. Það voru hugsanlega leifar þá frá yfirvöldum að þetta með börn væri bara fyrir konur. Föðurleysi skapar oft upplifun á höfnun, og sú upplifun á það til að skapa ýmis mis-vinsæl hegðunar atriði. Svo að börn sem áttu foreldra sem skildu, urðu auðvitað meira vanrækt en hefði átt að vera. Og slík atriði spila svo oft inn í hegðun þeirra kynslóða og inn í kynslóð þeirra sem eiga í erfiðleikum í dag. Það eru hin undirliggjandi atriði sem hafa ekki endilega fengið vinnslu í einstaklingunum. Einstaklingum sem hafi upplifað allskonar tegundir af mismeðferð sem er frá skorti á nægum þroska og innsæi í sálfræði barna af foreldra hálfu. Foreldra sem fengu það ekki heldur. Hegðun og viðhorf sem enginn skildi þá að hefði slæm áhrif í þeim. Til dæmis: Ef börnum og þá kynjum er ekki kennt með samræðum frá unga aldri að bera virðingu fyrir sjálfum sér. Finna út í sér hver þeirra djúpu verðgildi fyrir líf sitt séu. Og kennt allt um getnaðarfæra kerfin, svo að þau lendi ekki í óvelkomnu dæmi og ástandi. Fyrir drengi að vita það líka og að bera virðingu fyrir litlum stelpum, unglings stelpum. Svo þegar þær eru orðnar nokkuð eldri eða „full-orðnari“ sem er afstætt ástand. Að lítil börn og unglingar sem eru ekki komin þangað í sjálfum sér að skilja afleiðingar kynlífs, eru ekki til að hafa kynmök við. Ferðin til eins fulls persónulegs þroska og hægt er, er langt ferli Moya Sarner skrifaði frábæra bók sem heitir „When I grow up“. Í henni eru viðtöl við marga háskóla lærða og aðra. Einstaklinga á ýmsum aldri sem sögðu að þau áttuðu sig á því, að þrátt fyrir menntun sína og störf í þeim. Þá sæu þau að það væri nokkuð í að þau væru það sem væri talið að kallast „Grown up“. Fullorðin á þessu máli. Orð sem kom með þeirri ályktun að við teldumst það þegar við værum komin með getnaðarfærakerfin í gang og orðin sautján eða átján ára. Það er bara goðsögn. Svo mikið í lífi einstaklinga sem tala um erfiða reynslu staðfestir það sem þessir einstaklingar í bók Moya Sarner sögðu. Ég vitnaði ekki þá fullkomnun sem orðið „Fullorðinn“ á að bera með sér í nærri öllum foreldrum sem ég vitnaði. Það varð þá til þess að ég fékk ekki að upplifa í friði hvað líf mitt ætti að verða um. Það er snúin uppskrift og klípa sem endar ekki alltaf eins og ætlað er. Ef sjálfs upplifun og sjálfsstyrkur er ekki ofinn í öll taugakerfi og vitsmuni barna frá upphafi til þess tíma sem þau verða, það sem er kallað sjálfráð. Þá eru mun meiri líkur á að stjórn hormóna og óheflaðra tilfinninga á líðandi stundu fái að taka ráðin, og er það sorglegt. Þau atriði lenda svo stundum á borðum dómskerfa landsins og kosta mikið. Sú staðreynd að í dag er dýrtíðin svo mikil að fáir foreldrar hafa tækifæri til að vera nógu lengi með börnum sínum. Þá er ég ekki að tala um fæðingar orlofin, heldur áframhaldandi nægan tíma til að fræða börn sín í réttum skömmtum um öll þessi grundvallar atriði. Dýrtíðin kemur í veg fyrir það, og skapar það að börnin alist meira upp í hópum. Hópar næra ekki á nærri öllum sviðum, þeir eru mest kennsla í að verða félagsverur. Hin mikilvæga nándar tenging við foreldrin á það til að smá dofna, og þá þegar hormónar rísa, eru þau oft umkomulaus nema ástargrunnur hafi vírast inn í þau frá botninum og upp. Reynsla mín og sýn í lífinu: Er að of mikil áhersla á rökhyggjuna eina eins og ég man eftir að væri séð sem dyggð, deyfir hjörtun sem þá lamar tilfinningarnar. Ég veit að ég fékk of mikið af þeim skammti og þekki marga sem hafa sömu sögu að segja. Höfundur er Íslendingur sem hefur verið búsettur í Ástralíu um langan tíma. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Matthildur Björnsdóttir Mest lesið Íslenskur útgerðarmaður, evrópsk verkakona Sigurgeir B. Kristgeirsson Skoðun Maður á sviði: Narsissisti í nánu sambandi Hrafnhildur Sigmarsdóttir Skoðun Þjóðleiðir Íslands Högni Elfar Gylfason Skoðun Bílastæði eru hættulegri en þú heldur Hrefna Sigurjónsdóttir Skoðun Köld eru kvennaráð – eða hvað? Halla Hrund Logadóttir Skoðun Sýrland í stuttu máli Omran Kassoumeh Skoðun Embættismenn og stjórnmálamenn 30 ára Pétur Berg Matthíasson Skoðun Brottvísanir frá sjónarhorni íslenskukennara Sigurlín Bjarney Gísladóttir Skoðun Áhrifaleysið – trúa menn því virkilega? Andrés Pétursson Skoðun Dýravelferð dýranna Árni Alfreðsson Skoðun Skoðun Skoðun Siðferði og ábyrgð – lykillinn að trausti Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Áhrifaleysið – trúa menn því virkilega? Andrés Pétursson skrifar Skoðun Íslenskur útgerðarmaður, evrópsk verkakona Sigurgeir B. Kristgeirsson skrifar Skoðun Embættismenn og stjórnmálamenn 30 ára Pétur Berg Matthíasson skrifar Skoðun Sýrland í stuttu máli Omran Kassoumeh skrifar Skoðun Er Vernd einkarekið fangelsi í dulargervi áfangaheimilis? Ólafur Ágúst Hraundal skrifar Skoðun Eftirlifendur fá friðarverðlaun Andrés Ingi Jónsson skrifar Skoðun Við getum stöðvað kynbundið ofbeldi Hildur Guðbjörnsdóttir skrifar Skoðun Dýravelferð dýranna Árni Alfreðsson skrifar Skoðun Réttur kvenna til lífs Ólöf Embla Eyjólfsdóttir skrifar Skoðun Bílastæði eru hættulegri en þú heldur Hrefna Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun Fimmtíu ár frá Kvennafrídeginum árið 2025 Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Framtíðarsýn skóla og frístundastarfs í Lauganes- og Langholtshverfi Árelía Eydís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Getur rafmagnið lært af símanum? Sigurður Jóhannesson skrifar Skoðun „Fé fylgi sjúklingi – ný útfærsla“ Teitur Guðmundsson skrifar Skoðun Aðgengi og lífsgæði eldri borgara í stafrænni framtíð: Hvað getum við gert betur? Hildur María Friðriksdóttir skrifar Skoðun Loftslagsmál eru orkumál Nótt Thorberg skrifar Skoðun Lánakvótar opna á nýja möguleika í hagstjórn Hallgrímur Óskarsson skrifar Skoðun Tímaskekkja í velferðarríki Stefán Þorri Helgason skrifar Skoðun Ahimsa: Siðferði kjöts og innflytjendamála Rajan Parrikar skrifar Skoðun Valkyrjustjórnin skyldi íslensk flugfélög til gæludýraflutninga í farþegaflugvélum Árni Stefán Árnason skrifar Skoðun Stigmögnun ofbeldis í nánum samböndum Kristín Snorradóttir skrifar Skoðun Brottvísanir frá sjónarhorni íslenskukennara Sigurlín Bjarney Gísladóttir skrifar Skoðun Mun ný ríkisstjórn Íslands endurskoða hvalveiðileyfið? Elissa Phillips skrifar Skoðun Hvernig tryggjum við raforkuöryggi almennings til framtíðar? Dagur Helgason skrifar Skoðun Erindisleysa Kennarasambandsins Ólafur Hauksson skrifar Skoðun Óvenjuleg hálka Sara Oskarsson skrifar Skoðun Það eru margar leiðir til að lækka vexti Ólafur Margeirsson skrifar Skoðun Voru aðdragandi og úrslit þingkosninga lýðræðisleg? Tómas Ellert Tómasson skrifar Skoðun Krísan sem heimurinn hundsar: kynbundið ofbeldi í átökum Birta B. Kjerúlf ,Kjartan Ragnarsson skrifar Sjá meira
Hinn magnaði dagur árið 1975 Grein Drífu Snædal lýsir öllum lögum og viðhorfum sem þurfa að breytast og eru mikilvæg. Samt vantar ýmis mikilvæg atriði í að þau geti Í raun orðið að fullum veruleika í allri hegðun þjóðarinnar. Atriðin sem auðvitað þurfa að gerast allsstaðar og áframhaldandi niður kynslóðirnar. Hér í Ástralíu eru auglýsingar um að innprenta um mikilvægi samþykkis til kynmaka. „That Consent is a must“. Ef börn eru ekki frædd og alin upp til að eiga og upplifa sjálfsvirði og skilning á eigin tilfinningum og hugsunum. Og mikilvægi þess að skilja getnaðarfærakerfin sín og til hvers þau séu, og þá um að hafa góðar ábyrgar umferðareglur um hegðun sína og aga um þau. Og mikilvægi þess að virða aðra, eru sum af mikilvægu atriðunum. Það sem ég hugsaði og lét mig dreyma um á degi Kvennafrídagsins árið 1975 var: Að foreldrar myndu skipta vinnuvikunni á milli sín svo að börnin sæju að bæði kyn kynnu að gera það allt að sinna heimilisstörfum og ala börnin upp. Það var þá. Fyrir hálfri öld síðan, og ótal breytingum í heiminum. Mín hugsun var frá því að hafa vitnað of marga hjálparlausa karlmenn sem kunnu ekkert í heimilisverkum, né að elda mat. Og auðvitað af því að þá var ég gift manni sem kunni ekki að skipta um á rúmi, né vinna nein heimilisverk, en var góður í tæknigeiranum. Ekkert líkamlegt ofbeldi gerðist, bara þörf hans fyrir að vera séð um hvað varðaði þau atriði. Hann neitaði að sjá um börnin þann daginn, þó að hann væri ekki að fara í vinnuna þann daginn. Svo að þau komu með mér í gönguna. Ég vaknaði til að sjá að samband sem hafði ekki komið til á réttum forsendum yrði að enda. Ég vildi hinsvegar, þá tveim árum seinna. Að sá sem ég hafði verið gift til ársins 1977 myndi vera með í dæminu, að ná í þau og vera með þeim. En það gerðist bara í örfá skipti. Hann var þá farinn á önnur mið. Það voru engin orð frá yfirvöldum að feðrum bæri skylda að sinna börnum sínum eftir skilnað. En þeir sluppu ekki við meðlögin. Þá voru engin lög né viðhorf né krafa frá yfirvöldum til þess að skylda að feðrum væri annt um að börnin sín. Og væru ekki að upplifa þá erfiðu tilfinningu höfnunar sem gerist og fer djúpt ef og þegar faðir þeirra sýndu og sýna þeim engan áhuga, og elska þau ekki. Það voru hugsanlega leifar þá frá yfirvöldum að þetta með börn væri bara fyrir konur. Föðurleysi skapar oft upplifun á höfnun, og sú upplifun á það til að skapa ýmis mis-vinsæl hegðunar atriði. Svo að börn sem áttu foreldra sem skildu, urðu auðvitað meira vanrækt en hefði átt að vera. Og slík atriði spila svo oft inn í hegðun þeirra kynslóða og inn í kynslóð þeirra sem eiga í erfiðleikum í dag. Það eru hin undirliggjandi atriði sem hafa ekki endilega fengið vinnslu í einstaklingunum. Einstaklingum sem hafi upplifað allskonar tegundir af mismeðferð sem er frá skorti á nægum þroska og innsæi í sálfræði barna af foreldra hálfu. Foreldra sem fengu það ekki heldur. Hegðun og viðhorf sem enginn skildi þá að hefði slæm áhrif í þeim. Til dæmis: Ef börnum og þá kynjum er ekki kennt með samræðum frá unga aldri að bera virðingu fyrir sjálfum sér. Finna út í sér hver þeirra djúpu verðgildi fyrir líf sitt séu. Og kennt allt um getnaðarfæra kerfin, svo að þau lendi ekki í óvelkomnu dæmi og ástandi. Fyrir drengi að vita það líka og að bera virðingu fyrir litlum stelpum, unglings stelpum. Svo þegar þær eru orðnar nokkuð eldri eða „full-orðnari“ sem er afstætt ástand. Að lítil börn og unglingar sem eru ekki komin þangað í sjálfum sér að skilja afleiðingar kynlífs, eru ekki til að hafa kynmök við. Ferðin til eins fulls persónulegs þroska og hægt er, er langt ferli Moya Sarner skrifaði frábæra bók sem heitir „When I grow up“. Í henni eru viðtöl við marga háskóla lærða og aðra. Einstaklinga á ýmsum aldri sem sögðu að þau áttuðu sig á því, að þrátt fyrir menntun sína og störf í þeim. Þá sæu þau að það væri nokkuð í að þau væru það sem væri talið að kallast „Grown up“. Fullorðin á þessu máli. Orð sem kom með þeirri ályktun að við teldumst það þegar við værum komin með getnaðarfærakerfin í gang og orðin sautján eða átján ára. Það er bara goðsögn. Svo mikið í lífi einstaklinga sem tala um erfiða reynslu staðfestir það sem þessir einstaklingar í bók Moya Sarner sögðu. Ég vitnaði ekki þá fullkomnun sem orðið „Fullorðinn“ á að bera með sér í nærri öllum foreldrum sem ég vitnaði. Það varð þá til þess að ég fékk ekki að upplifa í friði hvað líf mitt ætti að verða um. Það er snúin uppskrift og klípa sem endar ekki alltaf eins og ætlað er. Ef sjálfs upplifun og sjálfsstyrkur er ekki ofinn í öll taugakerfi og vitsmuni barna frá upphafi til þess tíma sem þau verða, það sem er kallað sjálfráð. Þá eru mun meiri líkur á að stjórn hormóna og óheflaðra tilfinninga á líðandi stundu fái að taka ráðin, og er það sorglegt. Þau atriði lenda svo stundum á borðum dómskerfa landsins og kosta mikið. Sú staðreynd að í dag er dýrtíðin svo mikil að fáir foreldrar hafa tækifæri til að vera nógu lengi með börnum sínum. Þá er ég ekki að tala um fæðingar orlofin, heldur áframhaldandi nægan tíma til að fræða börn sín í réttum skömmtum um öll þessi grundvallar atriði. Dýrtíðin kemur í veg fyrir það, og skapar það að börnin alist meira upp í hópum. Hópar næra ekki á nærri öllum sviðum, þeir eru mest kennsla í að verða félagsverur. Hin mikilvæga nándar tenging við foreldrin á það til að smá dofna, og þá þegar hormónar rísa, eru þau oft umkomulaus nema ástargrunnur hafi vírast inn í þau frá botninum og upp. Reynsla mín og sýn í lífinu: Er að of mikil áhersla á rökhyggjuna eina eins og ég man eftir að væri séð sem dyggð, deyfir hjörtun sem þá lamar tilfinningarnar. Ég veit að ég fékk of mikið af þeim skammti og þekki marga sem hafa sömu sögu að segja. Höfundur er Íslendingur sem hefur verið búsettur í Ástralíu um langan tíma.
Skoðun Framtíðarsýn skóla og frístundastarfs í Lauganes- og Langholtshverfi Árelía Eydís Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun Aðgengi og lífsgæði eldri borgara í stafrænni framtíð: Hvað getum við gert betur? Hildur María Friðriksdóttir skrifar
Skoðun Valkyrjustjórnin skyldi íslensk flugfélög til gæludýraflutninga í farþegaflugvélum Árni Stefán Árnason skrifar
Skoðun Krísan sem heimurinn hundsar: kynbundið ofbeldi í átökum Birta B. Kjerúlf ,Kjartan Ragnarsson skrifar